Lander Garroren testu hau ekarri dugu guraso.eus era.

Txiki-txikitatik zenekien zeurea zena defendatzen. Oihu, bultza, jo. Lotsagorritu egiten ginen parkean, beste gurasoekin. Nahi zintugun eztiko, eta beti ari zinen ostiko. Mundua eremu arrotza eta arriskutsua da, dena da konkista bat, eta borrokak ez du etenik. Horrela zenekartzan ikasia odoletik. Auskalo zein minetik. Auskalo zein zuhaitzetik, zein lurretik, zein errekatik, baina lur azpiko garrasi minerala zen. Telurikoa. Makina bat negar egindakoak gara lokartu aurreko tartetxoan. Zu damuz, ni ikaraz. “Ezin dut esaten dudana kontrolatu”. Nahiko nizkizuke irizpide batzuk eskaini, baina hitzak agortzen zaizkit hasi orduko. Izan zaitez zaren bezalakoa. “Erori osteko jaikitzean bezala ez duzu inon ikasiko”, esaten dizut, edo esan nahi nizuke, bai baitaude gauza batzuk ezin direnak nahi bezala esan. Jean D´Arc txiki bat zara, zure izeba bezalakoa, eroa printzipioetan, muturrekoa nahi duzun horren defentsan. Eta horrek mila ika-mikak ekarriko dizkizun arren, jakizu horrela, eta batzuetan horregatik maite zaitudala, errebelde, suzko, erretxin, oldarkor. Ez duzu bizitza erraza izango, izokin lerden bat izango zara errekan gora igeri sutsu eta zailean, baina zeure bidea egingo duzu, zuk hautatua, singularra, bakana. Negar egingo dugu, negar egin beharrekotan, baina gainerakoan borroka zelaian aurkituko zaitut… lubaki berean.