Gero eta gehiagotan entzuten ditugu haurrak “aspertuta nago” esaten. Zer egiten dugu halako egoratan? Nola erantzuten dugu? Asperraldia, ohiko estimulu maila gutxitzen denean ager daitekeen sentsazioa da, baina estimuluz inguratuta bizi gara gaur egun. Kontraesana ematen da. Gain-estimulatutako jendartean bizitzeak asperdura areagotzen al du?

Asperraldia, beste balio kulturalekin gertatzen den bezala, aldaketa aroan murgilduta dago.Aurreko bi mendeetan zehar aisialdian izandako aldaketek eragina handia dute gaur egungo “asperraldia” bizitzeko moduan. Industrializazioaz geroztik aisiaren bizipena erabat aldatu da. Aisia tradizioz askatasuna, gozamena eta denbora librean oinarritu da eta oso lotuta egon da beti sormena, ludikotasuna edo eta kontenplazioarekin. Industrializazioak, aldiz, lanaren gainbalioa ekarri zuen eta horrekin batera kontsumismorako jarrera bortitza. Aspertzea gaizki ikusia dago. Hain da indartsua egun bizi dugun kontsumokeria ezen aisialdian ere “ezer ez egitetik” aisialdirako propio diseinatutako entretenimenduzko produktuak kontsumitzera pasa garela. Urte gutxitan “entretenitzen” gaituzten estimuluen kopurua biderkatu egin da gain-estimulazio egoerara iritsi garen arte.

Aurrez esan bezala, guretako ohikoa den estimulu maila jaitsi egiten denean edo estimulu berbera askotan errepikatzen denean, asperraldia nabari dezakegu. Zer egiten dugu asperraldiari aurre egiteko?

Egungo tendentzia orokorra kanpo estimulu entretenigarri gehiago bilatzea da; telebista dela, mugikorra dela, interneta, jostailuak, liburuak, telefono deiak… Baina horrekin guztiarekin estimuluekiko dependentzia maila areagotzen ari gara, ez bakarrik haurrengan, baita helduengan ere. Hori da benetan nahi duguna?

Artikulu honetan, asperraldiaren aurrean har daitezkeen beste erantzun osasuntsuagoak proposatu nahi ditut ea balekoak diren!

Asperraldia lasaitasunez hartu: Asperraldiak ezinegona eragiten du beti, baina gaur egun, estresa eta antsietatea ere gehitzen zaizkio. Egoera ezatsegin horretatik lehen bai-lehen irten nahian bat-bateko alternatiba azkarrak bilatzen ditugu (zapping-ean egiten dugun bezala). Ez dugu denbora hartzen asperraldia lasaitasunez bizitzeko eta larritu egiten gara. Asperraldia sentitu bezain pronto, presaka eta korrika saiatuko gara berau estaltzen edozein beste estimulurekin “entretenituz”. Baina asperraldia ez da gaixotasun bat, asperraldia gizakion erreakzio naturala da eta bere bidea egin dezan denbora eskaini behar zaio.

Zer gerta daiteke asperraldia lasaitasunez onartzen dugun momentuan?

Barne estimulazioa pizten da. Asperraldia lasaiki bizitzeko eta sentitzeko tartea hartzen dugunean gure senak berezkoak dituen auto-estimulazio mekanismoak aktibatzen ditu.Estimulu berriak bilatuko ditugu gure sormenaren laguntzaz. Prozesu honetan gure sena hobeto ezagutu eta garatuko dugu; irudimenak, amets egiteko gaitasunak eta desioak, barne motibazioekin konektatzen lagunduko digute, eta bide batez, kanpo estimuluekiko daukagun dependentzia maila gutxitu egingo da.Gakoa da irtenbidea norberaren eskuetan jartzea, eta ez horrenbeste kanpo estimuluekiko kontsumo arduragabean.

Garrantzitsua da asperraldian dagoen haur zein helduari lasaitasuna transmititu eta konfiantzazko mezuak ematea. “Aspertuta zaudela? Ene bada, lasai hartu, ez da ezer txarrik gertatuko!” , eta asperraldia gainditzeko dituen abilezia pertsonalak erabiltzera motibatu; “Aspertuta gaudenean kriston ideia dibertigarriak bururatzen zaizkigu!”, “Ziur nago zuri ere bururatuko zaizula zerbait, baina eman denbora ez da bat-batean izango eta, lasai hartu!”, edo kontenplaziorako gonbitea egin; “Eseri lasai eta begiratu zure inguruan gertatzen dena, zure gorputzak laster esango dizu zer egin nahi duen!”, “Paisaia begiratzea probatu duzu? Horrek lasaitu egingo zaitu, eta hobeto sentituko zara!” .

Irtenbidea gure barrenean bilatzera lagunduko gaituen ohitura berreskuratzea komeni da. Gure haurrak guregana etortzen dira asperraldiaren kontrako pilularen eske, eta erabaki beharra dugu zer nahiago dugun: beraien autonomia eta barne motibazioa indartu, edo kanpo estimuluekiko dependentzia areagotu. Eta noski, gure buruarekin botika bera aplikatzen hasi behar dugu, gehienetan helduen kanpo estimuluekiko dependentzia maila ere oso larria baita.

Asperraldia sormenaren bidea dela badakigu, beraz aurrera, eta gogoratu hau:
“Larregi aspertzea ez da gauza ona, baina inoiz ez aspertzea are txarragoa da!”.