Avaim elkarteak argitaratutako eskuorri hau jaso dugu.  Bizkaiko eta gipuzkoako foru aldundiaren laguntzaz argitaratua izan da eta guraso.eusera ekarri dugu. Banatze eta dibortzioaren prozesuan dauden bikote edo familientzako 10 funts aurkezten dira bertan.

Untitled

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Gai hau jorratu zuen bere artikulu batean Agurtzane Ormatza Imatzek 2011. urtean  Berria egunkarian.

Berria zaharra da. Bikoteak apurtzen dira. Bikotekideak banatzen dira. Bikotearen egoerak egoera, banatze prozesua, banatzea, samingarria da. Inork ere ez du nahi hain bide mingarririk egin. Maite dugun horrekin batzen gara, bihotzean dugu betiko dela, nahiz eta buruak esan betiko elkarrekin egotea oso zaila dela, banatzea aukera bat dela. Baina ez dugu sentitzen geu banatuko garenik.

Egun, askotan entzuten dugu bikotekideak arinegi banatzen direla, ez dutela ezer aguantatzen, banatzea errazegia dela? Ni ez nago horren seguru. Beharbada, gaur egun inoiz baino baliabide juridiko, sozial, pedagogiko, fiskal, psikologiko, sexologiko eta abar daude egoera bideratzeko. Beharbada, inoiz baino gehiago egiten dugu berba banatzeari buruz.

Nire lan esperientzian, berriz, ez dut ezagutu banatze prozesu samur bat bera ere. Ez dut ezagutu inor banatzeko erabakia egun batetik bestera hartu duenik. Ingurukoek, askotan, horren berri dute, bikotekide batek, edo biek, erabakia hartu eta gero. Baina prozesu osoa —batzuetan, urtetakoa— ez dute ikusi, ezta bizi ere.

Banatzea ez da erraza; batzuetan konplikatuagoa eta korapilatsuagoa da besteetan baino. Gozoak, berriz, bat ere ez. Baina beharrezkoak eta aberasgarriak, asko.

Zailenetarikoak umeak tartean dituztenak dira. Bikotekideak banatzea gauza bat da, baina aita eta ama banaezinak dira. Amak eta aitak talde berean datoz, seme-alaben taldean. Beharbada horixe da okerrena denontzat ere.

Banatzean, bikotekideek distantzia fisikoa behar izaten dute zauriak, minak eta tristeziak osatzeko. Bakoitzak bere koba, bere lagunak, bere bakardadea, bere familia, bere giroa? behar izaten ditu, prozesua onartzeko, barneratzeko eta buelta emateko.

Seme-alabek, ostera, gurasoen gertutasuna, babesa eta presentzia behar izaten dute, prozesua ahalik eta ondoen igarotzeko. Horretarako, beharrezkoa izaten da gurasoen elkarlana, hurbiltasuna eta adostasuna. Bikotekide gehienek euren seme-alabak ahalik eta ondoen egotea nahi dute, baina askotan oso lazgarria egiten zaie bikotekidearekin adostu behar izatea, elkarrekin egon behar izatea, eztabaidatu behar izatea, negoziatu behar izatea.

Ez da samurra, ez da izango, eta ezin da izan. Egoera zehatz batzuk saihesteak, ostera, ez du bidea errazagoa egingo.

Seme-alabek, adina gorabehera, jakin badakite etxean gauzak ez direla betiko moduan. Aitak eta amak ez diotela elkarri begiratzen betiko moduan, euren harremana zelanbait aldatu dela? Umeek, neska-mutilek, gehienetan badakite zer edo zer gertatzen dela. Eurei ezer esan baino lehenago ere. Eurek ere gu ezagutzen gaituzte.

Beraz, garrantzitsua izango da halako egoeretan gure seme-alaben fantasiak edo fantasmak, itxaropenak edo beldurrak entzutea. Sarri gurasook minduta eta itota gaudenez, gure barrenak baretu beharrean gabiltza. Orduan, geure buruari gezurra esan eta pentsarazten diogu umeak ez direla ezertaz jabetzen. Eta, momentua heldu dela uste dugunean, esango diegula esan beharrekoa.

Inoiz gau baterako laguntxoen etxera joan izan badira, astebeterako udalekuetara edo ospitalera inor bisitatzera? Eurei horren berri ematen diegu, zer gertatuko den, nora joango diren, norekin egongo diren, gurasook non egongo garen?

Beraz, zelan ez diegu esango, kontatuko, etxean gertatzen dena eta gertatuko dena? Gozo, gure babesarekin, gure errealitatera eta eurenera moldatuta. Geuk dakiguna, behintzat, xehetasun guztiak ez izan arren.

Bai, ez da erraza, baina seme-alabena ez da samurragoa. Eta umeek gure babesa behar dute. Gure berbak behar dituzte euren unibertsoari forma emateko, eurek sentitzen dutenari forma emateko. Jakin behar dute ama eta aita ez daudela ondo. Ez dela zoroaldi bat, errealitatearen zatitxo bat dela. Umeen sentsazioak benetakoak direla. Eta gure berbak, jarrerak, hurbiltasuna, beharrezkoak izango dira egoera onartzeko eta bideratzeko. Baita euren beldurrak eta mamuak txikitzeko ere bai.

Animo ba! Gu, gurasook, euren aldamenean egongo gara behar dutena emateko. Azken batean, geuk ekarri ditugu, ezta?