Adin txikikoen gaineko datu gero eta gehiago lortzen dira. Zenbait jostailuren bidez ere bai, gaur egun. Mattel etxeko Hello Barbie izeneko panpinak hainbat alarma piztu zituen 2015ean. Wifira konektatutako panpinak ahotsak identifikatzeko teknologia zeukan, eta orduan jabetu ziren hainbat guraso eta erakunde umeek jostailuarekin izandako elkarrizketak Interneteko zerbitzari desberdinetan pilatzen eta gordetzen zirela. Zertarako eta batez ere zein erabilera emateko?

Gaiak hausnarketa eskatzen duela uste dute Unicef erakundeko Gabrielle Bermanek eta Kerry Albrightek. Ikerketa egin dute eta ohartarazi dute neska-mutikoen iritziak eta pentsamenduak modu masifikatuan pilatzeak eztabaida, gutxienez, sortu behar duela. Egoera honetan nola defenda daitezke umeen interesak eta pribatutasun eskubidea?

Big Data esaten zaio modu masiboan pilatutako datu baseari, eta Big Dataren analisiak aukera handiak ematen dizkie erakundeei eta enpresei; izan ere, negozio aukera berriak identifikatzeko oso baliagarriak dira. Ondorioei erreparatuta onartu behar da guztiak ez direla txarrak. Zenbait kasutan, esaterako, osasun edo jazarpen arazoak identifikatzeko ere erabil daiteke teknologia.

Ondorio onak zein txarrak izan, ordea, Gabrielle Bermanek eta Kerry Albrightek argi dute umeen eskubideak ez daudela behar beste bermatuta gaur egun, eta ordua dela eztabaida serio bati heltzeko. Zer gertatzen da datu horiekin? Eta datu horien hedapenarekin? Anonimoak dira guztiz? Nork daki etorkizunean datu horiekin zein erabilera egingo den?

Europan legeak dio 13 urtetik beherako neska-mutikoen gurasoek baimena eman behar dutela datuak pilatuak izan daitezen. Bada nahikoa segurtasun? Zer gertatzen da 13 urtetik gorako adin txikikoen kasuan?

Gabrielle Bermanek eta Kerry Albrightek uste dute ahalegin handia egin behar dela umeen interesak hobeto defendatzeko. Mundu zabalean, gainera, ume guztien babes maila ez da berdina.

Gehiago jakiteko hemen. (gazteleraz)

Argazkiaren lotura hemen.