Egoera berriek beldurra ematen digute maiz, naturala da hori. Gainera, beldur amankomun ugari ditugu gizartean eta, ausartuko nintzakete esatera, gurasotasunean seme-alabek sufritzeari eta heriotzari beldurra diegula bereziki. Azken hau izaten da nire hizpide normalean eta gaurkoan ere hala izango da.

Aurten, ikastetxe batean bidelagun izan naiz euren kide baten heriotzaren ondorioz. Nire betebehar bakarra distantzia emozionaletik euren bidea baieztatzearena izan da.

Baina ez, ez nator nitaz hitz egitera, komunitate horrek izan duen indarraz eta momentu zailenetatik gizakiaren onena ateratzeko izan duten gaitasunaz baizik.

Eta zergatik diotsuet hau? Zuengan sinistu dezazuen; zuen ingurukoak kontuan har ditzazuen zeuen zein euren momentu zailetan; zuen bizipenak eta sentimenduak partekatzera animatu zaitezten… Izan ere, minak, beldurrak, zailtasunak… konpartituak direnean arindu egiten baitira.

Denok bizi izan ditugu doluak eta, bakoitza bide desberdina argi izanik, bestearen emozioak ulertu ditzakegu. Geure burua doluan egon denean artatu badugu, badakigu zein garrantzitsua den jendearen babesa sentitzea.

Beraz, ez dezagun doluan dagoena saihestu edo baztertu eta bere errealitate berria geure errealitate berria ere izan dadila, beti erraza ez den arren, aberastu egiten gaituelako eta, epe luzera, lasaitasuna ere eskainiko digulako.

Komunitatean sarea egin dezagun, elkar zaindu gaitezen eta horrela denon osasunaren alde arituko gara.

Eta, azkenik, bidelagun aukeratu ninduen komunitateko kide bakoitzari hemendik besarkada estu bana egiten ari zareten biderako eta eskerrak zuengandik hainbeste ikasteko aukera emateagatik.