Euskarak badu bere egituran elkar zaintzaren transmisioa, bereziki deklinabideetan. Nork nori nor? Hala uste dugu bai, gaur nik zuri zerbait, agian bihar berriz zuk neri zer eta hurrengoan akaso guk guri zertxobait.

Hitzarekin jolasean hain garrantzitsua den eta ia galdua dugun gure aiton amonen egunerokotasuneko komunitate gaurkotura itzuli nahi dugu hemen. Berdin dio nork nori zer, bata besteari zaintzeko, elkar zaintzeko baldin bada. Non geratu ote zaigu gure ez hain urrutiko ahaideek komunitatean bizitzeko zuten gaitasuna? zerk eragin du elkarrenganako urruntzea? erantzunak anitzak dira baina, beste forma batean bada ere, konplizitatearen maitasun hori berreskura daitekeela uste dugu. Begirada asko luzatu gabe pausu txikiak ematen hasi gaitezke, gure barruari eta gertuko inguruari begira, etxetik hasita eta komunitateei zabalduz herritarren artean itotzen ez duten lotura askeak sortuz. Zaintzaren esparrua oso zabala da eta bizitzaren eremu guztietan dago presente, etxean, karriketan, mendian, eskolan, lanean,ospitaleko jaioberrien zaintza zerbitzu berezietan dauden gurasoen arteko animo begirada gurutzatuak…

Egunero bidean gurutzatzen dugunari agur bat, ezagutzen ez dugun horri irribarre bat, begirada goxo bat goizero leku berdinean eserita dagoen pertsona horri, ongi etorri bat auzokide berriari, Zer da ba bizitza gure ingurukoak eta urrunago daudenak, ezagutzen ditugunak eta ez ditugun horiek ere zaintzeko gai ez bagara. Deklinabideak dioen bezala enpatiaz, nork nori nor axola gabe. Ireki ditzagun gure etxeko ate eta leioak, ireki ditzagun gure begi eta besoak, ireki ditzagun gure birikak eta ahoa ELKAR ZAINDU DEZAGUN gogoz eta gogor oihukatzeko. Modernoa izatea iraganeko ohiturak gaur egunera egokitzea izan daiteke. Naturaltasunez bizitzen zena ikasi beharra dugu gaur egun. Bestea zaintzeak gu zaintzea dakar. Eman eta jaso jaso eta eman delako.