Tribuaren hutsuneaz Itxaro Mendizabalekin

Proiektu pertsonal batetik habiatua baina elkarlanean oinarritua. Beraien lokalean aurkitu dugu  Itxaro Mendizabal. Berarekin   hitz egin dugu, proiektua ezagutu, azken urteetako balorazioa egin eta gurasotasunaren inguruan hausnartzeko.

Hiru urte pasa dira Ttiklik martxan jarri zenuela. Atzera begiratu eta zer ikusten duzu?

Denbora oso azkar pasatu dela, eta era berean ez dut nire egunerokotasuna Ttiklik gabe imajinatzen… Ttiklik hasieran, barruko kezkak eta zalantzak idazteko zabaldu nuen blog bat zen. Ikasketa berri batzuk burutzen hasi nintzen eta bertan ikasitakoa mundura zabaltzea izan zen helburua…eta ohartzerako sareko parte bat bihurtu zen. Atzera begira, ilusioa ikusten dut. Oraindik nirekin daramadan ilusioa.

Barruko kezka eta zalantza horiek, zureak bakarrik ez zirela laster konturatuko zinen.

Bai. Nire beharra gurasoen faltatik zetorrela uste nuena, beste askori ere gertatzen zitzaiela ikusi nuen. Gurasoak gertu izan edo ez, informazio behar handia zegoela. Hasiera batean web gunea osorik euskaraz zegoen, baina artikulu edo informazioa eskuratu moduan sartzen nuen (erdaraz zein euskaraz), eta non  nire sorpresa Hego-Ameriketatik bisita pila nituela… (gaur egun ere). Beraz web-a egituratu eta bi hizkuntzetan jartzea erabaki nuen. Euskaraz nituen artikuluak erdaratzen eta erdarazkoak euskaratzen hasi nintzen.

Gaur egun ez dago gure gurasoek zuten tribu-familia hori, eta nabaritzen da. Informazioa nahi dugu, laguntza behar dugu eta horretarako askok internetera jotzen dugu. Gertu dugulako, erraz lortzen delako… (horrek ez du esan nahi bertatik jasotzen dugun guztia sinetsi  behar dugunik… Horregatik ondo aztertu behar da argitaratu nahi den informazioa).

Saretik, harreman birtualetatik, kalera, zuzeneko harremanetara urratsa eman zenuten. Nola izan zen hau?

Gauzak irakurtzea nahikoa ez zela konturatu nintzen. Askotan irakurri baino norbaitek zuzenean esandakoa hobea dela, errazago iristen dela. Online neukan guztia fisikoki eskaini nahi nuen eta ideia hori buruan bueltaka neraman denbora bat. ‘Zorionez’, gertakari batzuk medio, langabezian geratu nintzen eta horrek lagundu zidan behin-betiko pausua ematen.

Egia esan behar badut, pausu hau ematea ez zen erraza izan. Erabaki gogorra zen, inbertsio handia, nire bizitzan aldaketa izugarria…baina proiektuan sinesten nuen, banekien beharrezkoa zela, beharrezkoa nuela… Lokal bat banuen buruan eta bankuekin borroka dezente egin eta gero, martxan jartzea erabaki nuen.

Nola bizi izan duzu aldaketa?. Nola hartu du jendeak gurasotasuna oinarri duen Ttiklik gunea?

Galdera ona… hasiera batean Ttiklik zer den ulertzea kostatu egin da. Niri ere zer den azaltzea kostatzen zait batzuetan…! Ireki eta berehala Goierriko Ekimen Berrien aurreneko saria irabazteak zerbait lagundu zidan, hor ikusi zen proiektua ona zela, balio zuela eta aurrera atera zitekeela. Poliki-poliki jendeak zer den ulertu du, zer den baino gehiago, hemendik zer jaso dezaketen dakite, eta hori ez da gutxi! Niri berriz, pertsonalki, izugarri lagundu dit proiektu honek. Hazten lagundu dit. Asko ikasten ari naiz.

Gurasoen segurtasun eta baliabide ezak bihurtzen ditu beharrezko Ttiklik bezalako ekimenak?

Ez dut uste segurtasun edo baliabide kontua denik. Babes kontu bat dela iruditzen zait.
Gaur egun dugun bizimoduak, egunerokotasunak, presak, estresak,… aurretik aipatu dudan tribu hori ez izateak… Horrek egiten du beharrezkoa Ttiklik bezalako zerbait.

Guraso bihurtu garen unetik, asko galduta sentitu gara momentu batean edo bestean.
Momentu horietan gure kezkak argitzeko babesa izango bagenu, konfiantzazko norbait ondoan, ez genuke ez liburu, ez Internet eta ez beste ezeren beharrik izango.

Tamalez indibidualismo batean bizi gara. Gu txikiak ginenean, arratsalde guztiak amonaren etxean pasatzen genituen, lehengusu guztiak elkarrekin… Ama-aita, izeba-osabak eta amona-aitona.

Babes hori hor zegoen, edozein gauza zela bagenekien amonaren etxera jo genezakeela eta hor jasoko genuela behar genuen laguntza, goxotasun edo dena delakoa.

Gaixotzen baginen, zerbait behar bagenuen… Gaur egun hori galdu egin da. Arratsaldeak korrika pasatzen ditugu, lana ez bada erosketak, erosketak ez badira, musika eskola, ingelesa edo beste leku batzuetara… Beti presaka.

Ttiklik-ek ez du tribu horren ordezkoa izan nahi, tribua ez izateak utzi digun hutsunea bete nahi du.

Gizartea aldatu da, tribua desagertu da neurri handi batean. Guraso izateko moduak ere asko aldatu dira. Nostalgiaz begiratzen diogu iraganari? Iraganeko etxe giroan, (tribuan) gaur egun aldarrikatzen diren hezkuntza moduaren klabe batzuk aurki ditzakegu?

Nik bai. Faltan botatzen dut tribua. Faltan botatzen ditut gurasoak, aiton-amonak… Faltan botatzen dut babesa emango lidakeen txoko goxo hori. Klabea edo oinarria hor dago, baina gizartea aldatuz doa, kasu batzuetan aurrera eginez, eta beste batzuetan berriz, atzera. Hori aldatzea oso zaila da, bizitzeko modua aldatu beharko genuke. Gure presak alde batera utzi, une batez geldirik geratu eta bizitza eta bizimodua birplanteatu. Baina horretarako prest al gaude?

Carlos Gonzalez ekarri berri duzue,   aretoa bete zen gainera. Laura Gutman, Nere Mendizabal… Gurasotasunaren eredu, korronte zehatz bati jarraitzen dio Ttiklik-ek?

Ez, ez dugu korronte edo autore zehatzik jarraitzen. Carlos Gonzalez ekarri dugu, Rosa Jové ere. Nerea Mendizabalekin gauzak egin ditugu, Leticia Garces… guk baliabideak jartzen ditugu eta gero guraso edo hezitzaile bakoitzak emandakotik nahi duena, edo behar duena (barruak eskatzen diona) hartu behar duela pentsatzen dugu. Seguruenik autore bakoitzak lagunduko digun zerbait eskainiko digu eta beste gauza batzuk berriz ez digute ezer esango.

Gure oinarria errespetua da. Batez ere norberarekiko errespetua, eta noski besteekiko izan behar duguna. Bakoitzak ahal duen bezain ondo egitea da helburua. ‘Gaizki’ egiten dugunarekin gure burua zigortu gabe. Eta gure akatsetatik ikasiz.

Zein autorerekin ados ez gauden ere badakigu. Inoiz ez genuke Estivill edo José María González Cano bezalako pertsonarik gomendatuko.

Aipatu diguzu behar pertsonaletatik sortutako proiektua izan zela Ttiklik.  Dena den, azken urteetan kolaboratzaile sare polita osatu duzue. 

Bai, eta hori da Ttiklik-eri indarra ematen diona. Ia gehienetan ‘Ttiklik taldea’ bezala sinatzen dut/dugu. Ez dut uste Ttiklik nere gauza bakarrik denik. Talde bat gara, hazten, aldatzen, doan taldea. Bertara datorren kolaboratzaileak ematen dio izaera proiektu honi. Ez dut Ttiklik kolaboratzailerik gabe ulertzen.

Ttikliketik egitasmo berriak jarri dituzue martxan; Oparipuinak, gurasoei gutun lehiaketa… 

Oparipuinak, maite edo preziatzen dugun horri pertsonalki egindako ipuin-pertsonalizatuak dira. Oparitu nahiko geniokeen horren datuak bete behar dira formulario batean eta guk ipuina publikatzen dugu Ttiklik.com web gunean. Lan boluntarioa da. Egia da azken aldian oso lanpetuta gabiltzala, eta Oparipuinen atala triste xamar dugula… Ea laster eskaera guztiei erantzuterik daukagun.

Gurasoei gutuna berriz, gure gurasoei egin nahi nien omenaldi bat da. Duela 2 urte 15 urte bete ziren auto-istripuz galdu nituela eta horregatik ‘gurasoei gutuna’ idazlan laburren lehiaketa martxan jartzea pentsatu nuen. Guztiok dauzkagu gure gurasoei esan nahi, baina zuzenean esatera ausartzen ez garen hitzak. Helburua bikoitza da: gure barruak askatu eta beraiei gure sentimenduak helaraztea. Oinarri oinarrian, nire burua bultzatu nahi izan dut hitz horiek idaztera….ea 3.ean lortzen dudan. Iaz Toti Martinez de Lezearen babesa izan genuen eta jende asko gerturatu zen.

Elikadurak ere leku nabaria izan du Ttiklik-en.

Hasiera batean Ttiklik-en oinarria haur elikadura izan behar zen. Alaba zaharrenak alergia arazoak izan ditu beti eta bigarren alaba jaio zenean, eszedentzia aprobetxatuz elikadura pediatrikoan master bat egin nuen. Masterra egiten ari nintzen bitartean web gune bat sortzea pentsatu nuen, bertan ikasten ari nintzena jartzeko. Hori izan zen gaur egungo Ttiklik-en oinarria.

Ezagutzen nauenak ere badaki, ni eta elikaduraren arteko erlazioa ez dela oso erraza izan, 20 urte egon naiz gaixo, eta horregatik nire beste helburuetako bat prebentziora begira dago. Elikadura osasuntsu bat oinarri izanda, eta gure seme-alaben autoestimua indartuta, etorkizunean izan daitezkeen elikadura-arazoak saihestea gustatuko litzaidake. Oinarria prebentzioan dago eta prebentzio hori gauzatzeko bai hezitzaile eta bai gurasook informatuta eta formatuta egon behar dugu. Ttiklik-en haur txikien adimen-emozionalari garrantzi izugarria ematen diogu, hori baita auto-estimu on bat izateko bidea

Tripazorri saioa ere sortu zenuten…

Bai. Buruan bueltaka genuen beste proiektu bat zen. Ezinezkoa zirudien…
Alaba zaharrena jaio zenean sukaldean nituen zailtasunak areagotu ziren.

Alergia kontuak….janari berriak prestatzeak…eta inguruan lagunduko zigunik ere ez. Gu bezala beste jende asko ere egongo zela eta 9 saioz osatutako programa bat grabatu genuen.Goierri telebista, D’elikatuz zentroa, Iker Markinez sukaldaria eta Ttiklik elkarlanean; Ner Groupen babesa jaso genuen. Lur Denok laguntzaile..

Bederatzi saio hauetan 0-12 urteko haurren elikadura..alergiak…zeliakia…mahai inguruko emozioak landu genituen eta tokiko telebista guztietara zabaldu zen. Programetan berriz, profesional desberdinen bisitak izan genituen. Tripazorri 2.0 laster izatea espero dugu.

Gurasoentzakoez gaindi hezitzaileentzako tailer eta ikastaroak ere antolatzen zabiltzate. Etxean, eskolan, jangelan, aisialdian… Esparru hauen artean zubiak eraikita daude? Hezkuntza komunitate koherente bat al daukagu?

Zubi batzuk eraikita daude, baina oso ahulak dira. Gure helburuetako bat zubi hauek sendotzea da eta era berean zubi gehiago eraikitzea. Gaur egungo hezkuntza sistema zahartuta dago. Badaude berritzen eta berriztatzen ari diren proiektu batzuk, baina orokorrean ez da gehiegi aurreratu. Esparru honetan lan asko dago egiteko. Lan zaila bezain beharrezkoa.

Ikusten dugunez bidean aldatuz eta garatuz joan den proiektua da Ttiklik. Aurrera begira norantz zehaztuta daukazue? Zeintzuk dira Ttiklik-en etorkizuneko erronkak?

Egunean egunekoa bizi dugu Ttiklik-en. Bidea poliki-poliki eraikiz goaz. Gure beldurrei aurre egin, eta askotan, egunerokotasunak eramaten gaituen korronteei segituz. Ttiklik! egunero birsortzen da. Egunero dugu ideia berriren bat eta ezezkoa aurretik badugunez….ba aurrera ateratzen saiatzen gara. Ez zaigu epe luzerako planak egitea gustatzen.

Norantza nahiko garbi dugu hala ere. Errespetua oinarri hartuta gure seme-alaben ongizatera doana. Eta etorkizuneko erronkak…batek daki! agian hemendik gutxira Ttiklik-en ume gehiago ikusi ahal izango dira Euskal Herrian zehar 🙂