Azken urteotan denetariko liburuak topatu ditzakegu eta aurkitzen ez baditugu, bila jartzen dugu. Bereziki gai tabuak edo haurrekin hitz egitea zailak suertatzen zaizkigun gaiak baldin baditugu esku artean.


Guraso homosexulen seme-alabei euren familiaz hitz egiteko, guraso
bakarreko familiak eskolan barne hartzeko, minbiziaz hitz egiteko, etorkinez eta migrazioaz aritzeko, heriotzari aurre egin eta dolua azaltzeko…
Bada, joera horrek, zoritxarrez, haur-literaturaren debaluazioa ekar
dezakeenaren beldurra pizten dit. Orduan, ez dira gai horiek liburuetan plazaratu behar?


Noski denetariko errealitateak jorratu behar direla literaturan, baina literaturan hain zuzen ere, ez liburuetan.
Hau da, gai horiek ez lukete argumentuaren oinarri izan beharko. Haur literaturaren xedea gozamena beharko luke eta errealitate anitz eta gai zailago horiek era natural eta sutil batean jasoak egon.
Orduan, nola heldu txikiekin denetariko kasuistika horri?
Txiki txikitatik kalitatezkoak diren album ilustratu eta liburuak eskainiz, horiek, ziur, zeharka gai asko ikutuko dituztelako ongi aukeratzen baditugu.
Gainera, haurrei gustatzen zaien istorioren batek hain zuzena ez den ikuspegi bat baldin badu, irakurketa kritikoa eginez lagundu diezaiekegu.
Esate baterako, Teo baserrian liburuan, hezkidetzaren ikuspegitik, pertsonaien lanak ez daude era hoberenean islatuta.


Baina, niretzat modurik aberatsena, goxoena, zuzenena… elkarrizketarena da: mahaiaren inguruan, merienda konpartitzen, paseoan…
Patxi Izagirrek (2003) Entzute Aktiboa deitzen dion hori praktikatuz: haurra izan dadila hartu-emanaren protagonista, bere beharrak entzun eta erresperatuz, galderetan oinarrituz…


Edozein gaiz hitz egiteko hamaika aitzaki aurkezten zaizkigu egunerokotasunean, haurrek aukerak eskaintzen dizkigute.
Utzi ditzagun mugikorra, testuliburu antza duten liburuak alde batera eta begiratu diezaiegun haurrei begietara, entzun ditzagun eta beraien beharrei erantzun.


Eta gauean liburu eder bat elkarrekin gozatu, gozamenaren plazer hutsagatik