Orain dela bi urte eta hilabete batzuk Amatoia izeneko lasterketa bat hasi nuen. Ilusioz beterik hasi nuen, baina lehen hilabetea pasa bezain laster pentsatzen nuena baina gogorragoa izango zelan nabaritu nuen. Abisatu zidaten hasi baino lehen, ‘Prestatu zaitez gogorra izango da eta! bi gainera etorriko dira, are gogorragoa!’.Ikusi ere ikusten nituen inguruko amatoilariak izerdi patsetan, gertutik gainera, baina nire ilusio eta desioak itsututa, lasterketan sartu nintzen itsu itsuan. Ez naiz garbatzen eta ilusioak irauten dit oraindik.

Begizuloak nabaritu dizkidate gaur nahiz eta nahiko ondo lo egin dudan. Haurdunaldian erliebea irabazi duten bi orin ere baditut aurpegian, sorgin aire bat ematen didate. Aho eta sudurraren artean, Frida Kalhoren estilora, bibotetxoa dudala esaten dit ispiluak goizero, ez dut sarritan kentzen, jendeak ikusiko ez duen esperantza izaten dut lan ezatsegin hori ekiditzearren. Nahiko nuke Fridaren nortasuna izan bibotea duintasunez eramateko!

Ta horrela, buruan zinta jartzen dut, ilea zikin daramadala nabaritu ez dadin, korrika egiteko mallak eta kamiseta jantzi dortsalarekin batera eta kalera ateratzen naiz, sprint azkarrak, txingak eramateko lanak, pisu jasotze saioak etab. luze bat egiteko prest.

Informatikaria naiz, bai, hori ere ba daukat . Software garapenean aritzen naiz. Kontzeptuak argitzeko, esan behar garbigailuaren programatzailea apurtzen denean ez naizela deitu beharreko kontaktua, ez naiz lagungarri izango. Gustuko dut ofizioa, eta Amatoiak arlo honetan sortzaile izatera eraman nau: Amakulua izeneko eskumuturrekoa sortu dut izan ere. Itxuran oso tramankulu sinplea dirudien arren, muina konplexu eta berritzailea dauka, punta puntakoa. Adimen artifiziala erabiliz, gorputzak eta inguruneak ematen dituen input-ak atzeman eta aurrez definitutako oinarrizko premisa batzuei esker, sistema gai da output edo abisu konkretu
batzuk emateko. Gero eta abisu hobeak ematen ditu, auto ikaskuntzan ere trebe bait da.

Nire kasuan hurrengo input hauek erabili ditut, baina pertsona bakoitzak bereak aukera ditzake: buruaren tamainaren aldaketa (buruko minak izateko joera dut), begiko tentsioa eta hezetasuna,
eguraldia (euri, eguzki, laino), hilerokoaren datak, ahotsaren intentsitatea eta momentuz, amaitzeko, bihotzaren taupadak. Neretzat, beste input garrantzitsu bat faltan sumatzen dut, komentario sarkastiko desatseginen atzematea, oso zalea bait naiz tamalez. Gehigarri hau garatzeko ikerkuntza zentro baten laguntza eskertuko nuke, baina Industry4.0-a dela eta, oso lanpetuta dabiltza  azkenaldian, saiatuko naiz halere, ea Amakulua2.0rako prest egon
daitekeen.

Output-ak, niretzat, ondorengoak dira: argi urdina kalera irtetzeko, argi berdea mendi buelta bat ematera joateko, norbaitekin bada hobe, eta argi laranja WathsApp talde bateko azken planari ‘ados’ erantzuteko. Azken abisu honetan ‘if’ bat jarri behar izan dut (baldintza bat informatikan): if PlanarenOrdua< 19:00 then planarenik ados else aurreko plana hartu eta begiratu plan horrek ere baldintza betetzen duen errekurtsibo eran, horrela baldintza betetzen duen plan bat aurkitu arte. Limite bat jartzea beharrezkoa da sistema ez blokeatzeko, adibidez 100 aukera pasatuta oraindik adosteko planik ez balego, bi gomendio: baldintza aldatu edo taldea aldatu.
Neri oraindik ez zait horrelakorik gertatu. Azkenik gehitutako erabilgarritasuna kea botatzen duen balbula txikia da, oso ondo dator. Eskumuturrera begiratzeko aukerarik ez eta egoera limiteak
jakinarazteko balio izan dit, bikoteak ohartarazi zidan azken aldian: ‘ Txo!! gelditu! Zoaz kanpora ta hartu arnasa!’. Hau da tramankulua beraz, oso erabilera erraza, eta software librea noski.

Garrantzitsua den zerbait komentatzea ahaztu zait. Amatoiaren 4. hilabetean deabru buztana hasi zitzaidan atzealdean. Normalean praka barrutik erabiltzen dut, baina azkenaldiko praka esturako joerak direla eta, gero eta gehiagotan agerian daramat. Nere ahizpak, astelehenetan lanera joatea gustuko dudalako irten zaidala dio, izan daiteke horregatik ere, hala bait da.

Nere bikotea Aitatoia egiten dabilela esatea falta zait bukatzeko. Lasterketa gogorra hau ere, Camel-bag-a edari isotonikoekin elkar banatzen dugu sarri. Berak ere, Aitakulua du lagun (nire egozentrismoak tramankulua Amakulu deitzera eraman ninduen, gero konturatu nintzen edozeinentzat dela erabilgarri, beraz norberak deitzeko era ere moldatu dezake), bikotearen kasuan, Aitakuluak inhaladore bat dauka atxikitua.

Desberdintasun bat nabaritzen dut bion artean: berari ez zaio deabru buztanik atera. Duela gutxi, afari bateko tertulian nengoen bikotea lurrean umeekin jolasten zegoen bitartean, eta parekoak izugarrizko zorte ona izan nuela esan zidan, umeekin jolasten zuen eta haien hezkuntzan bidelagun nuen bikotea aurkitu nuelako (milisegundo batzuk besterik ez zituen behar izan Amakuluak kea botatzeko noski).

Esperantza daukat biok buztan banakin infernuan goxo-goxo egotearekin, baina gaur egungo gizarteari so, beldur naiz aingeru hegalak ez ote zaizkion aterako…