Ama izan naizenetik, informazio zurrunbilo baten galduta sentitu naiz.

Haurra jaiotzearekin batera, ni ere ama gisa jaiotzen nintzen, eta haurra bezain hauskor sentitu naiz eta sentitzen naiz askotan. Izugarrizko ardura gisa bizi dut nire haurraren hezkuntza eta hazkuntza, eta horrek asko irakurtzera, sarean hainbat profesional jarraitzera, nire praktika uneoro zalantzan jartzera… eraman nau.

Guzti hau positiboki bizi dudan arren, daukagun informazio jarioa izugarrizkoa dela deritzot eta gainera, gero eta polarizatuago dauden posturak nagusitzen direla iruditzen zait, bakoitzak bere ideia sutsuki defendatzen du, bestearena gutxiesteraino.

Hori horrela, anabasa horretan nire ideia eta praktikarekin bat datorren informazioa aurkitu eta berau hobeto nola garatu bilatzen dihardut/dihardugu egunero. Baina, ideiatik praktikarako saltoa ere ez da erreza izaten. Irudi, praktika… ideala saltzen den gizarte honetan, ideia baten bultzatzaileak zeinen ondo egiten duen erakusten du, baita besteak, eta besteak, eta besteak… Eta zu irudi eta praktika ideal horietan sinesten, praktikara eramaten saiatzen zara, baina ez zaizu horren ondo irteten, eta hor datoz errealitate kolpeak, ezinak, urduritasunak…

Eta zurrunbilo hori nahikoa ez balitz, badatoz ingurukoen epaiak ere: “Horrela jantziko duzu?” “Oinhutsik dago txikia, hoztuko da” “Zergatik ez dizkiozu zapatilak janzten?” “Guk X egiten genuen eta ez zarete geizki hazi”. Ez omen dituzte nahita edota helburu horrekin egiten… baina ezina handitu besterik ez dute egiten.

Eta gutxi ez balitz, zure egiteko modua gutxietsi eta beraiena gailentzen dutenak ere badaude, zure haurrari X ez egiteko edo zuek X modura funtzionatzen duzuela aipatu eta beraiek (zure haurrarekin) nahi dutena egiten jarraitzen dutenak ere. Edota ezer galdetzeke, beraiek nahi dutena egiten dutenak ere (aurreko baten nire haurrari eskura goxokiak eman zizkion emakume batek, nik ezetz eta kendu egin behar izan nizkion…imaginatu emakumearen mespretxu aurpegia, haurraren haserrea…). Momentu horietan bi aukera daudela sentitzen dut nik:  isilik geratu eta zure ezinegona handitu edota mugak jarri eta beste helduarekin, eta batzutan zure haurrarekin, konfrontazioan jarri. Zaila den arren, nik mugak jarri izan ditudan egoerak baloratzen ditut, nire buruarekin lasai gelditu naizelako. Mugak jarri ez ditudan horietan nire kulpa sentimendua handitu besterik ez baita egiten, kulpa, haserrea, ezinegona…

Eta guzti honekin…zer egin? Erlatibizatzen saiatu… Zure haurrarekin nola esku hartuko duzun hausnarketa horretan jardun, moldatzen, erabakitzen, frogatzen… psikomotrizitateko ikasketetan esaten ziguten bezala “Suficientemente buenes” izango garela onartu, ezin dela dena ondo egin (eta eskerrak!). Eta gozatu, haurraren etapa, konkista, ezinegon, erronka…guztiak eta baita zureak ere.