Haurrak eta egungo egoera

Jakin badakigu  umeek jaiotzean ez dutela oraindik ondo ikusten, beraien begiak ez daude garatuta eta horrek arrazoi bat behar du.

Gorputz eta garunarekin gertatzen den bezala, poliki-poliki joan beharreko ikas prozesu bat da eta jaio berriak erreflexu primitiboez lagundurik bizi dira.

Pentsa,zer gertatuko litzaigukeen  jaiotzean gure begiko gaitasun guztiak osaturik baleude eta gure ikusmena guztiz zorrotza izango balitz?

Ba, ez genukeela batere ulertuko ikusitakoa.

Garunak heldutasun maila jakin bat behar du ikusitako hori interpretatu, esanahi bat eman eta ulertzeko.

Ikusmena, gorputz garapenarekin bat dator eta garun garapenaren ispilu dira biak.

Eta zer behar dugu garapen osasuntsu bat izateko?

Haurrak mugimendu librearen bidez lortzen duen ikasketa oso aberatsa da. Bere gorputza sentitzen ikasten du (propiozepzioa), bere kabuz oreka mantentzen (sistema bestibularra), espazioan kokatzen eta gorputzeko atalak lotzen. Hau da, bi begi, bi belarri, bi sudurzulo, aho bat murtxikatzeko bi alde dituena, bi beso, bi hanka..atal asko ezagutzeko, bakoitza bere lekuan kokatu eta beraien artean lotura bat emateko!

Aipatutako pausuak oztoporik ez izateko ezin dugu emozionalki gatazkarik izan, ateak itxiko zaizkigu eta arlo emozionala norbere konflikto, izaera eta inguruarekin lotuta dago.

Oraingoan egoera berezi hau bizitzea tokatu zaigunean beste pieza bat enkajatu behar, kontraesan asko.

Arlo emozionalean haurrek lasaitasuna behar dute eta egoera honetan zaila da. Zein da jasotzen duten mezua? Ez besarkatu, ez musukatu, kontuz… adi  egon behar gara ez kutsatzeko, bizitza arriskutsua da gaixotasun bat dagoelako …

Aipatu dugun mugimendu librea ere mugatuta dago, orain arte askatasun osoz egin dituzten ekintzak moztuta dituzte, ondo garatzeko unean trabak dira.

Haurrek dena ukitzeko beharra dute informazioa bertatik jasotzen baitute eta gaur egun hori mugatua dute.

Aurpegiak bere osotasunean ezin ikusi. Nola bereiziko dute (etxekoez gain) irribarre desberdinak? Hain polit eta onuragarria den irribarrea … baina baita tristura edota kezka aurpegi bat? Nola lortuko dugu egoera honetan haurrek enpatia edukitzea?

Bestalde gauzak partekatzen ikas dezaten nahi dugu,gaur egun nola?

Talde jolasak ezin burutu …

Nagusiagoak diren haurrak musukoaz joan behar eta ezin arnas libre bat izan…

Gure garunak ikasteko orduan oxigeno kopuru handia behar du eta modu honetan ez da posible.

Ikusi da musukoaz arnasteko modua aldatzen dela, denbora batera ahotik arnasten hasten gara eta oxigeno aportea ez da nahikoa, oso garrantzitsua da sudurretik arnastea eta era libre batean. Era honetan geure gaitasun denak jaisten dira, zentzumenak, tonu muskularra, kontzentratzeko gaitasuna …

Ikusmen sistemak noski kaltetuta amaitzen du. Aipatzen genituen erreflexu primitiboak ez dira modu egokian barneratuko eta honek traba ekarri lezake beste gaitasunak garatzeko.

Bestalde, emozionalki blokeatuta bagaude enfokatzeko zailtasunak ager daitezke, begien mugimenduak ere ez dira behar bezain onak izango orain mugimendu murriztua baitute.

Aipatu behar da ere begiek ez dutela behar duten hidratazioa jasotzen arnasteko modu ezegokia eta gure lurrunak begiak asko lehortzen dizkigu.

Hau bizitzea egokitu zaigu bai, baina honek denak hausnarketa sakonago bat beharko luke.