Azken egun hauetan pasadizo desberdinen berri izan dut. Hauek hainbat hausnarketetara eraman naute.

Hauxek dira jazotakoak:

Baga:

Plisti-Plastako nire kidea den Itsaso, Julio Basulto dibulgatzailearen kontakizuna aipatzen dit. Hauxe da:

Ikusi omen zuen aita semeari oihuka, haurrak gehiegizko pisua nabarmena zuelarik:

– Jan ezazu donutsa!

– Ez dut goserik! (haurra negarrez)

– Jan, edo etxera joanen gara.

– Ez.

– Ba beste hau jan! (txokolatedun gailetak)

– Ez.

Orduan, aitak haurra arrastaka eraman zuen.

Eta Juliok hala amaitzen du kontakizuna:

“Norbait, haur hau heldua denean, bere gizentasunaren errudun eginen du”.

Biga:

Nafarroako mendi aldeko herri txiki batean.

Herri osoan (herrialde osoan egia esateko) argia joan da.

10 urteko haurra haserre dago.

“Zer duzu?” galdetzen diote.

“Aspertuta nago. Ez dakit zer egin!!! Ordenadorea eta tablet-a bateriarik gabe ditut eta ez dakit zertan aritu”.

Helduak hauxe esan dio:

“Hartu baloia eta zoaz frontoira!!!”

“Bai zera… ze rolloa!!”.

Higa:

Familia guneko talde batean geunden.

Ama batek hau bota zuen taldearen iritzia jaso nahian:

“Aurreko egunean beste bi amekin hizketaldian nengoen. Haiek badituzte 13-14 urte arteko alabak. Gaia atera zen gaur egun gaztetxoek dituzten tentazio desbedinez. Hori dela eta, drogen inguruan solasten hasi ginen: “Pentsatu dugu, alabek, drogak bakarrik proba ez ditzaten, hobe dela laguntzea eta beraiekin hartuko ditugula drogak”.

Hasierako ama honek harridura aurpegia ipini zuen eta esan omen zien ez zuela batere aproposa ikusten. Ama horien erantzuna hauxe:

“zu oso antzinakoa zara”.

Eta esan ohi den bezala:

Orain zume hauekin saskia osatu.

Aspaldian entzuten ari gara gurasoen aldetik (ez denak, noski) mugak edo limiteak jartzeko zailtasun handiak dituztela, eta honen ondorioz haurren jarrera disruptiboak izugarri ugaritzen ari direla.

Aipatu ditugun pasadizoek ez dute lotura zuzena mugen kontuekin, baina bai beste kontu batekin: ardura hartzearekin.

Gure gizarte gaixo honetan, sarri ikusten dugu nerabeei egotzi zaien jarrera: ardura beti besteena da.

Eta pentsamolde honi jarraiki, ohikoa bihurtu da ardura gure gain hartu ordez, besteen esku uztea.

Hasieran aipatu ditudan hiru pasadizoetan hauxe nabarmen ikusi daiteke:

Baga:

Gure ardura da gure seme-alaben ongizatea. Horren baitan elikadura sartzen da. Ederki dakigu “zabor janariaren” ondorioak. Ez da soilik gizentasunaren kontua. Osasuna jokoan dago. Eta hauxe gure ardura da: ezin ditugu gure seme-alaben eguneroko menuan donutsak edo gusanitoak sartu, etorkizunerako ondorioak larriak izan baitaitezke.

Biga:

Ongizatea xede izanik, gure ardura da seme-alabek naturan, aire-librean behar duten denbora pasatzea (OMS-en iritzia, egunero bi ordu t’erdi eman behar lituzkete). Ondorioz, pantailen orduak mugatu behar ditugu. Tristea da oso, hamar urteko haur batek zailtasunak izatea pantailarik gabe bere denbora betetzeko. Gure ardura da bide horretan laguntzea; pantailen ordezkoak sustatzea.

Higa:

Oso ohikoa bihurtu da mezu hau hainbat esparruetan: “gure seme-alaben kolegak izan behar dugu”.

Kontuz! Mezu honen ondorioetako bat pasadizoan kontatu dudana izan daiteke. Gure eginbeharra ez da “kolegeoa”. Batzuetan “aguafiestas” esaten den hori izan behar dugu. Gure benetako zeregina komunikazioa sustatzea da; edozein gai jorratzeko aukerak sortzea; haurren kezkei erantzun zintzoa ematea; …

Urte dexente dira gertakizun honetaz.

Lizarrako parke batean ari nintzen haurren jolasaren behaketa egiten. Haurtxo batek area bota zuen zabuaren gainean. Arazorik ez. Baina amak errieta egin zion. Are gehiago, demanda horretan esaldi hau bota zuen:

“Hori ez da egiten! Gizon horrek (niregatik ari zen) zigortuko zaitu”.

Nola??? Ez ama, nik ez diot deus esanen. Ez da nire ardura. Zurea baizik!! Ez sartu zure “mobidetan”. Hau dena esateko gogoz geratu nintzen.