Amesten zekien Hipopotamoa

Bazen, bazen behin hipopotamo bat, lo. Lozorroan zebilen oihanean kulunka. Siesta garaia zen. Amets egiteko garaia.

Txoritxo bat hurbildu zitzaion hegaka. Inguruan zebilkion, batetik bestera eta… bat-batean bizkar gainean eseri eta mokoka hasi zitzaion, esnatu nahian.

• Hipopotamo!!!! Kaixo!!!! Esnatu!!! Eguzkia dago oraindik!!!!
• Hipopotamoak, ez zuen begirik irekitzen. Ez zuen begirik ireki nahi, gozo zegoen lo.
• …hipopotamo!!!! Esna zaitez!!!! Zertan zabiltza lo eguzki argitan?
• Zer duzu txoritxo, deiadarka? Lo nago, lo nengoen hobe esan. Zer duzu?
• Jolasgura daukat!!!! Goazen jolastera!
• LO EGIN NAHI DUT! LOGALE NAIZ! Siesta ordua da niretzat eta ametsen munduan nengoen zu iritsi arte. Zergatik esnatu nauzu?
• GOAZEN JOLASTERA!!! Eguzkia gurekin da
• Hipopotamoa pentsakor gelditu zen minutu batez eta ondoren zera erantzun zion.
• Gauza bat egingo dugu, ea zer deritzozun. Joan zaitez hegaka eta ikus itzazu…zuhaitzak, ttikiak eta handiak, loredunak, ikus argitara luze nola zuzentzen diren, sentitu haizeak nola mugitzen dituen beraien hostoak.

Ikus animaliak…krokodiloak nola zabaltzen duen bere ahoa logaleturik eta txori ttiki bat ezartzen zaion hortz tartetan, nola korrika egiten duen gazelak belarretan zehar jostari, elefanteak nola bustitzen dituzten beraien kumetxoak tronpetatik ura boteaz, sugea nola igotzen den temati zuhaitzean zehar janari bila….eguzkiak nola argitzen dituen guztiak eta guztiek nola betetzen duten lurra.

Guzti hori eta gehiago ikusten duzunean, zatoz nigana eta kontaidazu ikusi duzuna eta neuk kontatuko dizut amesten ibili naizena.

Txoritxoari burutazio ederra iruditu zitzaion hipopotamoarena eta horrela egin zuten. Txoria hegaka atera zen oihaneko bizitza dastatzera eta hipopotamoak lo egin zuen ametsen munduan zehar.

Sabrinak Romerok artikulu honetarako eginiko lana

Bakoitzak berea nahiz besteen errealitatearen errespetutik munduan kokatu. Psikomotrizitate gelan sortzen diren une “magikoak”, txikiak bezain ederrak, kolektiboak bezain pertsonalak, errespetatzetik etorriko da ongizatea eta garapena. Eta une horiek, ez dira gero zer egingo dudan edo “begira zer egin dudan!” (nahiz eta une horiek inportanteak diren auto-irudi egoki bat eraikitzeko). Une hori “orain eta hemen” kokatzean datza. Nolabait norbere pertsonarekin konektatuena egoten garen unea. Eta oso noizbehinka lortzen duguna. Ia beti gaude segundo bat lehenaldian eta segundo bat etorkizunean. Desiraturiko zerbait lortzen dugunean eta gozatzeko unean, “orain eta hemen” unean, antsietateak (une hori galtzekoak) jaten gaitu eta etorkizuneko segundo horretan kokatzen ditugu pentsamendua eta desioa. Eta horrela gabiltza bizitzan.

Psikomotrizitate gela, konexio une horiek behatzeko leku pribilegiatua dugu. Haurrak egon daitezke egin duten ekintza azaltzen, buruan duten proiekturen bat deskribatzen edo gatazkaren bat konpontzen. Une askotan ordea, egiten ari diren horretan oso murgilduta egon ohi dira, egin behar duten mugimendu horretan atentzio osoa jarriz, bizitzen ari diren sentsazio hori bereganatuz, ekintzaren plazerezko errepikapenean murgilduta, uneoroko aldaketa eta garapenean zentzumen guztiak jarriz.

Eta egoera horretan beraiek eta ingurua, existitzen dela sumatzera iritz daitezke. Plazer handiko sentsazioa izan daiteke eta lasaigarria, bake moduko bat uzten dizuna. Ez dira une asko egoten hain bereziak eta konektatuak. Haurrak daude edo haurra dago eta egote horretan denborak eta espazioak bat egiten dute, plazerak koloreak askatzen ditu, ikusi eta sentitu nahi duenarentzat. Haurrek badute gaitasuna nahiz beharra “orain eta hemen” kokatzeko, guk ere bai. Eta badugu tresna eder bat askoren artean, meditazioa.