Jean-Jacques Rousseau filosofo ezagunak esandakoa da: “Bada liburu bat begi guztientzako dagoena zabalik, beti: natura da”. Ildo beretik doa ekopedagogia. Defendatzaileak sinistuta daude hezitzaileon egitekoa erakustea baino bidea erraztea dela.

Heziketa tradizionalak haurraren gaitasun kognitiboan ipini du arreta guztia sinisteraino adimen intelektuala bakarra eta neurgarria dela. Ekopedagogiak bestelako giza-gaitasunak lantzen ditu bereziki: intuizioa edo sena, irudimena, sormena, zentzumenen estimulazioa, eskarmentuarekiko sentsibilitatea… Defendatzaileen iritziz bizitzarekiko lotura, norberarekiko lotura eta besteekiko lotura garatzen ditu eta horrekin batera enpatia eta ardura gaitasunak. “Gure seme-alabek ia hermetikoak eta oso mugatuak diren burbuiletan hezten ditugu. Hormigoiarekin, pantailekin, eta teklatuekin osatutako mundu artifizial batean (…) Ondorioa da gure seme-alabetan berezkotasun, naturaltasun eta bat-batekotasun galera handia eman dela. Bio-erritmoa alteratu zaie,  alteratuak dituzte, desorekak dituzte loan, sentsibilitate mugatua erakusten dute eta horrekin batera mugimendu eza eta neke sentsoriala”.

Asko dira aire librean egindako jarduerak onuragarriak direla azpimarratzen duten ikerketak. Egituratu edo programatu gabeko jardueren alde egiten dute eta frogatutzat ematen da neurri eraginkorra direla jokaera desoreken aurrean. 0-7 urte bitarteko lehen haurtzaroan neska-mutikoak gai dira zentzumenen bitartez harremantzeko: ukitu, usaindu, dastatu, entzun, arnasa hartu… “Umeek adin horretan egin behar dutena da landareak edo animaliak zaindu; salto egin; lasterka egin; margotu; abestiak entzun eta asmatu; urarekin, hondarrarekin edo koloreekin jolastu… Natura ingurunea oso egokia da sormena garatzeko, materialen eta testuren aniztasunaz jabetzeko”.

Oinarrian ekopedagogiak naturarekiko hurbiltasun handiagoa aldarrikatzen du. Umeei natura ezagutzeko aukera emateko aldarrikatzen du. Zikintzea, bustea, oinutsik ibiltzea… “Badiltzarik gabe onartu beharko genuke gure seme-alabek beharrezko baliabide guztiak dituztela izan nahi duten hori izatera heltzeko. Zintzotasun osoz erakutsi beharko genuke haien interesguneekiko arreta eta ziurtatu beharko genuke egunero izango dutela jolas librerako tartea. Asper daitezela pantailetan erori gabe eta eman diezaiegun naturarekin harremanetan egoteko aukera gehienak. Saihestu haien agenda ministro izango balira moduan antolatzea eta ez saiatu jolasa bideratzen edo oztopatzen. Eser daitezela lurrean, zikin daitezela, ukitu dezatela… beraien mundua eraikitzeko lehenengo gurea suntsitu behar dute-eta. Kontrakoa gure mundua kopiatzea izango zen, sumisio hobeditzailea”.

Albistearen iturria hemen.

Argazkiaren iturria hemen.