Ikasturte honetan lehen aldiz hitz egin dugu Nahia Alkortarekin. Aitzakia moduan bere azken iritzi artikulua erabili dugu.

Aste honetan, berriro, bete zaizkigu medioak nerabe batek, berriro, bere buruaz beste egitea erabaki duelako ikastetxetik itzuli berritan. Berriro irakurri dugu bullyinga bizitzen ari zela adierazi zela behin eta berriro ikastetxean, familiak kezka zuela eta ez zela neurri eraginkorrik hartu. Ikastetxeak ez zuen bullyinagren aurkako protokoloa aktibatu.

Berriro.

Behin eta berriro. Egunero, eta huts egiteko ia arriskurik gabe, ikastetxe ia guztietan ematen dira jazarpen egoerak. Behin eta berriro. Ikasle bat, edozein arrazoi txatxuren ondorioz jo puntu hartzen duen beste ikasle batek abiatu ohi du. Ondoren batzen zaio taldearen babesa, elkarren arteko konplizitatea eta pertenentziaren beharrak eragiten duen talde indarra. Ahozko jazarpena, epaia, burla, bazterkeria, alboratzea, mehatxu eta kolpeei batu zaizkie azken urteetan ziberjazarpena eta sextinga ere.

Berriro. Berriro diot gogoan ditudalako gure inguruan hiltzea errazagoa zela bizi izan zuten haur eta nerabeen izenak, herriak, bizi izan zuten jazarpenaren oihartzunak… Eta tamalez, susmoa dudalako berriro gertatuko dela. Geroz eta min gutxiago sortzen digula halako berri bat heltzen zaigunean edo Sevilla urrun dagoela sentitzen dugunean.

Bullyinga izan ohi da sistemaren pribilegioen argazkietako bat. Izan ohi da matxista, arrazista, aparofobikoa, lodifobikoa, kapazitista… Desberdin jotzen dena izango baita kolpe zuzenak jasotzen dituena.

Berriro.

Eta entzungo dugu berriro ikastetxeetan ez dutela ikusten, ez dakitela, jolasa dela, haurren kontuak… edo baita harremanean dituzten rolak “besterik ez” direla. Eta zurituko dugu berriro etengabe ematen den botere harremana. Botere harremana dagoenean, ezinbestean, indarkeria dagoela jakingo ez bagenu berriro.

Eta besarkatuko ditugu estu gure seme alabak, hemen gaituztela errepikatuko diegu eta bihotza txiki egingo zaigu gure haurrak uneren batean hiltzea errazagoa dela bizi dezakenaren susmoa. Estutuko ditugu hortzak, berriro, gure seme alabak biktima izan daitezkeelako. Eta estutuko ditugu gogorrago gure haurrak ere erasotzaileak izan daitezkeelako.

Erraz jarriko baikara berriro biktimaren ondoan, bere familiaren minean… zaila delako gure haurrengan erasotzailearen zantzuak ikustea.

Eta errealitateak zaplastekoa emango digu, ozen. Talde indarrak ia haur guztiak erasotzailearen alboan kokatzen dituelako. Eta talde horretan ez baditugu gure seme alabak ikusten, biktimaren bakardadean topatuko ditugulako.

Eta berriro esango digute ez dela hainbesterako, agian sentikorregia dela, indartu behar dena biktima dela. Eta berriro ikusiko dugu jazartzailea sozialki ongi ikusia.

Eta bitartean, hiltzea errazagoa izango duten haur eta nerabeen kopuruak gora egingo du, ezinbestean, jazarpena ikusteko gai ez bagara…

Eta berriro gogoratu naiz DBHn neskon gorputzak ikutzea jolastzat zuen ikaskide kuadrila handiaz. Gorputzean sentitzen nuen beldurra eta nazka. Eta nola inork ez zuen ikusi 12-14 urte genituenean neskok ezkutuan, beldurrez eta mutil taldeak inguratuta nola izaten gintuen. Eta nola sentitzen dudan oka egiteko gogoa orain aliatu feministatzat euren burua dutela ikustean