Chrysallis Euskal Herria elkarteko presidentea da Aingeru Mayor sexologoa (Donostia, 1972). Adingabe Transexualen Familien Elkartea da, berriz, Chrysallis (685 76 77 90). Mayorrek jardungo du transexualitate egoeran dauden umeen gainean.

Captura de pantalla 2015-06-03 a las 8.32.13

Elkarte berria da Chrysallis.

Martxoaren 8an eratu genuen; Estatuan, orain dela urtebete pasa dago. Eta hori ere nahiko berria den arren, ibilbide luzea eta aurrerako urrats handiak egin ditu.

Zeinek osatzen duzue?

12 familia gaude, gehi beste batzuk inguruan. Euskal Herriko elkartea estatuko elkarteko kide da; eta estatukoan 100 bat familia gaude. Euskal Herriko elkarteari dagokionez, helburua da transexualitate egoeran dauden haurren familiendako laguntza sarea osatzea, eta garrantzitsua da familiei eskaintzen diegun arreta, telefonoz zein posta elektronikoz. Etxean transexualitate egoeran dagoen haur bat ote duten zalantza duten familiei egoera hau bizitzen gabiltzan familiek gertutasunetik ematen diegu arreta, gaia ezagutzen dugulako. Gainera, arreta zerbitzuan bi sexologo ere baditugu, aholkularitza sexologikoa eskaintzeko. Eta datorren ikasturtean martxan jarri nahi dugu informazio eta topaketa puntu bat, hilean behin familiak elkartu ahal izateko.

Ezjakintasun handia dago, ezta?

Hori da ikusten duguna, eta elkarte moduan helburua da ezagutza zabaltzea; ze denok jakin beharko genuke badaudela zakila duten neskak eta bulba duten mutilak. Gertatzen dena da gizartearen diskurtsoa eta eskoletan ere irakasten dela zakila = mutila eta bulba = neska. Baina horrek ez du esan gura kasu batzuetan (ikerketa batzuen arabera 15.000 umetik batek eta beste batzuen arabera, 1.500 umetik batek) badaudela zakila duten neskak eta bulba duten mutilak. Eta konturatu behar gara, umeei jaiotzean, genitalen arabera ezartzen diegula sexua; eta hori iragarpen bat besterik ez litzateke izan behar. Ze haurrak hitz egiten hasi bezain laster ezartzen du bere identitatea; eta hor dago akatsa: sexualitatea ez dago hanka artean, identitate kontu bat da, hau da, buru barruan dago, eta hori soilik hitz egiten hasten direnean jakin ahal dugu. Baina kasu askotan, errealitate hori ez da ikusi ere egiten, pentsaezina delako. Eta badaude haur asko familiek ez dituztenak ulertzen, errealitatea pentsaezina delako; eta oso gogorra da besteek ez badute ulertzen zu zaren hori.

Nola jakin dezake familia batek haurra ez dagoela konforme ezarritako sexuarekin?

Nik etxean dut zazpi urteko alaba bat zakilarekin. Bi urte zituenean, berba egiten ere ez zekienean, esaten zigun bera ez zela guapo, guapa, baizik. Beraz, bi urte inguru dituztenean dagoeneko hasten dira. Baina hori ukatu eta erreprimitu egiten bada, gerta litekeena da haur horiek hazten direnean ezin dutela direna espresatu. Eta eurendako ere zaila egiten da euren burua definitzea. Ditugun testimonioekin bada errepikatzen den gauza bat: umeek duten indarra direna aldarrikatzeko eta borrokatzeko. Umeak aldakorrak dira askotan, baina ikusten gabiltzana da identitatea ez dela aldakorra. Ume batzuk jolasten esaten dute nik neska (edo mutil) izan nahiko nuke; transexualitate egoeran dauden haurrek, berriz, esaten dute ni naiz. Hori bai, ukatu egiten bazaie, orduan esaten dute gustatuko litzaidake. Geuk ere, nahiz eta berak kontrakoa adierazi, alaba mutil moduan ikusten genuen, konturatu ginen arte gure begirada zela okerra.

Chrysallis-ek lagunduko du, bada, halako egoerak azaleratzen…

Bai, estatuan, orain dela urtebete pasa sei familia ziren eta orain 100 gara; eta Euskal Herrian zortzi familiatik, bi hilabetetan 12ra pasa. Errealitate hau bistaratzen dugun neurrian, familiek pentsa lezake: aiba, hau da etxean duguna. Pentsa, gaur egungo datuen arabera, pertsona heldu eta gazteak, transexualitate egoeran daudenak dira suizidio tasa altuena dutena. Beraz, esan ahalko genuke, ezagutza hau zabaltzea egoera horretan dauden haurrentzat hil ala biziko kontua dela.

 

Albistearen iturria hemen.