Jaiotzean, sistema baten parte gara, familia sistemaren parte, konkretuki. Sistema honek gure bizirautea du helburu, eta bizitzari aurre egiteko beharrezko elementuak ematen dizkigu. Alde batetik beharrizan fisikoak asetzeko elementu edo tresnak, hau da, bizitzeko leku bat, alimentua, jantzia etb. Eta baita beharrizan emozionalak asetzeko beharrezko tresnak, emozioen kudeaketa, maitasuna, gaitasun sozialak, sostengua, gida etb.  Beraz sistema familiar batek sortu gaitu eta sistema horren parte gara eta beti izango gara. Gu garen bezala gure gurasoak ere badira, hauek  beraien sistematik ere baitatoz.  Eta gure seme-alabak guk sortutako sistema horren parte izango dira ere, denak elkarloturik gaudelarik.

Horrela, sistema familiar bakoitzak, bere ustetan onena dena emango du eta ziurrenik beste sistema familiar batetik desberdinduko da. Sistema familiar bakoitza bakarra delako eta bertan sortutako erlazioak ere bakarrak direlako. Eta horrela hazten goaz, bai gu, bai gure gurasoak eta baita gure seme-alabak ere.

Baina sistema familiarrak eman diguna zalantzan jartzeko baimena izan behar dugu eta halabeharrez, sistema horretatik desberdintzeko baimena ere.

Zergatik?

Gure nia, hau da gure nortasuna, definitu behar dugulako. 

Nortasunaren definitze honi autoreek era desberdinetako esanahiak eman dizkiote,  baina guztiek kontzeptu bera erabiltzen  dute: indibidualizazioa.

Carl Jungek: “norbanakoaren gauzatze prozesua”,  Bowenek: “niaren desberdintze prozesua” eta Cancrinik berriz: “norbanakoaren prozesua familiatik kanpo erlazio afektiboak bilatzen denean da”.

Beraz esan bezala, indibidualizazio prozesu honek bakoitzaren nortasuna indartuko du eta baita definitu ere. Horrela pertsona den bezalakoa izateko aukera izango du, bere beharrizan eta desioak eskuratzeko gai izanez eta ez besteekiko dependentziaz. Eta batez ere, bere sistema familiarrengandiko independentzia izateko aukera izango du.

Hala nola indibidualizazio honek, familiarengandik desberdintze bat eskatzen du. Nia indartzeko, pertsonok familiak eman diguna kolokan jarri eta norberak bere identitatea definitzeko aukera izanik.

Desberdintze hau txikitatik ematen den prozesu bat dela aipatu behar dugu. Jaio berritan amarekin dagoen atxikimendu erlazio hori bukatzean, hau da, bigarren urtearen inguruan, pertsonok sistematik bereizten hasiak gara . Amarengandiko desberdintze hori aitaren laguntzarekin ematen da, honi triangulazio prozesua deritzo psikoanalisiak. Erlazio horretan aitaren parte-hartzea askoz nabariagoa egiten da eta beraz, umea amarengandik banantzen hasi ere. Honek banakako identitatea garatzeko eta osasun emozionala izateko beharrezkoa egiten du. Eta horrela identitatea garatzen doa.

Hala ere, ez da nerabetasun arora heldu arte benetako desberdintzea ematen. Nerabetasun momentu honetan errebeldia da nagusi eta hau sistema familiarraren kontra jartzeko ez ezik, bakoitzaren nortasuna definitzeko da.

Hemen beraz, sistemaren erantzuna oso garrantzitsua da eta erantzun egokia ematen ez bada, nerabetasunak eskatzen duen familiarengandiko desberdintze hori ez da ondo emango. Nerabe horrek familiarengandik desberdindu ezin dela ulertuko du eta ni ahul batekin sentitu daiteke edo beste era batera esanda, identitatea ez du guztiz definitua izango.

Egia da hala ere, sistemak beti nahiko duela bera den bezalakoa izaten jarraitzea eta askotan ez du desberdinak izatea onartuko. Baina horrek pertsonaren auto-kontzeptua ahultzea baino ez du lortuko. Beraz, pertsona horrengan familiarekiko dependentzia bat sortuko da. Bere nortasuna definituko du, besteenganako dependentzia bat sortuz.

Beraz, erantzuna egokia ematea garrantzitsua da. Hau normala dela eta gertatu behar dela onartuz. Limiteak jarriz beti ere baina prozesu hau emateko prest egonaz. Nahiz eta norberak bere indibidualizazio prozesua ondo garatua ez izan, seme-alabeena egin ahal izango du. Horretarako kontzientzia handia jarri behar da prozesua heltzerakoan. Baita banaketak ekar lezaken sufrimendua sostengatzeko gai izan ere.