Beti laguntzeko prest daudenei begira

Aiton-amonak desiatzen egoten dira bilobakin egoteko eta hauetaz gozatzeko; mimotxo batzuk emateko, hauen irribarrea jasotzeko, goxokiak oparitzeko… aire frexkoa eta momentu atseginak bizi dituzte biloba artean. Baina, zer gertatzen da biloben zaintza eguneroko bete behar bihurtzen denean? Kasu batzuetan, gozamena sufrikario izatera pasa daiteke…

Osasun Ministeritzaren arabera, gaur egun, 65 urtetik gorako aiton-amonen %70ak bilobak zaintzen ditu eta %50ak egunero egiten du lan hori batazbeste 5-6 orduz. Estatistikak oso fidagarriak izan ez arren, errealitatea da, familia askotan, aiton-amonak ari direla haurrak hazten eta hezten, orain arte ez bezala, neurriz kanpo.

Aiton-amona hauetariko batzuk oso pozik hartzen dute ardura hori. Gustuko dute zaintza lana eta badute horretarako indarra. Baina gehiengo zabal batek, seme-alabak laguntzearren egiten du. Finean, seme-alabaei EZETZA ez ematearren, horrek gaizki sentiarazkiko dituelako, goitik behera inplikatzen dira ilobak aurrera ateratzeko lanean beraien beste behar eta ohiturak aldatuz.

Artikulu hau, EZETZ ESATEN EZ DAKITEN aiton-amona horien defentsan egin nahi dut. Izaera kontugatik, irudi eta presio sozialarengatik, soberako eskuzabaltasunagatik, edo edozein beste arrazoiengatik ezetz esaten ez badakite, agian, seme-alabak dira muga jarri behar dutenak, edo?

Pertsona hauek bizitza osoa lanean eman dute, gazteago eta indartsuagoak zirenean, seme- alabak hazi dituzte eta bapatean, atsedenerako etapan sartzen direnean, gorputzak atsedena eskatzen dienean… tori! Haur txikien zaintza lanak egiteko “gonbitea” edo “eskaria” ate joka.

Bestalde, badakigu haurrak hazteak energia haundia eskatzen duela eta zahartzen goazen heinean are eta gehiago, gainbera fisikoa bizi dugunez errezago nekatzen baikara: gure erreflexuak moteltzen dira, ikusmen eta entzumena galtzen ditugu, etab.

Orduan, zergatik eskatzen diegu aiton amonei gain esfortzu hau egin dezaten?

Ez al dago beste irtenbiderik?

Familia eredu asko dago, familia bakoitza gainera mundu bat da eta faktore asko egon daitezke planteamendu honen oinarrian, baina gaur egun, “arrazoi ekonomikoa” da aipatuena. Aniztasuna irudikatzeko inungo pretentziorik gabe, artikulu honetan, estereotipikoa bihurtzen ari den kasua plazaratu nahi dut:

Guraso biek egiten dute lan eta goiz egiten dute alde etxetik. Ez dute lana utzi nahi, ez murrizketarik eskatu nahi, beraien bizitza planteamenduan bi soldata behar direlako familia aurrera ateratzeko. Irabazten duten diruarekin, aldiz, agian ematen die oporretara joateko, lagunekin poteatzeko edo/eta etxetik kanpo jateko, arropa nahiko erosteko , jostailuak erosteko, haurrak eskolaz kanpoko ekintza(ta)ra apuntatzeko… jarduera guzti hauek bizitzeko “oinarrizko” gauzen zerrendan dituzte, eta noski, lan asko egin behar da beharren zerrenda luze hori elikatzeko.

Haurrak zaintzeko pertsona bat kontratatzea ere “beharren” artean egongo litzateke, baina aiton-amonak beti laguntzeko prest daudenez, tira gastu bat gutxiago… Zaintza lanetan aurrezten dugunarekin hipoteka ordainduko dugu!

Errespetatzen dut eta ez dut epaituko inor bere “beharren” zerrendak daukan edukiarengatik, oso libre gara erabakitzeko guretzako zer den “beharrezkoa” eta zer ez, baina hausnarketa puntu honetan enfokatu nahi dut.

Nire galdera oso humila da:

• Beharrezkoak al dira oporretako bidaiak, arropa eta jostailu guztiak, aisialdi “kontsumistari” lotutako gastu guzti horiek?
• Esentzialak diren “gauzen” zerrenda txikitu ezkero, ohitura batzuk alboratu ezkero, agian lan gutxiago egin beharko genuke bizitzeko, edo ez?
• Eta lan gutxiago egingo bagenu, ondorioz, haurrekin egoteko denbora gehiago izango genuke?…

Badira guraso batzuk kontu hau argi daukatenak, eta zorionez, aiton-amonak “esklabizatu” gabe konpontzen direnak beraien haurrak hazteko. Posible da eta, aurrez aipatu dudan bezela, lehentasun kontua da.

Argi dago gure “beharrak” berplanteatuz gero, gure egunerokotasuna alda dezakegula eta gure aiton-amonen irribarrea berriz ikusteko aukera berreskuratu.

Nik uste dut, ezetz esaten ez dakiten gure nagusi horiek, beti laguntzeko prest dauden horiek, bizitzaren azken txanpa lasai bizitzeko eskubidea osoa dutela eta hori errealitate bihurtu daitekela, horixe baietz!

Baina horretarako, familia batzuetan behintzat,”beharren” zerrenda edo bizitza “estiloa” berrikusi beharko da.

Artikuluaren egilearekin izandako elkarrizketa gai honen inguruan