Haurtxoak negarraren bidez komunikatzen dira, horixe baita beren molestiak ingurukoei jakinarazteko daukaten bide bakarra. Hala ere, guraso askorentzat, euren aurreneko seme-alaba denean batik bat, negar hori kezkagarria gertatzen da, mina edo osasun-arazo larriren bat adieraziko lukeen sintomatzat hartzen baitute. Gurasoen lasaitasunerako, esan beharra dago, haurtxoek osasuntsu daudela ere, 3 bat orduz egiten dutela negar egunean 6 aste dituztenean, arratsaldeko 3etatik gaueko 11k bitartean batez ere. Aipatutako iraupen hori gainditzen denean bularreko haurraren kolikoez mintzatuko gara, eta egoera hori hamar haurtxotatik baten kasuan agertzen da.

          Haurtxoaren kolikoak negar kontrolaezina bezala definitzen dira, inolako kausa edo arrazoi jakinik gabe agertzen diren negarraldiak izan ohi dira, bi astetik lau hilabetera bitarteko adinean dagoen bularreko haur osasuntsu batean gehienbat arratsaldeko azken orduetan agertzen direnak. Bularreko haurraren kolikoen garai bateko definizioak horrela zioen: Egunean gutxienez 3 orduz, astean 3 egunetan eta 3 astez gutxienez, bestela ere ondo elikatua dagoen haurtxo osasuntsu batean agertzen diren negarraldiak. Negarrarekin batera zurruntasuna agertzen da, beheko gorputz-adarrak sabelaren kontra uzkurtzeko joera eta meteorismoa (haize-hotsak sabelean). Normalean izakeraz sentikorrak diren eta batez bestekoa baino gutxixeago lo egin ohi duten haurtxoetan agertzen dira sarriagotan.

          Hainbat arrazoi posible aipatu izan dira egoeraren kausa bezala, baina hainbat nahasmendu barne hartuko lituzkeen sindrome moduan ikusten da gaur egun. Horrela, oso gutxi dira digestio-aparatuaren arazo espezifiko batek, behi-esnearekiko alergiak esaterako, sortutako egoerak. Beste batzuetan, gehiegizko haize edo gas-produkzioa izan ohi da arrazoia, hesteetakoi mikrobiotaren oreka asaldatu egin delako. Errefluxu gastroesofagikoaren aukera posiblea ere hartu beharko da kontuan, batez ere suminkortasuna, elikadurarekiko erretxazoa eta loaren asaldua hartualdia amaitu eta denbora gutxira azaltzen direnean.

          Kasurik gehienetan sentipenekiko atalase baxu samarreko umeak izaten dira, inguruneko estimuluekiko besteek baino sentiberagoak, hau da gehiegizko estimulazioaren aurrean (direla hotsak edo zaratak, argi-aldaketak, edo eguneroko errutinan behin eta berriz aldaketak egitea) modu exageratuan erreakzionatzen dutenak. Eta umeari sumatutako ezinegon edo molestia horrek, noski, erantzun neurrigabea, larriantzekoa, eragin ohi du gurasoengan, erabateko gurpil zoroa sortuz azken finean.

          Normalean ez dago, hala ere, kezkatzeko aparteko motiborik. Arazoa aldi baterakoa soilik izan ohi da, eta haurtxoak 4-5 hilabete egiten dituenerako gutxituz joango da, azkenean desagertzeraino. Horregatik, hasiera-hasieratik azaldu behar zaie gurasoei egoerak ez duela ezer larria ezkutatzen. Kolikoa ez da umearen hazkunde txar baten ondorioa edo emaitza izaten, beraz, ez dago errudun sentitzeko inolako arrazoirik (erru-sentipen hori aski zabaldua baitago guraso askoren artean).

          Negarraldi horiei aurre hartzeko hainbat hobekuntza egin daitezke prebentzio moduan umetxoa elikatzeko teknikan, korrokak saihesteko, bularra hartu eta emateko unean ingurune lasaia bilatu eta sustatzeko, etab. Arrazoi digestiboren bat identifikatu eta diagnostikatu den kasuetan, noski, tratamendua arrazoi hori zuzentzera bideratuko da. Amak hartzen duen dieta aldatzea edo haurrarentzat formula hipoalergenikoak erabiltzea, pediatraren aholku eta gainbegiradapean egin beharreko kontuak dira betiere. Probiotikoen erabilera baliagarria gerta daiteke kasu batzuetan (baina hobe beti medikuak aginduta, hala ere). Beste aukera terapeutiko agresiboago batzuk (botikak erabiltzea, edo lotarakoan umeak ohean hartzen duen jarrera edo postura mekanikoki manipulatzea) sendabide naturalek porrot egiten duten kasu gogor eta erresistenteetarako soilik utzi beharko lirateke.