Adoptatzea, maitatzeko

Hainbat arrazoi tarteko, nabarmen jaitsi dira adopzioak azken urteetan. Bereziki nazioarteko adopzioek egin dute behera, herrialde askok eta askok haur bat adoptatu ahal izateko irizpideak gogortu dituztelako. Seme-alabak adoptatuta dituzten hainbat familiaren esperientzia jaso du PUNTUA aldizkariak. Hiru aurkezten dizkizuegu gaurkoan.

—–

“Besoetan hartu genituen lehen aldia arraroa izan zen”
Nahom, Liya, Aritz eta Ainara Garitano – Bergara

Hamar urte dituzte Etiopian jaio ziren Nahom eta Liya anai-arreba biki bergararrek. Hilabete zutela etorri ziren Bergarara. “2005eko urrian hasi genuen prozesua eta 2006ko uztailaren 1ean Bergaran ginen gure seme-alabekin”, dio Ainara Garitano amak. Adopzio prozesuaren bukaera gogorra izan zela gogoratzen du. “Etiopia eta Somalia arteko mugan gatazkan zeuden eta ejerzitoa hiriburuan zegoen. Ez geunden batere ziur adopzioak aurrera jarraituko ote zuen ala ez”.

Gainontzekoan, nahiko azkarra izan zen dena. Ez zen euren hasierako asmoa anai-arrebak adoptatzea, baina Etiopiara bidaiatzeko gutxi gelditzen zela deitu zieten anai-arrebak adoptatzeko gertu leudekeen galdetzen. “Gure erantzuna baiezko handi bat izan zen”, dio Garitanok.

Umeak 2006ko maiatzaren 15ean jaio ziren eta maiatzaren 30erako, Aritz eta Ainararen seme-alabak ziren ofizialki. Etiopiara egin genuen lehen bidaian ekarri genituen. Gauez iritsi ginen hara eta hurrengo eguneko goizeko seietarako besoetan genituen biak. Oso une arraroa bezala gogoratzen du amak: “Beste bi familiarekin batera bidaiatu genuen. Gogoratzen dut nola umeak kumatxotan zeuden. Bakoitzaren kuman umearen izena ipintzen zuen. Besoetan hartu genituen biak eta gogoratzen dut nola gure ordezkariari galdetzen nion: “Baina gureak dira?, gureak dira?”. Hark barre egiten zuen eta baietz esaten zidan.

Hasierako hilabeteak gogorrak gogoratzen ditu, “bikiak izan dituzten beste familia guztiei gertatzen zaien bezala”, dio Garitanok. Adoptatuak izatearen gaia nola daramaten galdetuta, diote euren ideiak argitzeko galderak egiten dituztela noizbehinka. “Normaltasunez erantzutea da gakoa”, gaineratu du.

—–

“Prozesua luzea eta gogorra da, baina merezi du”
Intza eta Goretti Aiastui – Aretxabaleta

Errusiatik etorri zen Intza 20 hilabete zituela. 2009ko maiatzean iritsi zen Euskal Herrira. Irailean egingo ditu bederatzi urte. Intzaren ama, Goretti, hogei hilabete lehenago hasi zen izapideak egiten. “Herrialde gehienek ez dituzte guraso bakarreko adopzioak onartzen eta horregatik joan nintzen Errusiara. Orduan onartzen zuten; orain hori ere debekatu dute”. Eta gaineratu du: “Ama izan gura nuen eta erabaki nuen beharra zuen ume baten ama izatea”. Foru Aldundiko ikastaroa egin zuen eta hor hasi zen prozesu guztia. Test psikologikoak egin behar izaten dira eta egokitasuna lortu behar izaten da. Behin horrekin, hasten da adoptatu gura duzun herrialdearekin kontaktua. “Prozesua oso luzea da eta gogorra, baina merezi du”, dio Aiastuik. 2008ko urrian egin zuen lehen bidaia Errusiara eta orduan ikusi zuen lehen aldiz alaba. “Txiki-txikia zen, arin-arina, hamahiru hilabete zituen eta oinez hasi berria zen. Bi ordu egon nintzen berarekin”. “Aitonarekin etorri zen amatxo ni ikustera”, gaineratu du Intzak.  Hurrengo urteko apirilean pasatu zuen epaiketa Gorettik Errusian eta maiatzean etorri zen Intza Aretxabaletara.

Intzak beti izan du bere jatorriaren berri. “Ni ez naiz ezertaz gogoratzen, baina Amak kontatu izan dit”, dio berak. Nahiz eta hartu zuenean txikia zen, Goretti Aiastuik dio abandonatu izanaren ondorioak badituela: “Igartzen da falta hori hainbat aspektutan. Hizkuntzari dagokionez igartzen zaio. Beldur asko ere baditu, gauez bereziki, eta terapia desberdinak egiten ditugu”. Ama biologikoaren datuak baditu Gorettik eta egunen baten Intzak eskatzen badu, behar duen horretan lagunduko diola ziur dago.

—–

“Ez dugu gure bizitza Angelina eta Artiom barik imajinatzen”
Angelina Erostarbe, Artiom Erostarbe, Jabi Erostarbe eta Jaione Igartua – Oñati

Errusian jaio ziren Angelina eta Artiom Erostarbe anai-arreba oñatiarrak. 2010ean etorri ziren gurera; Angelinak 8 urte zituen orduan eta Artiomek 3 egiteko. Angelina nagusiagoa izanik, asko gogoratzen da orfanatoan bizi izandakoaz eta ez du garai hartaz ezer jakin gura. “Berarentzat oroitzapen txarrak dira. Oñatin beste bizitza bat hasi du eta hangoa atzean utzi du erabat. Artiom, berriz, ez da hangoaz asko gogoratzen”, diote gurasoek.

Garbi genuen bi ume gura genituela eta gura genuen ahal bezain azkarren egitea adopzioa.  Lehenengo aldiz joan ginenean Artiomek susto ederra hartu zuen: “Ez daude gizonezkoak ikustera ohituta eta gu ezezagunak ginen… Negarrez hasi zen. Angelina, berriz, berehala besoetara etorri zitzaigun. Oso esperientzia polita izan zen”.  Eta gaineratu dute: “Nahiz eta anai-arrebak izan, bananduta zeuden eta guk euren arteko elkartze bat bultzatu genuen. Urte bete zeramaten elkar ikusi barik eta txikiak Angelina ezagutu egin zuen. Laurok negarrez bukatu genuen. Oso polita izan zen”.

Umeek arazorik ote duten galdetuta, diote Angelinak ez duela aparteko arazorik izan: “Txikiak, berriz, gabezia nabarmenagoak ditu”. Gurasoendako euren bizitzako esperientzia ederrena izan da seme-alabak adoptatzearena eta gogora ekarri dute umezurztegian ikusi behar izan zituztenak: “Ume batzuk jaio dira sufritzeko eta ez dago eskubiderik, ez litzateke horrela izan behar”. Angelinak eta Artiomek egunen baten guraso biologikoez galdetzen badute euren laguntza guztia izango dutela diote. Guretzat gure seme-alabak dira, gu gara gurasoak, baina badakigu biologikoak beste batzuk direla. “Ez dugu bizitza eurak barik imajinatzen”.