Adoptatutako seme-alabak familian

Adopzioek behera egin dute, besteak beste, prozesuaren gaineko geroz eta informazio gehiago dagoelako eta askok ikusten dutelako oso prozesu gogor eta luzea dela. Eta ez da gogorra itxaroaldia soilik; izan ere, behin umea etxera ekartzen denean hasten den prozesua ere ez da erraza askotan. PUNTUA aldizkariak adoptatutako seme-alabak dituzten hainbat familiarekin izan da eta guztiek errepikatuko luketen esperientzia da.

—

“Seme-alaba biologikoak eta adoptatuak gura genituen”
Teju Arriaran, Maddi Arriaran, Esteban Arriaran eta Mireia Uribetxebarria – Oñati

Euskaraz ederto moldatzen da Teju, 2015eko abuztuan Oñatiko Arriaran Uribetxebarria familiak adoptatu zuen hiru urteko mutiko etiopiarra. Prozesua hasi zuenetik zortzi urte itxaron behar izan dituzte Mireia amak, Esteban aitak eta Maddi arrebak Teju etxean ikusi ahal izan dutenera arte. “Itxaroaldi gogorra”, dio amak, “baina adoptatzea beti gura izan dugu eta azkenean gurekin dago”. Hamar urteko alaba biologikoa du bikoteak, Maddi, eta Tejurekin osatu dute familia. “Seme-alaba biologikoak eta adoptatuak izan gura genituen, nire kasuan barruko gogo bat izan da, baina beti izan dut nahi hori”, dio Mireia Uribetxebarriak.

Adoptatzeko nahi horri buelta asko eta asko eman dizkio bikoteak: “Asko hausnartu dugu gaiaz. Duina ote den ume bat hartu eta bere herrialdetik horrela ateratzea…” Azkenean, baina, ume batek beharrezkoa maitasuna duela ondorioztatu eta horri helduta egin zuten aurrera.

Adis Abebako orfanatora iritsi ziren aita-amak eta Maddi iazko abuztuaren hasieran. “Hasierako unean ikusi ere ez gintuen egin gura”, dio Uribetxebarriak. “Zaintzailea heltzen zuen estu, gurekin etorri gura ez zuelako. Hiru ordu eman genituen han eta azkenean Maddik lortu zuen harekin hartuemanean hastea”, gaineratu du. Amak oso une berezia bezala gogoratzen du.  “Horrenbeste urte itxaroten egon ondoren ikusi nuenean, urte horietan guztietan gordetako emozio guztiak bota nituen. Negar baten hasi nintzen”, dio. Eta gaineratu du: “Orain ere bai, baina bereziki hasierako hilabeteetan asko gogoratzen nintzen bere amaz. Ez dakit zein den eta ez dakit ezer berataz, baina ama etortzen zitzaidan gogora. Zergatik egin ote zuen hori, bizi ote den… Eskerrak ere eman gura nizkioke, esan gura nioke ahalegin guztiak egingo ditugula umeari ahal dugun onena ematen”.

—

“Elgetara iritsi zirenerako euskaraz egiten zuten” 
Dia Cot, Txabi Cot, Txema Cot eta Aizpea Uribe – Oñati

Dia eta Txabi anai-arrebak dira. Hungarian jaiotako neska-mutikoek duela bi urte   egin zuten Euskal Herrirako bidaia. Elgetan bizi dira ordutik Aizpea Uribe eta Txema Cot gurasoekin. Diak zortzi urte ditu eta Txabik bederatzi. Euskaraz primeran egiten dute eta hungariera ez dezaten galdu saiatzen ari dira gurasoak.  “Euskaraz oso erraz ikasi dute anai-arrebek”.

Duela lau urte hasi ziren adopzioa tramitatzen. Hungaria aukeratu zuten. “Urte eta erdira joan ginen bertara eta hilabete eta erdi egin genituen bertan: Hungarian gehienak harrera familietan daude, ez umezurztegietan”. Hilabetetik gora egin zuten han, umeak ezagutu eta hona ekarri aurretik. “Hasieran dena da berezia. Guk ez genekien hungariarrez, eurek euskaraz ere ez… Elgetara iritsi zirenerako euskaraz egiten zuten euren artean”.

Hungarian beranduago hasten dira irakurtzen eta idazten ikasten eta Txabirendako, esaterako, gogorra izan da eskolara egokitzapena. “Bigarren mailara sartu da zuzenean eta errepikatu egin du”, dio Uribek. Eta gaineratu du: “Jaurlaritza malguagoa izan beharko litzateke horrekin. Umeak duen adinari dagokion mailan sartzea derrigorrezkoa da eta esango nuke erratuta daudela”.
Elgetako eskolak laguntza handia eman diela diote gurasoek; aldiz, Eusko Jaurlaritzaren aldetik ez dutela laguntzarik jaso. “Ez dugu deirik jaso, ez dugu laguntzarik jaso… Gutxieneko jarraipen bat egin beharko litzateke”, dio Aizpeak. “Azken finean, beharrizan bereziak dituzten neska-mutikoak dira”.

Bestetik, amatasun eta aitatasun baimenak ohi baino luzeagoak izan beharko liratekeela adierazi dute gurasoek. Apegoa sortu  behar da eta horretarako beharrezkoa da umeekin denbora asko ematea.