Sei bat hilabeteko haurdunaldi lerden baten zorroa edukiko nuen herriko andre batek galdetu zidanean ea oraindik lo egiteko gai ote nintzen. Baietz ihardetsi nion, franko poliki egiten nuela momentuz lo.

– Probestu orain bada – erantzun zidan serios, nirekin betiko eramanen nuen aholku horietako bat oparitzen ari zidala jakitun –  ongi probestu gau hauek, gero ez baituzu berriz lo lasai eginen. Baina, ez pentsa ari naizenikan lehen hilabete edo urteaz, e, ez, ez, betirako da, nik 17ko bat daukat eta oraindik ez dut trankil lo hartzen!

Eta halaxen abiatu nintzen, tripa zorroa ongi betea eta soinean neraman galderen, ilusioen, beldurren eta gogoen motxilari kezka berri bat gehituta, pentsakor.

Ailegatu ziren, konturatu orduko, erditzeko unea eta edoskitzearena ere. Eta ustezko gaubeilak ez ziruditen hainbertzerainokoak ere.

Joan nintzen, hartan, abendu akabera batean, herriko edoskitze taldera, kanpoan elurra arituagatik ere titi bat ala biak kanpoan ditugula elkarri amatasun estreinatu berrixkoen abentura eta desbenturak kontatzen dizkiogun toki hartara, hain zuzen ere.

Hor geundela, hasi zen talde dinamizatzaile arduratan ari zen erizaina bat-banaka galdezka:

– Eta zuk, lo egiten al duzu?

Etorri zitzaizkion bueltan, ezetzak, negarrak, arrangurak eta zalaparta. Eta nire txanda, hori ere etorri baitzen ezinbertzean:

– Bo, ba…bo, ba nik bai, sei-zazpi ordu egiten ditut segidan gauero.

Eta nola umea ez zitzaigun barnean gelditu eta, bertze emazteki bati aditu gisan, “zu trankil egon, ze atetik ez bada leihotik aterako da, denak ateratzen dira eta”, ba hurrengo astean ere itzuli ginen edoskitze taldera aitzineko saioko ama onbera porrokatu taldetxokoak eta aste hartan berean erditutako ama berri bakanen bat edo bertze.

Han hasi zen berriz erizaina galdezka:

– Eta, zerki? Gaur ongi egin al duzue lo?

Bueltan etorri zitzaizkion berriz ere kexa eta kalapita. Eta bueltan ere nire txanda:

– Bo…ba nik bai, ongi egin dut lo, zazpi bat ordu-edo aise.

Eta segitu zuen eleketak bere ohiko bideetatik, ohikoegiak aukeran.

Hirugarren asterako ere bagenuen hitzordua esne eta bular solasen terapia hordigarrian. Eta itzuli zen, berriz ere, loaren boomerang galdera, eta, segidan, hara, nire ondoko kidearen ukondokada kementsua, kuuunka!

-Ixo! – bota zidan ahopeka –  ez ezazu erran berriz ere zazpi orduz egin duzula lo, ixo!

Ixildu nintzen, kitto eta amen, konprenitu nuen mezua eta, honetakoan bai, zenbaitzuen begiradak ere.

Joan dira geroztik justuki gaur 14 Gabon gau bere 13 urteekin, eta loaz eta 17ko umearen amaren hitzekin akordatzen ari naiz oraintxe. Gaur, urtebetetze egun eder honetan, hain justu gaur, lo luze sakon bat, dutxa lasai bat, gela sikiera partekatu batean niretzako denboratxo luzexka bat edota, ze arraio!, bederen hormona aldakuntza gatazkatsu pertsonal eta besterenezin bat norberarena nahiko nituzkeen egun seinalatu honetan. Aunitz urtez!