Alaba-semeak hezterako orduan gu geuk sentitzen dugunari arreta gehiago jarri beharko genioke.

Haurrak eta nerabeak hezten ditugunean, askotan egin beharreko lehenengo pausua emozio propioak kudeatzea da. Hala ere, hau onartzea eta lantzea kostatu egiten zaigu guraso eta hezitzaileoi.

Familiekin lanketak egiten ditudanean, beldurra, errua eta lotsa izaten dira gehien sentitzen dituzten emozioak. Ohikoa da fokua haur eta nerabeengan jartzea eta askotan (gehiegitan) gure barne lanketak albo batera uzten ditugu.

Nerabeak espazio digitaletan harremanatzen direnean beldurtzen gara eta  honen aurrean begirada zabala edukitzea ezinbestekoa dela deritzot. Printzipioz, gure buruari galdetu diezaiokeguna da; zertarako (ez zergatik) erabiltzen dituzten bide hauek harremanak izateko? Hau inportantea da, gehienetan, beldurrak ezezagutzagatik eta gure haurtzaroa eta gaurko errealitatea  alderatzen ditugulako  agertzen baitira.

Seme alabak  espazio digitalak erabili eta erabiltzen jarraituko dutela onartu behar dugu. Baina faktore emozionalak, igarotzen duten denbora, guraso moduan ematen ari garen eredua eta ikastetxeetan nola eta zertarako erabiltzen dituztenak aztertu  beharko dugu. Gainera, erabiltzeko modu ugari daude eta lanketa bat egin ezkero, beste “adikzio” posible batzuekin bezala, erabaki argiagoak hartzeko pertsonak heziko ditugu.

Bestalde, esan bezala, haien aisialdiren parte bat eta harreman mantentzeko modu bat espazio digitalen bitartez da. Hobeto esanda, online eta offline era berean ematen dira. Eta errepikatzen dut, hau berez ez da zertan negatiboa izan behar.

Baina harremantzeko modu digitalak  denok erabiltzen ditugu, beraz, nola nahi ditugu seme alabak hortik atera, babestu edo berauek  debekatu?

Orduan, zer egin behar dugu?

Galdera hau egiten didatenean eta manualak ez ditudanean proposatzen, helduon psiqueak ez du ulertzen eta behar horretara gogor heltzen da. Erresistentziak ditugu heziketari, heziketak jasankortasuna behar du. Heziketa prozesuaren emaitzak, gehienetan, epe luzera ikusiko ditugu.

Baina tira, bidea egiten ari gara. Informazioa eskaintzen eta bilatzen, hezten, sentsibilizazio lana burutzen, etab. Eta hemen jarriko dugu  fokua. Ondoren, seme alabek  beraien  bide propioa  egiteko, haien aukerak ahalik eta modu kontzienteenean hartzeko, pentsamendu propioa eta kritikoa garatzeko, etab.

Haien erabaki propioak  agian ez dira guk espero genituenak edo gure nahiak asetzen dituztenak izango. Hala ere, alaba-semeak aske bizitzeko eta haiek izateko beharra dutela onartu beharko dugu,  Alaba-semeak gureak  ez direla onartzea ez da ariketa makala.

Horregatik, hezitzaile garen  helduok jarrera propioak behin eta berriro, orekatu, begiratu eta moldatu beharko ditugu. Horrela, gure  beldur, erru eta lotsa propioak ulertu eta haur eta nerabeek beraien nortasun propioa garatzeko lekua eskainiz.