Azken bolada honetan hainbat gurasok beren kezka edota haserrea azaldu digute. Arrazoia? Hiruhilabeteko bilera edo gurasoekin izaten den ikasturte hasierako harremanetan beren seme edo alabari buruzko informazioa jasotzerakoan, mezu bakarra jasotzen dute:

  • Zure semeak asko jotzen du.
  • Zure alaba oso jotzailea da.

Guraso hauetako asko lur jota geratzen dira.

Kontua ez da asko  jotzen duela, agresiboa izan daitekeela edota besteok beldurra izanen diotela.

Berdina gertatzen da ematen diren beste mezu batzuekin:

  • Ez dauka motrizitate fina.
  • Ez da batere autonomoa, berokia jartzeko garaian ez baitu ahaleginik egiten.

Mezu hauekin ere, haur “agresiboak” diren gurasoen kasuan bezala, sentsazio berbera geratzen zaie:

Ez al duzu nire seme edo alabaren alde on bakarra ikusten? Negatiboa den zerbait bakarrik esan al didazu nire haurrarekiko?

Honek kezka, haserrea eta okerrena, zure seme-alabarekiko hezitzailearen konfiantza eza sortzen du.

Honekin lotura duen ikasgai pertsonala datorkit burura.

Duela ia 9 urte, Budapesteko Loczy Institutuan ikastaroa genuen. Gaia Behaketa. Bertara bakoitzak kasuren bat eraman behar genuen, bideo moduan, eta guztien artean kasua behatu eta aztertu behar genuen.

Nire kasua Unairena izan zen: haur eskolan genuen behar edo Eskubide berezietako haurra. Emanuel sindromearekin jaiotako mutikoa: 11 eta 22. kromosometan alterazioa, eta munduan dauden beste “gaixotasun arraro”-etako bat.

Unai ditikoen gelan hasi zen gurekin eta kasua eraman nuen momentuan bi urte eta erdi pasatuak zituen.

Ikastarora eramandako irudiak egoera ezberdinenak  ziren: gelan jarduera desberdinetan, bazkal orduan, tailerrean, etab…

Unairen kasua azaltzeko garaia heldu zitzaidanean, bere gaixotasuna esplikatu eta horren ondorioz, beti ere bere parekideekin alderatuz, egin ezin zituen gauzak zerrendatzen hasi nintzen: ez daki bera bakarrik jaten, ez da zutitzen, ez du hitz egiten…

Eta aurkezpen guzti honen ondoren, galderak egiteko garaian, Loczy-ko kideek hauxe proposatu ziguten:

Irudiak berriz begiratu eta zerrendatu Unai egiten dituen eta egiten dakizkien gauzak.

Irudiak ikusten hasi eta zerrenda osatzen hasi ginen. Zerrenda geroz eta luzeagoa egiten ari zela nire begirada aldatzen hasi zen: Unai jada ez zen zailtasunak zituen haurra, izugarrizko gaitasun eta ahalmenak zituen haurra baizik.

Hauxe izan zen ikasgaia: gure hezitzaile zereginetako garrantzitsua haurrak egiten dituen gauza positiboak ikustea da eta ez horrenbeste ezin dituenak egin, edota bere zailtasunak goraipatu.

Itzuliz hasieran aipatzen genuen gaira, non hainbat guraso beren seme-alaben mezu negatiboak jasotzen duten soilik, hezitzaileok ahalegin berezia egin beharko genuke eguneroko harremanetan eta hiruhilabeteko bileretan mezu positiboak helarazten.

Ulergarria da momentu honetan bizi den egoerarekin (eskoletan tentsio handia bizitzen ari da, Pedagogia bigarren maila batera pasa delarik) edota kasu batzuetan dauden ratioekin oso konplexua egitea, baina ezinbestekoa da gurasoekin harremanetan konfiantza lortzeko eta lantzeko beste harreman mota izatea, non gure haurrarekiko begirada bere gaitasun eta ahalmenetara zuzendu behar ditugun, gero honen berri eman ahal izateko gurasoei.

Kontutan hartu haurren “eskola historia” sortzen ari garela, eta hau negatibitatez betetzen badugu, nolabait bere biografia modu horretan eraikiko dugu, eta bere akzio negatiboak baina kalte askoz ere handiagoa eginen diola ziur egon.

Hezitzaileon ardura da gurasoekin bat egitea. Horretarako haurra hobeto ezagutu behar dugu, eta haurra bere gaitasun eta ahalbide mugagabeekin ikusi. Gurasoek konfiantza handiagoarekin ikusiko gaituzte eta aldi berean haurrak ere konfiantza gehiago izanen du gugan.

Rousseau filosofoa gogoratuz: “Guraso on batzuk ehun irakasle baino balio dute”.