Bidean ikasiak eta desikasiak

Aitortuko dizuet. ama izan aurretik oso argi nuen nola hezi edo hazi behar ziren haurrak eta banekien zer ez zen egin behar, baina ama bihurtzerakoan goitik behera aldatu zen gauzak ikusteko modua eta horren gogor kritikatutako hori bihurtu nintzen apurka apurka.

Gogoan dut lehenengo haurra izan behar nuenean, oso kezkatuta nengoela gai izango ote nintzen edo ez ama papera ondo betetzeko. Liburu eta liburu artean lagun batek neure sen onari jarraitzeko esan zidan ez zegoela besterik. Eta horixe egiten ahalegindu naiz ibilbide luze honetan, askotan entzugor egiten inguruak dioenari. Denborarekin sen on horrek esan dit bizkarrean motxila pisutsuegia dudala eta pisu hori seme-alabei pasatu nahi ez badiet behintzat apurka apurka husten joan beharko dudala. Motxila horren barru barruan dauden eta bertan daudela ere ez dakizkidan gauzak apurka apurka ateratzen hasi behar dudala, banan banan aztertzen eta behar ez dena botatzen. Konturatu bainaiz ikastea bezain garrantzitsua dela desikastea. Eta apurka apurka neure burua lehen baino hobeto ezagutzen hasi naiz konturatu gabe. Seme-alabak izan dira nire ispilu eta eurek erakutsi didate zein den bidea eta eurekin batera hazi egin naiz neure ere.

Bide horretan ikasi dut eurengan ikusi nahi ez ditudanak niregan ikusi nahi ez zituzten horiek direla eta lan bat dudala egiteko neure buruarekin.

Bide horretan ikasi dut adibidez, haurrek badakitela, baina euren erritmoa dutela eta ez dela erritmorik behartu behar. Etorriko dela etorri behar duena eta zeinen arriskutsuak diren espektatibak. Espektatibarik ez badago ez dagoela frustraziorik.

Bide horretan ikasi dut haurrek askatasuna behar dutela, baina baita mugak ere. Behar dituztela muga jakin batzuk, eskatzen dituztela mugak, baina zentzuzkoak.

Bide horretan ikasi dut zein itsusiak diren konparazioak eta bakoitza bakarra dela eta ez daukala zentzurik denak berdin neurtu edo denak berdin tratatzeak.

Bide horretan ikasi dut utzi behar zaiela egiten, asmatzen, hanka sartzen, jausten, baina batzutan bidea markatzea eskatzen dutela. Carles Capdevillari berriki irakurri diodan moduan GPS bat behar dutela batzuetan. “Biribilgunea, joan eskumatara, hartu bigarren irteera” esango diena. Batzutan aukerak ematea txarragoa dela. Aukeratu behar hori pisutsuegia izan daitekeela adinaren arabera.

Bide horretan ikasi dut oihu egiten badut, arazoa nirea dela, ni nagoela txarto eta ez dudala oihu besteak txarto egin duelako. Eta barkatu, baina… horrek ez duela ezertarako ere balio. Ez duela batere zentzurik.

Bide horretan ikasi dut ez dagoela bat bestea baino gorago, parean baino. Eta errespetua irabazi egiten dela.

Bide horretan ikasi dut haurrek ez dutela autoestima handiagoa izango etengabe euren lana goraipatuz, justu kontrakoa lortuko dudala, besteen epaiaren menpe bizitzea betirako.

Bide horretan ikasi dut zeinen garrantzitsua den ume umetatik gatazkak euren kabuz konpontzen ikastea eta min hartu duena bezain txarto egon daitekeela jo duena. Ondo dagoena ez dela gaizki portatzen eta gaizki portatzen dena ez dagoela ondo.

Bide horretan ikasi dut bildurrak nireak direla eta arriskurik gehienek neure buruan daudela. Arriskurik hartu ezean kontuz ibiltzen ikastea zaila dela.

Bide horretan ikasi dut zigorrek ez dutela ezertarako balio, bildurrak sortzeko ez bada.

Bide horretan ikasi dut, dena dela ikasgai, eta ezinezkoa dela ez ikastea.

Bide horretan ikasi dut haurrek komunitatea behar dutela atzean eta denon ardura direla. Haurren hiri eta herriak behar ditugula.

Bide horretan ikasi dut jolasa ezinbestekoa dela, baina jolas librea, bakoitzak bere burua neurtu eta mundu berriak sortzeko aukera ematen duen jolas hori. Benetan erakusten duen jolasa. Haurrek duten eskolarik onena. Ez denborapasa. Eta denbora galtzea beste zerbait dela.

Bide horretan ikasi dut zeinen garrantzitsua den lurrarekin, urarekin, naturarekin kontaktua. Eta zikintzea, bustitzea.

Bide horretan ikasi dut garrantzitsuena haurrak zoriontsuak izatea dela, biharko heldu zoriontsuak sortzen laguntzea.

Bide horretan ikasi dut zeinen garrantzitsua den eurengan konfidantza duzula erakustea eta eurek hori ikustea, sentitzea. Euren kabuz egiten laguntzea, jakinik ez dutela lehenengoa asmatuko edota edalontzirik gabe geldituko zarela.

Bide horretan ikasi dut derrigorrean ez dela ezer ikasten. Bakoitzaren jakinminak izan beharko lukeela ardatz eta hori ez dela sekula moztu behar. Horixe bultzatu beharko litzatekeela, bakoitzak bere bidea aurkitzea.

Bide horretan ikasi dut idazten ikastea edo batuketak egitea bezain garrantzitsuak edo oraindik garrantzitsuagoak direla sormena eta mugimendua.

Bide horretan ikasi dut horrenbeste…

Eta konturatu naiz uste nuenaren erdia ere ez dakidala eta zoragarria dela egunero egunero haurrekin batera ikasten eta desikasten jarraitzea. Gero eta gehiago ikusten eta gero eta gehiago entzuten ikastea. Eta egoten jakiten ikastea. Beti hor zaudela erakustea, segurtasuna ematea, baina era berean bazterrean egoten jakitea. Ezer esan barik, ezer egin barik, gertatzen ari denaren testigu izatearen plazera.

Eta hala ere, batzutan, bidean galtzen naiz eta desikasitakoa ahazten dut. Egunerokotasuneko ardurek, denbora faltak, inguruak eta enparauek baldintzatuta. Horrelakoetan neure buruarekin haserretzen naiz eta batzutan gogorregia ere izan naiz nire buruarekin. Aitortzen dut. Eta kostatu zait, baina konturatu naiz hori ere ez dela kontua. Ardura handia dugu eskuetan, handiegia, hori hala da, baina akatsak aitortu eta ahuldadeak erakustea ere ikasgai ederra izan daiteke haurrentzat. Eta baita guretzat ere.

Horregatik zuen baimenarekin hemendik aurrera ikasten eta desikasten dudan hori konpartitu nahi nuke txoko honetatik.