Bada azken aldian bereziki indartu den eta kezkatzen nauen korronte bat amatasunen inguruan: erruduna bilatzea (eta kausalitateaz, beti da ama). Aintzinako zenbait filosofok egiten zuten bezala ari dira orain ere korronte oso ezberdinetako profesionalak guztiaren errua beti berari egozten.

Hasi amatasunaren munduan erreferentetzat jotzen diren psikologoetatik eta abanikoa zabaltzen da fisioterapeuta, osteopata,  nutrizionista, mediku, pediatra, erizain, emagin…eta opinologoetaraino. Haurrak kaka gogorra egiten duela? Amaren errua: esne txarra du ur gutxi edaten duelako. Haurrak amets gaiztoak dituela? Amaren errua, bere birramonak txikitan bizi zuen pasarte bat errepikatzen ari da. Haurra urduria dela? Noski, amak kolazko freskagarri bat edan zuen haurdunaldian. Haurrak negar egiten duela? Amaren itzalaren proiekzioa da. Haurrak dermatitisa duela? Noski, amak txerto bat hartu zuen haurrak 3 hilabete zituenean eta…

Adibide tuntunak, guztiak azken asteetan jasoak, eta tuntunak badirudite ere amen motxilara beti harria.

Pasarte larriagoak ere bai, izen handiko gizon (ejem, honetaz ere hitz egin beharko dugu ez? Zergatik dira hain maiz gizonak geziak hain zuzen botatzen dituztenak?) non haurraren minbizia amaren txikitako gertakariren bati lotu zaizkion… Baita ausazko abortu  baten ostean amari zuzenean zuk hil duzu zure haurra zure urduritasunarekin esan zaion.

Bikote harremana ahultzen denean erditze ostean (eta batez ere heterosexuala bada), amak bikotekideari behar duen arreta ez eskaintzeari egozten zaio maiz… Edo sexu harremanak gutxitu nahi izan dituelako gizonak gaizki tratatzea justifikatzen duten familia terapeutak ere ikusi ditut.

Zer gertatzen da? Zergatik nahi ditu sistemak ama suntsituak? Zergatik “botere” roletik haurren osasunaz hitz egiten ari garenean arazoa tratatu ahal denean tratatu eta bestela familia akonpainatu beharrean errudunak bilatu? Zein obsesio duzue amekin?

Sarri halako epaiek sortzen duen minak eta ezinegonak amen osasun mentala (zein fisikoa) are gehiago suntsitzen dute (eta ez gaude osasun mentalari dagokionez ospakizunetarako…). Arazoak konpondu beharrean fokua arazotik deszentratu eta gugan jartzen denean sortzen den mina zaila da sendatzea.

Amek nahikoa dugu sistema heteropatriarkal honetan, kapitalismoaren agintepean bizirik irautearekin. Ahal dugun hoberen egiten dugu eta kontsultara haurraren arazo batekin goazenean arazo hori tratatzea behar dugu. Erruaren motxila kontsulta kanpoan utzi nahi dugu eta ez dadila gehiago bete ateratzen garenean. Zuregana bagoaz, zugan konfiantza dugulako da, ez ezazu horrekin jokatu.

Amek ez dugu guztiaren errua… Gehiago esango nuke, amek ez dugu ezeren errurik.

Evak jandako sagarraren koplarekin jarraitzen duzue, baina Evak primeran egin zuen señoro baten aginduari uko eginda.

Arren, errudunak topatu nahi badituzu, begira iezaiezu sistema hau inposatzen jarraitzen dutenei… ala, akaso zuri ere interesatzen zaizu amak sumiso eta zaurgarri izatea?