Neska-mutikoentzako zein gurasoentzako hitz egin zuen Julen Sanchez donostiarrak Elgetako gaztelekuan. Lehen hitzaldia zuen, eta azaldu zuen noraino hel daitekeen pertsona bat mendekotasun batekin.

Askotariko adikzio arriskutsuak daude: jokoa, bideo jokoak, drogak, alkohola, tabakoa… Galdera da zergatik jotzen duen hainbatek horrelakoetara. “Kasu gehienetan, askatasun edo bake une baten bila jotzen da adikzioetara, baina sakonean bizitzako beste arazo batzuetatik ihes egiteko modu bat besterik ez da. Mendekotasun bat garatzen duzu, baina zu beste arazo batengatik zaude gaizki, eta kasu oso gogorrak ikusten dira. Nik ez dut lana galdu, ez dut diru aldetik sekulako sarraskirik egin, baina arazo baten aurrean jokoa bilatu nuen irteera gisa, eta arazoa hori da”. 

Adikzioetan jaustea, oso erraza 

Gaur egun oso erraza da edozein nerabe adikzio batean jaustea. Ez du zertan joko-areto batera sartu jokoan hasteko. “Mugikor bat eta Internet konexioa nahikoak dira edozein webgunetan sartzeko, eta hori da kezkagarriena”, adierazi du Sanchezek. Uste du gurasoek oso adi egon behar dutela horrelako arriskuen aurrean. “Adi ibili behar da nerabe bat egunerokotasunarekin lotutako galderei ihes egiten hasten bada edo lagunekin egon beharrean etxean ematen baditu ordu asko. Gaur egun, bestalde, badaude guraso kontrolerako hainbat aplikazio berri. Garrantzitsua da adi egotea”. 

Oinarrian, emozioak

“17 urterekin hasi nintzen dirua jokatzen. Lehenengo txanpon-makina batean eta gero Donostiako kasinoan. Ez nekien zergatik. Oso ikasle ona nintzen, baina unibertsitaterako aldaketa oso gogorra egin zitzaidan”, azaltzen du. “Ez nekien zer ikasi eta gurasoei hutsik ez egiteko enpresagintza ikasketak hasi nituen, baina ez nituen gustuko eta piper egiten hasi nintzen. Lokala genuen, lokalaren ondoan taberna bat txanpon-makina batekin… Eta horrela hasi nintzen jokoan”.

Eta hasi ziren gezurrak. Eta lotsak. Eta tabernako txanpon-makinatik kasinorako saltoa eman zuen Sanchezek. “Han ez nengoen denen bistara eta jokoa ihesbide bat zen. Neuzkan beste arazoak une batez ahaztu eta askatasun instant bat ematen zidan jokoak”.

Emozio kudeaketa arazoak zituela ulertu du gaur egun. Hainbat psikologorekin ibilitakoa da urteotan guztietan, eta gaur egun Gizakia Helburu-Proyecto Hombre elkartearekin dihardu lanean. Terapiaren amaiera fasean dago. Bi urte luze izan dira.

“Jokaera jakin batzuk nituen min egiten nindutenak. Inguruko guztiak eduki nahi nituen pozik. Gurasoak, lagunak… Eta ez nuen nire burua behar beste zaintzen. Ez nuen benetan pentsatzen nuena esaten, ez nituen gustuko ez nituen gauzak esaten, eta hori motxilan pilatzen joan zen”.

Gaztelekuan elkartutako neska-mutikoei esan zien kezkak konpartitzeko, ez gordetzeko. Eta esan zuen emozioak landu egin behar direla. “Nire kasuan jokoa arazo bat zen, baina baita ere beste gauza askoren sintoma. Galdetzen zidaten behin eta berriz zergatik jokatzen nuen, baina egin beharreko galdera zen zertarako jokatzen nuen. Eta hor mila gauza zeuden lantzeko”.

Donostiarrak azaltzen du ez zuela egunero kontsumitzen. “Bakarrik aste bukaeratan. Baina kontsumoa zen, eta adikzio bihurtu zen”.

Emozioak adierazi

Emozioak adierazteko gomendioa ematen du Sanchezek. “Triste bazaudete, haserre bazaudete… esan egia beti. Gu gara gure emozioen jabe eta baita ere gure emozioen kudeaketaren arduradunak”.

Gurasoei, berriz, adi egoteko esan zien eta seme-alabekin komunikatzeko.

Terapiaren azken fasean da Sanchez. “Oso terapia onak dituzte Gizakia Helburu-Proyecto Hombre elkartean. Taldean lantzen da guztia eta badaude baita ere saio indibidualak terapeutekin. Terapiak daude baita ere gurasoentzako eta bikotekideentzako, eta horri gehitu behar zaio bikote terapia. Familiaren babesa garrantzitsua da”.