Orain dela urtebete inguru idatzi nuen lehen kolaborazioa guraso.eus-erako.  Eta berrirakurtzen hasi naiz beste hau idazten hasi aurretik.  Zelako oroitzapenak. Kolore askotako oroitzapenak. Ilunak eta argiak.

Baina gauza bakarra adierazteko gogoa piztu zait! Egin kasu zeure senari, ez beste inori, ez beste ezeri.

Amatasuna gogorra izan daiteke, baina ez du errazten besteek egiten edo esaten dutenari begira bazaude. Mundu guztiak dauka zeresana, ingurukoek eta baita ez-ingurukoek ere; besotan hartzen dituzulako, kapota jaitsita dagoelako eta umea hoztuko delako (nahiz eta umeari eguzki izpiak komeni), neguko eguzkitan titia ematen ari zarelako eta hoztuko zarelako, biberoia ematen diozulako, ez diozulako biberoirik ematen…

“Zenbat denbora du ba? Zelako txikia, ezta?”

“Handi dago duen denborarako, ezta?”

Berdin dio zer egiten duzun, beti egongo da baten bat beste era batera egin behar duzula esango dizuna.

Behin esan zidaten, bikiak izanda, onena, biberoia euren kabuz (euren eskuetan jarri eta eurek bakarrik edan) hartzen ikastea zutela. Horrela, ni libreago egongo nintzela. Benetan? Bi hilabeterekin? Benetan?

Irakurri eta adituek diotena entzun, noski. Baina erabakiak zeuk hartu. Zure eta zeure umeen beharrak “entzun” eta zeuk erabaki zeuentzat  egokiena dena. Ez da erreza, baina esango nuke beharrezkoa dela.

Erditzean, titia edo biberoia ematerakoan, papilla edo BLW, ume-karroa, zapia edo motxila, lo eragiterakoan… dena delakoan, familia bakoitzak jakingo du zer den gehien komeni zaiona.

Niri gehien kostatu zitzaidan erabakia, biberoia uztearena izan zela esango nuke. Erabakia baino gehiago, egoerak sortutako beharrizana.

Txikiak jaio ziren (ez zeukaten bi kilorik) eta inkubagailuan zeuden artean, biberoia eman baino lehen titia ematen nien, lehenengo batari eta gero besteari, hasieran. Egun batzuetara lortu nuen biei batera ematea.

Erizainen gomendioa zen (gaur egun ere hala dela uste dut), biki bakoitzari titi bat ematea, hau da, ez aldatzea. Eta hasieran horrela egiten nuen. Baita etxera etorri ginenean ere. Bakoitza bere titian jarri eta titiarekin amaitzen zutenean biberoia.

Gutxi gora behera (minutuak gora behera), pare bat ordu egiten genituen lo gauero. Bene-benetan uste nuen, hil egingo nintzela horrela jarraituz gero. Arazoa identifikatzea lortu genuen arte.

A esnatzean titia eman. Lo hartzen zuen. Esnatu. Biberoia eman. Espabilatuta esna. Lokartzen zenerako X esnatu. Titia eman. Lo hartzen zuen. Esnatu biberoia emateko. Espabilatuta esna. Erruberan buelta eta buelta. Biberoia ez ematera ausartu nintzenera arte. Bakoitza alde batean jarri, bakoitzari bere titia eman eta denok lo. Ez pentsa, ez zen magikoa izan, ez genuen gau osoa lo egitea lortu, baina bai askoz ordu gehiago. Eta norbera deskantsatuago badago, dena da errazagoa.

Gutxika-gutxika, biberoia alde batera uzten joan ziren (tetinak atzerakada ematen zien) eta hiru hilabete eskasekin titia hartzen zuten bakarrik, ez zuten nahi biberoirik.

Ez pentsa! Titia bakarrik hartzen hasi zirenetik pediatraren hurrengo errebisiora beldurtuta joan nintzen ea pisurik hartu zuten, ea zer esango zidan pediatrak… Ez nengoen bat ere ziur ea ondo ari nintzen.

Zorionez, pediatrak hitz onak eta lasaigarriak besterik ez zizkidan esan eta erreza ez izan arren, biberoiarekin baino errazagoa izan zen guretzat: lotarako, kalerako (traste gutxiago behar zen)…

Baina guretzat. Gure familiarentzat. Horrek ez du esan nahi besteentzat horrela izan behar duenik. Bakoitzak egin dezala egin behar duena. Hobekien datorkiona. Beretzat eta bere familiarentzat egokiena dela uste duena.