Bikien amatasunaren inguruan idazteko gonbida egin didate. Eta haurdunaldiaz gogoratzen hasi naiz.

8 aste inguruko nengoela, odola ikusi nuen kuleroetan eta beldurtuta joan nintzen larrialdietara.  Oso beldurtuta.

Aurretik, beste haurdunaldi bat izan nuen eta 12 asteko nengoela esan zidaten ez zegoela bihotz taupadarik. Haurdunaldi hau ere ondo aterako ez zen beldurrez nengoen.

Itxaron gelan negar zotinka egon nintzen. Eta nire burua lotsagarri ikusten nuen, han negarrez. “Maite dudanen bat hiltzen dudala usteko dute besteek” pentsatzen nuen neurekiko, konturatu gabe horrela sentitzen nuela. Baina hori ez dator bikien haurdunaldien kontura. Edo bai. Baina ez bakarrik bikien haurdunaldiari lotuta. Gainera, nik oraindik ez nekien bikiak nituenik ere.

Pasa ninduten barrura eta hasi zen ginekologoa ekografia egiten. “Nola izan da induzitua ala naturala?”. Orduan bai negar eta barre batera. “Benetan? Bi?”. Ezin nuen sinestu. Pozaren pozez ez dakit zenbat tontakeri esan nizkion ginekologoari. Hura poza. “Dena ondo dago, baina badaezpada egun batzuk etxean, deskantsuan”.

Lankide bat neukan kanpoan zain, batera joaten baikinen lanera eta bere kotxean egin behar genuen buelta. Barre eta barre pasa genituen bueltako ia ordu bete.

Bikoteari ere susto galanta eman nion. Lehengo larrialdietara nindoala esateko eta gero dena ondo zegoela eta bikiak zirela esateko.

Poz-pozik. Baina lehenengo umearekin dena ezezaguna bada, bada bikiekin are gehiago.

Etxean ez  dugu lekurik (momentuz hiru izango ginela uste genuen, ez lau) eta kotxea? Daukaguna nahikoa izango al da? Eta zein karro da egokiena bikientzat? Zein ezagutzen dugu bikiak izan dituena eta zerbaitetan lagundu ahal diguna?

Eta halako baten norbaitek  galdetzen dizu: koletxoa egiteko asmoa al duzu? – zer denik ere ez dakit eta! – Eta bularra edo biberoia emango diezu? – Nik zer dakit ba!

Eta hasi ginen interneten informazioa bilatzen, ea bikiekin nola diren gauzak. Liburu potola bat ere erosi genuen bikien hazkuntzaren inguruan.  A! Eta anbulatorioko erditze-aurreko ikastaroa ez zelakoan nahikoa izango, beste pribatu batera ere apuntatu ginen. Ondo informatuta eta prest joateko erditzera.

Baina ez zidaten ikastaroa egiteko astirik eman. Odola berriro. Larrialdietara. “Badirudi dena ondo dagoela. Deskantsuan egon eta lasai hartu. Hurrengo egunetan berriro horrelakorik bada, etorri lasai”.

Hurrengo egunean odola berriro. “Honegatik al zatoz?” “Aizu, ba atzo esan zidaten errepikatzen bazen etortzeko eta dena ea ondo ote zegoen zalantza genuenez etorri egin gara”. “Bueno, bueno. Begiratuko dizut baina zu lasaitzeko bakarrik”. Zelako amorrua.

Begiratzen hasi zen eta lasai-lasai bota zidan umetoki-lepoa ezabatzen hasia zela. Erditze-aurreko ikastaroan askorik ikasteko astitik ez nuen izan, baina umetoki-lepoaren ezabatzea erditzearen hasiera dela azaldua ziguten. Eta 29 asteko nengoen.

Etxera joateko esan zigun eta hurrengo egunean Txagorritxura deitzeko (eskualdeko ospitaleetan ez da egiten bikien erditzerik, ez baitaude horretarako prestatuta). Deitu nora? Zer zenbakira? Zer esaten?

Oso urduri ikusten zaituztet eta nahi baduzu gelditu hemen lotan eta bihar goizean deituko dut nik. Ea zer dioten.

Eskerrak. Goizeko lehenengo orduan etorri zen logelara, Txagorritxura deitu zuela eta lehenbailehen joateko. Hara heldu eta ea nora begira egon nintzen. 29 asteko eta erditzen hasita nengoen. Ez dakit zenbat medikazio sartu zidaten eta 4-5 egun ospitalean egin ondoren, etxera.  Atsedena. Ohetik egongelara eta egongelatik ohera. Lasaitasuna. Irakurri eta egonean egon.

Hilabete eta erdi. Haurdunaldiaren 34 .asteko goizalde batean urak apurtu eta Txagorritxura.

Dilatazio gelan bikotea eta biok, goxo, ondo.

Erditze gelara joatean, bakarrik.

Bakarrik baina erditze gela beteta. Dozena bat lagunetik gora begira. Ikasten omen.

Momentu honetatik aurrera dena berria, ezustekoak, ulertzen ez diren hitzak, espero ez diren egoerak.

Inork ez zidan esan ume batetik bestera 50 minutu pasa zitezkeenik. Bata eta bestearen artean umea besotatik kentzen dizutenik. Lehenengo umearen erditzea baginala izan arren, bigarrenak asko tardatzen badu zesarea izan daitekeela. Plazenta ez bada bakarrik ateratzen eskuz ateratzen dizutela (eta erditzea baino askoz mingarriagoa dela). Inon ez nuen irakurri, uneoro lasai egoteko esaten badizute ere, eta umeak ondo daudela, zu erditze-gelatik atera baino lehen, umeak aterako dituztela inkubagailura. Ez nekien, gelara eramaten zaituztenetik umeak ikustera joan zaitezkeenera arte ordu asko pasa daitezkeela (eta garbitasunekoari ere eskatuko diozula umeak ikustera joateko baimena).

Halako batean, umeak ikustera joatea lortzen duzunean, erditzean pentsatu duzuna konfirmatuko duzula: munduko umerik ederrak egin dituzula. Betirako maitemindu zarela. Nahiz eta inkubagailuan egon. Nahiz eta zunda bat izan sudurretik.

Eta hitz berriagoak, egoera berriagoak eta erizainen laguntza. Momentu oro erizainen laguntza. Eskerrak eurei.

Ez dakizu umeei zainak apurtzen zaizkiela eta joaten zaren bakoitzean toki desberdinean izango duela zunda (sudurrean, eskuan, hankan, buruan). Ez dakizu, zuk anemia izan arren, ospitaletik ordu erdira bizi arren, elurra egiteko eta kotxez ezin joateko arriskua egon arren, alta emango dizutela eta umeak han geldituko direla. Ospitaleratuta daudenek ondoan norbait izateko eskubidea duten arren, zuk gelditu nahi baduzu, itxaron gelako aulkian lo egin behar duzula esango dizutela. Goizero, biberoiaren ordua baino lehen ez bazara heltzen, bularra emateko aukera galduko duzula. Nekeak jota egon arren, inkubagailu ondoko aulkian begiak ixtea debekatuta dagoela. Eta, hala ere, zorteduna zarela sentituko duzula. Inkubagailuen gelan ume guztiak baitaude batera. Eta askoz egoera okerragoa daukatenak daude. Eta besteen zoritxarrarekin negar egingo duzula, ez dakizu. 

Ez zenuen inoiz pentsatuko neonatologoari zure umeen egoera zein den galdetzera joan eta umeak zaintzen ikasteaz arduratzeko erantzungo zizula. Beste guztiaz bera arduratuko dela. Ez zenuen inoiz pentsatuko hori onartuko zenuenik.

Eta hitz berriak. Inork esango ez dizkizunak baina irakurriko dituzunak: neutropenia, ectasia piélica, macrocefalia, hidrocefalia, trombopenia, hiperbilirubinemia, regurgitación… Berba beldurgarriak; negar eragileak. Urteak pasa ahala ezerezean gelditu diren berbak.

Laurok etxera. Eta oraindik ez nekien haurdunaldiaren erdian egin zizkidaten galderen erantzunak: -koletxoa egingo al duzu? Bularra ematen jarraituko al duzu?