Hiperdigitalizatu eta hiperkonektatutako errealitate honetan, non pantailek gure arreta beregain hartzen duten eta dena berehala erantzun beharra dagoela dirudien, sosegu eta hausnarketarako aldarrikapena egiteko beharra sentitzen dut. Pantailak itzali eta gure buruarekin solasaldi geldoan.

Noiz izan da azkenekoz ezer egin gabe egon zinena? Zu eta zure pentsamenduak dantzan; besterik ez.

Halako momentuak beharrezkoak ditugu gure ongizate emozionala eta osasun mentala zaintzeko. Gure burua ezagutzeko, zer nahi dugun jakiteko, zerk eragiten gaituen hausnartzeko, nola sentitzen garen somatzeko, sormena martxan jartzeko kanpo-baldintzarik gabe… garapen pertsonalerako altxorra da.

Eta altxor hori gure seme-alaben eskutatik aldentzen ari gara; aspertzen uzten ez diegulako, etengabeko entretenimendu bat eskura utzi diegulako, berehalako ordainsaria eskaintzen duen azaleko dibertsioa, menpekotasun ikaragarria sortzen duen denbora-pasa hutsala…

Gauzak horrela, gure eta gure gaztetxoen txupete emozionalak bilakatu dira gaur egun pantailak. Gure sentimenduak bizi eta haietaz jabetzeko aukera lapurtu dizkigute. Triste zaudela? Puf.. nori gustatzen zaio triste egotea? Klik batean Tik-Tok ireki eta berehala entretenituko zara, ez daukazu zure tristurak zerk eragin duen pentsatu beharrik, ezta horri buruzko gogoeta egin beharrik. Urduri zaudela? Brawl Stars jolasten hasi eta pasako zaizu… eta horrela orduak eta egunak aurrera doaz etengabeko distrakzioan…

Guzti honen eragin zuzena, emozioen kudeaketan galera da. Kanpora begira bizi gara eta hori arriskutsua da. Ez badugu barrura begiratzen ez dugu gure burua ezagutzen, ez dugu gure barne-senarekin konektatzen eta nola sentitzen garen aztertzeko ez bagara geratzen, nola kudeatuko dugu sentimendu hori? Honen adibide garbia, gero eta ikasle gehiagok azterketa baten aurrean bizi dituzten antsietate-krisiak. Ezin buelta eman azterketa baten aurrean sentitzen den urduritasun normal horri. Gero eta sarriago ematen den egoera da. 

Gurasoak gure seme-alaben eredu gara eta nire proposamena gugandik hastea da: goazen gu geu geratzeko espazioak eskaintzera geure buruei, lasaitasunean, gure barruarekin konektatzeko. Heldu sosegatu eta zaindu batetik abiatuta, gure haur eta gazteek behar duten bidelagunak izango gara. Gure seme-alabek behar dutena, gure presentzia baita, inoiz baino gehiago. Distrakziorik gabe.

Begietara begiratu, laztan bat, besarkada bat, hitz goxo bat,…  bere ondoan egon, isilik bada ere, baina gure energia eta jarrera beraiekin. Gure amama Juanitak zioen bezala, “umiekin egon inbiada”. Eta benetan egoteko, presentziarekin, gure arreta desbideratzen dituzten distrakzio horiek alde batera utzi behar ditugu.