Heike Freire pedagogia berdearen ikertzailea da, bizi dugun egoera honen aurrean naturarekin berriro bat egitearen garrantzia nabarmendu izan du. Euskarara ekarri dugu berak idatzi eta sare sozialetan zabaldutako testu hau.

“Leku guztietan zaintzen eta elikatzen nauen Lurrarekiko maitasun hau da eskaini didazuen oparirik handienetako bat. Edonon, etxean egongo banintz moduan  sentitzen laguntzen dit, munduarekin gustura egoten eta bizitzan konfiantza izaten “. (Carlak bere 20. urtebetetzean gutun batean gurasoei idatzitakoa)

Azken lau hilabete hauetako bizipenak hain izan dira ezohikoak, gutako asko ez baikara berdinak jada: gure bizitzaren oreka hauskorra eraikitzeko erabili genituen oinarriak kendu dizkigute.


Batzuk maite genituen pertsonak  galdu genituen edo ezin izan ditugu ikusi denbora guzti horretan; gure osasuna kaltetua izen da; lana erabat aldatu zitzaigun; etxeak babesleku ezin hobea izateari utzi zion eta bulego, eskola, gimnasio bihurtu genuen; bikotearekin tentsioak izan genituen; gure lanbidea ama ezberdinekin   eta irakasleekin elkarbanatu behar izan genuen; eskolara itzultzeko edo ez itzultzeko zalantzen  aurrean blokeatuta sentitu ginen; besarkatu ezin izateagatik zapuztu ginen.  Gure ikasleak faltan bota genituen , edo burua hautsi genuen “deseskaladaren” eta “normaltasun berriaren” araudia deszifratzen saiatuz. Bistakoa zitzaiguna absurdua iruditzen zaigu, eta orain arte zentzugabetzat jotzen genituen ideiak serioski hausnartzen  ditugu. Orduan “garrantzitsua” zena alferrikakoa da orain  guretzat, eta alderantziz. Behin baino gehiagotan pentsatzen ditugu egin baino lehenago  lehen ia konturatu gabe egiten genituenak. Eta konturatu gabe, noizean behin, harritzen gaituzten jarrerak eta portaerak hartzen ditugu geuk ere. Bizitza-k gero eta antz handiagoa du aintzira baten ertzean harriak bota eta, gero, uhinei begira geratzearekin.


Berreraikitze Batzordea


Jakinduria handiz, gure agintariek “berreraikitze batzordeak” antolatzen dituzte gerra bitxi hau gainditzeko. Eta  horrelako zerbait behar dugu geuk ere. Uda atsedenerako aukera bikaina da, inoiz baino gehiago behar dugun atsedena. Nondik hasi?
Gure berreraikitze-batzorde partikularraren lehen urratsa bakoitzaren gorputzean lurreratzea da, garen porputzarekin  eta geografia propioarekin berriro konektatzea.
Naturara “goaz” esan ohi dugu, berez naturan gaudenean, gu geu natura garelako: gure arnasa airea da, atmosferarekiko etengabeko truke mugimenduan; gure zainetan dabilen odolak %83ko ura darama; gure hezurrak marmolaren mineral berberez eginak daude. Mikrokosmosaren  izarren hautsak gara, miniaturazko unibertsoak, billoika mikrobioen arteko elkarlan sinbiotikoaren emaitza diren superorganismoak gara. Hain zuzen ere, gure gorputzeko  pisuaren  gutxienez, 3 kg, birusak eta bakterioak dira.

Gorputzari dagokiona etengabeko mugimendua da, ingurunearekiko hedapen atsegin bat. Ziurrenik, azken gertaerek, geldiarazi egin  dute, gorputz eta inguruaren arteko bat egite  hori.
Ukitzeko edo ukitua izateko, kutsatzeko eta kutsatua izateko beldurra. Gure biologiari buruzko susmo baten itzala: nigan egongo da? Ez jakitea. Esperientziarik ezak, zalantzek arnasa laburtzen digute eta sorbaldak belarrietaraino igotzen. Lepoa zurrun jartzen zaigu. Buruaren abiadura  bizkortu egiten da eta gorputzetik bereizten da: egia izango da?, ondo egingo dut horrela?, zer gerta daiteke baldin eta?, eta bestela? Gure sakonera galtzen dugu, presentzia xaloaren edertasun lasaia galtzen dugu.
Errekuperatzeko, agian arnas sakon batekin nahikoa izango dugu, haurtxoen antzera ipurmasailetatik datozen horietakoa. Edo, agian, bat-bateko sentsazio atsegingarri batetik etorriko zaigu: eguzkiak bustitako ur tanta baten distira, ilunabarraren koloreak, txorien kantua, belarraren usaina, haize fresko baten laztana, sentsazio sinple baina ahaltsuak, gogorarazten digutenak.  

Bakunarik onena

Fernando Valladares biologiako ikertzaileak dio natura dela gure txertorik onena, ekosistema osasuntsuen biodibertsitateak espezieen arteko karga birikoak orekatzeko joera duelako. Birusen aurrean erresistentzia handiagoa dutenek gaixotasun infekziosoen transmisioa blokeatzen edo murrizten dute, eta horrek kutsatze-kopurua arintzea ahalbidetzen du.


Gure osasun fisikoa sendotzeaz gain, ikerketek adierazten dute natura dela erresilientzia psiko-emozionala areagotzeko aliaturik onena ere, hau da, bizitzako  edozein kolperi aurre egin  eta zailtasun handienak gainditzeko gaitasuna. Kolpeak, hauek jaso eta gero segurtasunik gabe altxatzera behartzen gaituzten kolpe horiek, beldurtuta, kristalez eginak egotearen sentipenarekin. Gure mesfidantza areagotzen duten bizipenak, beldurti bihurtzen gaituztenak eta arriskuak minimizatzera garamatzatenak, gure potentziala eta bizitasuna murriztuz.


Biosferarekin dugun  milaka urteko harreman  hori lantzea, olatuak itsasotik ateratzen diren bezala edo bakterioak gure gorputzak osatzeko sinbiotikoki urtzen diren moduan , sustraitzeko eta babestuta, zainduta eta seguru sentitzeko modu bat da. Gure jatorriarekin bat egiteko, zentzua berreskuratzeko eta benetan garena izatera ausartzeko.


Onartzen dugu giza existentziaren hauskortasuna eta zaurgarritasuna, eta konturatzen gara horietan datzala, hain zuzen ere, gure handitasuna. Txikitzen ikasten dugu, mendiarekin bat egiteko eta haren handitasuna  partekatzeko, gure benetako dimentsioa aintzat hartuta. Bizitzan eta  honen (gure) gaitasunetan konfiantza izatea erabaki dezakegu. Azken finean, bera da sekula huts egin ez digun bakarra.