Zertan ezin du jolastu 2 urteko haurrak?

Jugarijugar egitasmoaren blogetik ekarri dugu artikulu hau

Bi urte ditugunean mirari txikiak gertatzen dira etengabe. Badirudi dena azkar doala, eta Hurrek gainditzen dituzten erronka eta lorpenak urrats handiak dira beraien garapen eta  bilakaeran. Urrats bakoitzaz harritzea,  behatzea, gozatzea,  ilusioz bizitzea liluragarria da.

Adin horretan, ziur aski, zure haurrak hauetako abilezia   batzuk lortu ditu: erraztasunez eta irmotasunez ibiltzea, bai eta modu seguruan mugitzea eta esertzea ere. Horrek autonomia handia emango zion, eta jarrera tentea menderatzean, eskuak objektuak garraiatzeko erabiltzen hasiko zen, inguruko errealitatea aldatzen. Arrastaka mugitu, bultzatu, hustu eta bete, garraiatu, ahokatu…

Zu imitatzen ere hasiko zen, ezta? Eta zer diozu ordenaz? Baliteke zuk argia piztuta uzten duzunean, itzali nahi izatea, komuneko tapa jaistea, ateak ixtea… Azken batean, mundua ulertu nahi du eta mundua ordenatu behar du bere egituren kontzeptu mental logikoak lantzeko.

Bizitzako fase honetan haurrak erabat zehatzak dira, ez dute abstrakzioa oraindik  garatuta, ezta irudimena ere, hauek askoz geroago agertuko dira. Hala ere, jaiotzen garenetik garatzen ditugu musika eta adierazpen artistikoa, ziur aski bere jolasean  oso presente egongo den gorputzaren mugimenduarekin batera.

Baina, zertan ezin dute jolastu, zer ezin dute onartu adin honetan?

Era berean, interesgarria iruditzen zaigu hemen azpimarratzea bi urteko haurrei eskatu ezin dizkiegun eta batzuetan kontutan hartzen ez ditugun  hainbat gauza.

Ezin diegu eskatu partekatzeko:

Oso zaila da beraientzat eurena dena partekatzea, batez ere une horretan erabiltzen ari diren jostailua bada, adin horretan baitabiltza “NI” ikasten esaten eta identitatea eraikitzen. Garrantzitsuenak beraiek dira, eta beraiek ezin dute hortik erraz atera. Helduaroaren testuinguru horretan, adin horretan jostailuak partekatzeko eskatzea guri maratoia inoiz entrenatu gabe egiteko eskatzea bezala da. Ezinezkoa! Aldiz, pastel zati bat parteka dezakete, edo ur baso bat,  horrekin ez dute arazorik izango.

Ezin dute rol-jokoetan jokatu:
Adin bereko beste haur batzuekin daudenean ikusten badituzue, elkarri eragiten diote, baina ez dira rolak esleitzen (ni ama naiz eta zu haurra, adibidez). Hori pixka bat aurrerago gertatuko da; izan ere, momentuz, beste pertsonekiko interakzioak laburrak izango dira, eta gero bakoitzak bere gauzak egiten jarraituko  dute.

Ezin dute arauekin jolastu:

Adibidez, mahai-jokoak. Modu ez-egituratuan erabil ditzakegu, hitz egiteko edo hiztegi berria ikasteko, baina adin horretan oraindik ezin du araurik jarraitu, hizkuntzaren konplexutasuna integratzen saiatzen ari direlako. Arauak dituen joko batean txanda behin eta berriz itxaroteko eskatzea ezinezkoa da, urte asko falta zaizkie trebetasun hori eskuratzeko. Azkenean, jarduera dibertigarria baino frustragarria izaten da. Zer behar dago orduan? Iritsiko dira mahaiaren inguruan jokatuko diren  partida luzeak, ez gaitezen azkarregi joan..

Era berean, ezin diegu eskatu zientzialari gisa ez jokatzeko:

Ziur aski jakingo dute pieza borobila zulo zehatz horretan sartzen dela, baina karratuan ere sartzen den  probatu nahi dute. Era berean, zapata handiak jantzi nahi izango dituzte, aulki txiki batean eseri nahi izango dira edo politikoki zuzena ez den guztia egiten saiatuko dira, nahiz eta  guri erantzuna aldez aurretik badutela iruditu.

Gure ustez, garrantzitsua da hori ez zuzentzea, metodo zientifikoa urratsez urrats praktikan jartzen ari direlako. Lehenik, beren benetako hipotesia egiten dute: pieza borobila zulo  karratuan sartzen al da? Ondoren, esperimentazio huts eta errealera pasatzen dira: fitxa zulo karratuan sartzen saiatzen dira, eta, azkenik, ondorioak ateratzen dituzte: « Ez da posible, hainbat modutan probatu dut, eta ez da sartzen ». Eta horrela egiten dute guztiarekin eta  egun osoan zehar, ez al da zoragarria? Gure gomendioa ez zuzentzea da eta ez diezaiegula bidea erakutsi “laztana, pieza hau hemen doa, ikusten?” bezalako esaldiekin. Jakin-mina eta esperimentazioa naturaren oparia da, goza dezatela!

Amaitzeko, nabarmendu nahi dugu haur bakoitza mundu bat dela eta guztiek ez dutela modu berean eboluzionatzen eta ez dituztela trebetasun berak garatzen . Hemen jasotako informazio guztia orientagarria baino ez da, haurtzaroa bezain konplexua den zerbaiten laburpen super eskematikoa, eta ez da normaltasunaren eredu izaten saiatzen, horrelakorik baldin badago behintzat. Gure begien aurrean bizitza zabaltzen da, milaka forma eta erritmotan, hau bai ederra!

Jolasa ate aparta da haur bakoitzaren bilakaera poztasunez eta errespetuz ulertzeko eta laguntzeko. Egiten ari direna zuzendu edo  gidatu baino lehen, konta ditzagun hamar edo hogei, behar izanez gero, eta galde diezaiogun geure buruari zer dagoen haien ekintza bakoitzaren atzean. Normalean, jokoak mundua ulertzeko eta harekin harremanetan jartzeko premia larriari erantzuten dio; beraz, utz diezaiegun bidea egiten! Eta utz diezaiogun beraien  misterio handiari hazten eta heltzen. Mesede handia egingo diegu eta!!