Berandu baino lehen, gaizki ulertuak saiheste aldera, argi utzi nahiko nuke nire aitatasuna eta nire krisia ditudala mintzagai, barkatu clickbait-a izenburuan. Edonola, krisiek, nahiz eta pertsonalak izan, badituzte
hainbat adiera, horietakoren bat interesgarria suerta dakizulakoan doa azpikoa.


Aita izateko unibertsoa, azken urteetan asko eta arin aldatzen ari dela ez da sorpresa. Bietan gertatzen ari da iraultza, umea jaio aurretik eta ostean. Aldatu da aitagaia haurdunaldian, inplikazioan, ginekologora bisitetan, prestaketan, baina aldatu da aita batez ere ostean. Hor gizartearen eboluzioarekin batera, pisu handia izan du legeak, aitatasun baimenak, urte gutxian asko luzatuta. Gezurra dirudien arren, 2007ra arte lau eguneko zen baimena, 2017ra arte 13 egun eta ostean ia urtero izan ditugu luzapenak amarenarekin parekatu arte: lau aste 2017an, bost aste 2018an, zortzi aste 2019an, 12 aste 2020an eta, azkenik, 16 aste 2021ean.


Egia da hobetu daitekeela legea, hasierako simultaneitate derrigorrezkoa edo baimen osoa jarraian hartzeko erraztasun falta tranpa txiki bi direla, baina kasu askotan funtzionatzen dabil. Hilabete batzuren buruan, ama lanera itzultzean, aitak baimena hartu eta gertatzen da klik-a. Gogorra bada ere, nekagarria askotan, aitak lortzen ari dira haurra lasaitzea, berarekin intimitatea eta badago, gutxienez, prozesu aberatsa honetan guztian… edo hori kontatu didate.


Gure alaba 2018an jaio zen, lau aste egon ginen hirurok etxean negu goxoan, ama batez ere ume-zain eta ni batez ere etxe-zain, simultaneitatearen tranpa. Aste santuko oporrak luzatu genituen bosgarren
astearekin eta bueltan eskolara eramaten hasi ginen, ama jardunaldi murriztuarekin lanean hasi zenean.


Hiru urte pasa dira eta bi pena handi ditut orain. Bata alabarekin intimitate handiagoa ez lortu izana: biberoia ematea ez nuen lortu, bera lokartzeko erraztasuna galdu nuen eta damu dut ez gehiagotan saiatu izana edo garaian baimena/murrizketa neronek ez hartzea/luzatzea. Tartean bizi izan genuen pandemia, telelanean ama eta telelanean aita, aste luzeegitako desgastea. Eta horren guztiaren eragin agian (edo agian ez), oraindik, egunero sarriegi entzuten dut “aitatxo zurekin ez” alabaren ahotan,
jolasean, lokartzean, ama presente denean. Edo, mingarrien, inolako arrazoirik gabe.


“Aitatxo zurekin ez” fase hau, normala ei da umearen psikearen garapenean. Haur batzuek pasatzen duten fasea dela, indartsu eta natural pasa beharrekoa, haserretu gabe. Bere munduan sartu eta elkarrekin aita-alaba unibertso propio eraikitzeko aukera, horri ebatzen naiz aurrera egiteko.


Bitartean, pandemia eta interakzio sozialaren murrizketa tartean, faltan botatzen dut garai berri hauetan horrelakoetaz hitz egiteko lekua. Edoskitze taldeak dauden bezala, aitek gauza hauetaz guztietaz hitz egiteko foroa. Horren joeran dagoen metabertsoa aipatzean, aitabertsoa etortzen zait niri
gogora. Norberaren errealitatea ez delako horren terriblea partekatuta, birtualagoak direlako arazoak saretuta. Aiton eboluzioak aurrera egin ahala, laster ikusiko ditugu horrelako taldeak, zalantzarik gabe.
Hau idazteak eta irakurtzeak izan dezala eragin baltsamiko txikia, aletxoa aiten-metabertsoaren beta bertsioa martxan jartzeko. Krisiak badituelako hainbat adiera, hizkuntzaren batean “txaka makila” esan nahi du ‘s’ gehituta… eta beste batzuetan “aukera”.


Bide batez, Oculus 2 errealitate birtual betaurreko batzuk erosi ditut duela gutxi, baina hitz egin dezagun bideo-jokoetaz hurrengo batean.