Idazlea eta hezitzailea da Tim Elmore eta ‘milenial’ belaunaldian aditua. Argi eta garbi dio gauzak ondo egiteko ahalegin handia egiten duen guraso belaunaldi bat ikusten duela, baina nahi barik egiten diren eta zuzendu beharrekoak diren lau akats antzematen ditu: “Oso gutxi arriskatzen dugu, oso azkar laguntzen dugu, oso erraz zoriontzen edo laudatzen dugu, eta berehala saritzen dugu”. Irabazi asmorik gabeko Growing Leaders erakundeko kidea da Elmore, Atlantan (AEB).

Oso gutxi arriskatzen dugu. “Nire ustez belaunaldi honetan segurtasuna hain da lehentasunezkoa ez dugula onartzen gure seme-alabek inongo arriskurik hartzea, baina ulertu behar dugu arriskuak onartzea haztea dela. Zauri bat egin ostean zutitzea eta berriz ere saiatzea da gauzarik normalena. Bizikletarekin, esaterako.

Gehiegi arduratzen gara umeen segurtasunarekin. Askotan ikusten dut umeen adin emozionala ez datorrela bat adin biologikoarekin; izan ere, ez zaie porrot egiteko aukerarik ematen eta hain zuzen ere horrelakoetan ikasten da”.

Oso azkar laguntzen dugu. “Harreman zuzena du aurretik aipatutakoarekin. Gurasoak beti daude seme-alabak erreskatatzen. Irakaslearengana joaten dira umearen nota negoziatzera, eta kasu batzuetan unibertsitateko irakaslearekin! Erreskate lanak egiteari utzi beharko genioke umeak hazi eta bakarrik defenda dezaten beraien burua”.

Laudorioak. “Denok nahi dugu gure seme-alabek auto-estimu ona izatea. Nik ere bai, baina auto-estimua ez da soilik laudorioekin eraikitzen. Lorpenak behar dira. Ume batek sardexka garbigailuan sartzen duenean eskerrak emango dizkiogu, eta laudorioak bestelako lorpenetarako erreserbatuko beharko genituzke. Benetan nabarmentzekoak diren lorpenetarako, hain zuzen ere”.

Sariak. “Parte hartzeagatik bakarrik jasotzen dituzte garaikurrak gaur egun neska-mutikoek, eta nire ustez garrantzitsua da egoki saritzea. Saritzearen alde nago, baina umeek garaikur horiek jasotzen dituztenean pentsatzen dute: “Honek ez du garrantzirik etortzeagatik bakarrik ematen badidate”, eta gero pentsatzen dute: “Lanera joatearekin nahikoa da. Ez dut zertan gehiago ahalegindu”. Eta gauzak ez dira horrela.

Gurasoei esango nieke kolaboratzeko ikastetxearekin eta irakasleekin. Bidea neska-mutikoentzako prestatu ordez neska-mutikoak prestatu behar ditugu biderako.

Nork bere lekua aurkitu behar du

 

Tim Elmoreren ustez bi lidergo mota daude. “Pertsona batzuk lider izateko jaio dira eta beste batzuk unean uneko liderrak gara. Lider naturalek gidatu ohi dute; izan ere, berezkoa duten gaitasuna da. Jolastokira irteten direnean jardueraren kontrola hartzen duten ume horiek dira berezko liderrak. Lider peto-petoak dira, baina gizartearen %10-15 dira. Gainerako %85-90 unean uneko liderrak gara. Ez gara lider peto-petoak, baina jakin behar dugu egoera konkretu batzuetan lider izan gaitezkeela: gu garen horrekin ondo sintonizatzen duten egoeratan, gure pasioekin, indarguneekin eta gaitasunekin konektatzen duten egoeratan… hazi egiten garelako”.

Adibideak jartzen ditu Elmorek, esaterako, eskolan edo institutuan oso isilak diren neska-mutikoak, eta bapatean soinu-mahai baten aurrean edo gustuko duten bestelako egoera batean sekulako talentua erakusten dutena. “Zer gertatu zaie? Gertatzen zaiena da beraien lekua aurkitu dutela”, azaltzen du adituak. “Nire ustez gurasoen, hezitzaileen eta enpresarien egitekoetako bat belaunaldi berriei bere lekua topatzen laguntzea da. Denok dugu lidergoa gure baitan. Akaso ez enpresa handi bat gidatzeko edo herrialde bateko presidentea izateko, baina bada leku bat non denok eman dezakegun gure onena”.

Albistearen eta irudiaren iturria hemen (gazteleraz)