Dolua heriotzarekin lotzea ohikoa dela badakigu, baina zorionez, ez dira ohikoenak. Gaurkoan, udan ohikoak diren doluez arituko gara, izan ere, helduontzat normalizatutako zenbait bizipenak izan arren, haurrentzako gertakizun garrantzitsuak dira.

Txikienak, maiz, pardela uztera gonbidatzen ditugu udan. Ordura arte bere bizitzako lehenengo 2, 3 edo 4 urtetan ohikoa izan den bigarren azala utzi behar dute. Are gehiago, euren gorputzeko atal gisa bizi duten pixa edo kak joaten utzi behar dituzte.

Koxkorragoak direnean, udako beroekin ilea moztea ere egokitzen zaie. Erosotasunaren, freskotasunaren… sinonimo dira helduontzat baina beraientzat, beste behin, beraien gorputz-atal bat agurtu beharra.

Aurrenerabezaroan, ordea, udako gai garrantzitsuenetakoa udako adiskidetasunak izaten dira, zer esanik ez lehenengo harreman edo ezagupen sexualez. Oporren amaiera edo iraila iristearekin batera, hautsi edo banandu egiten diren harremanak izaten dira. Zer esanik ez haur saharar bat etxean izan badugu eta agian betirako agurtu behar badugu. Horiek, ordea, gertuagotik bizi ditugun doluak dira eta errazagoa zaigu enpatiatik akonpainatzea.

Bestalde, jaietan, zenbatetan erori egiten zaizkie izozkiak, eliozko puxikek alde egin, barraketako bidaiak amaitu…? Horiek ere dolu txikiak dira. Bizi beharrekoak. Eta guk akonpainatu beharrekoak.

Eta nola akonpainatu? Bada, beraien neurrira jarriz, euren emozioak balioztatuz eta helduleku izanik. Ez epaitu, ez garrantzirik kendu, negar egin ez dezatela ez esan…

Hemen aipatutakoak adibide batzuk baino ez dira udan kontzientziatik izan gaitezen bidelagun eta elkarrekin hainbeste ordu pasata, ahalik eta atseginen izan dadin denontzat.

Eta zuk, hausnartuak zenituen dolu hauek? Baten bat gehiago bururatzen zaizu?