Badira aste batzuk Nafarroan eztabaida sutsua izan dela eskoletan. Arrazoia, eskoletako ordutegia jarraia ala zatitua izatea.

Tartea eman nahi izan dut debate horretan ikus eta entzundakoen inguruan hausnarketa lasaia egin ahal izateko.

Lehenik, Nafar Gobernuko Hezkuntza sailaren arduragabekeria galanta salatu beharra dago:

Eztabaida zintzoa eta arduratsua proposatu ordez, gaur egun gizartean txertatua dagoen debatea bermatu du: “Onak edo gaiztoak”; “Txuri ala beltz”; nire alde, edo nire kontra.

Honek eskoletan giro garratza utzi du: enfrentamendu antzuak, taldekatzeak, egonezinak, … batzuetan haurrengan ere islatu delarik.

Esan bezala, onartezina da.

Hezkuntza Departamenduaren ardura Eskola giroa zaintzea litzateke, ez aldiz izorratzea.

Ez da zilegi halako eztabaida eskolen gain “jaurtitzea”, aldez aurretik jakinda zein eztabaida sutsu sortu behar duen. Ez da halakorik egin beste gai batzuekin, PAI -inglesa eredua- ezartzearen kasua lez.

Bestalde, eztabaida honetan, gurasoen beharretatik sortutako eztabaida egon da. Gutxitan izan dugu haur eta nerabeen ahotsa eta beharrak entzuteko.

Ez dut esan nahi haur eta nerabe guztien ahotsa ordutegi jarraiaren alde egon behar litzatekeenik. Bai ordea, beraien ahotsa adierazteko aukera gutxi eman direla, eta hauek dira batipat erabakiaren ondorioak pairatu behar dituztenak lehen pertsonan.

Tira, dena den, honek ez gaitu ustekabean harrapatuko, gutxi baitira Haur eta Nerabeen hitzak entzutearen aldeko esperientziak (juxtu, Oinherriren baloreetan dagoena, hitza ematearen aldeko bideak eta saiakerak sustatzea).

Esan bezala, haur eta nerabeen aretan ere hitz eta iritzi anitz jasoko genituzke, baina bada gaur egun erraz ikusi ahal dugun errealitatea:

Haur eta nerabe askok beren gurasoen beharra dute!

Azken urteetan, batzuen kontzientzia lasaitzeko asmoz pentsatzen dut, ideia hauxe zabaldu da:

Ez da inporta denbora kantitatea, denbora kalitatea baizik.

Ez jauna! Kantitatea ere oso garrantzitsua da. Kalitatezko kantitatea. Ez da nahikoa egoten garen tarte txikietan, “haurrak” nahi duena egiten uztea. Ez, gu behar gaitu. Jolasean eta mugak jartzen. Gure seme-alaben ardura hartuz, beraien ongizatea bermatuko dituen erabakiak hartuz. Bere iritziak entzunez, eta beren beharrak identifikatuz, baina bere ongizatearen azken arduradunak geu garela argi edukiz.

Baina, itzul gaitezen artikulu honen gai nagusira: ordutegiaren alde edo kontrako argudioak.

Beldurrak jota nago profesional askoren ahotan hauxe entzun dudanean:

“Familia askotan baino hobe eskolan daude; gaur egun gurasoek ez dakite hezitzen beren seme-alabak”.

Ideia nahikoa zabalduta dago: eskolan baina hobe inon ez. Eskolan daukagu heziketa “onaren” giltzarria.

Benetan ideia arriskutsua iruditzen zaidala. Eta benetan ikusi eta baieztatuko bagenu gurasoak noraezean dabiltzala, eskolaren ardura litzateke horretan laguntzea: gurasoak ahalduntzea beren arduretan, aholkularitza zintzoa eskaintzea, akonpainamendu abegitsua egitea.

Burura datorkit “Por amor a mi familia” liburuko pasartea:

“Behar dugun lehenengo gauza bat gurasoei errua botatzeari uztea da. Ume batek zerbait gaizki egiten duenean eta norbaitek esaten duenean: «Gurasoen errua da», gaineratu behar da, gurasoei errua leporatzen dietenena ere badela apurtxo bat. Errua botaz, iraindu egiten baitituzte, konfiantza hausten dutelako, iniziatiba mugatzen dutelako… Eta, okerrena, duintasuna kentzen dietelako. Eta duintasunik gabe ez gara gai inor hezitzeko”.