Jugar y jugar egitasmoaren blogetik ekarri dugu gaurko hausnarketa,  askotan gure heldu ikuspegiak, gure egunerokoan haurren begirada  eta gauzak ikusteko modua ulertzea  galarazten digu. Hausnarketa honetan egunero aurki dezakegun aitzakia batetik abiatuta haurren ikuspegia ulertzeko gonbita egiten digute.

Lehengo egunean, lagun batek esan zigun haur baten urtebetetze festa batera joan zela eta aulki txiki batean beste haurrekin batera mahaian esertzea egokitu zitzaiola. Ez zegoen nahikoa ahulki handi bertaratutako heldu guztientzat, eta berari, edozein haur eseriko litzakeen hura egokitu zitzaion.


Beraz, askaria haurren maila berean pasatu zuen, tarte horretan haurrekin mahaiari, janariari, tartari, gonbidatuei eta freskagarri-edalontziei buruzko perspektiba bera partekatuz. “Nola aldatzen den pertzepzioa!”. Ekintza soil horrek enpatizatu eta ulertzea eragiten du, goitik begiratuta oharkabean pasatzen diren gauzez jabetzen gara.

Zaila da lurretik gertu zer gertatzen den ikustea, bertara jaisten ez bagara. Hor behean, duela urte asko abandonatu genuen altuera batean, gauza liluragarriak gertatzen dira oraindik, belauniko jartzen ez bagara galtzen ditugunak.


Dena altueratik egiten dugu. Haien jolasen argazkiak egiten ditugu goitik, askotan goitik behatzen ditugu, goitik hitz egiten diegu. Ezin dugu imaginatu nola aldatzen den dena haiekin batera lurrera jaisten garenean, probatu ezazue! Ez dago jolastu beharrik nahi ez baduzue, jaistearekin eta gertatzen den guztia ikustearekin nahikoa da.

Beraiekin hitz egiteko makurtu egin behar dela askotan enztun dugu, begietara begiratu behar zaiela beraiengana jo ahal izateko. Badakigu (eta ikusten dugu) familia askok txertatuta daukagula eta automatikoki ateratzen zaigula, eta benetan ederra da hori. Baina gure proposamena pixka bat harago doa, eta bizitza bere altueratik nola ikusten duten harriduraz deskubritzeko ariketa egitea proposatzen du, ahaztu egin baitzaigu. Astean, egunean, hilean behin edo nahi duzuenean…

Oro har, mugitzeko erabiltzen ditugun espazioak pertsona garaiei egokituta daude. Mahaiak, mostradoreak, komunak, altzariak, baita museoak ere. Haurrek erdia bakarrik ikusiko balute bezala da: ez mahai gainean dagoena, baina bai haren azpian dauden apurrak. Loreontzi handien lurra haien parean dago, horregatik gustatzen zaie hainbeste!, baina ez jendearen aurpegiak, hankak eta eskuak zintzilik. Askotan, besotan hartzea eskatzen digute, eta, ia beti, babes-premia gisa interpretatzen dugu, baina, beste askotan, altueretan gertatzen dena ikusi nahi dute.
Jaisteko ariketa soila, begiradaz hartzen duten espazioa okupatzekoa, interesgarria eta dibertigarria da bere baitan. kontatuko diguzue.