Jendarte feminista lortzeko erronka handia da eta bizitza duina bermatzeko beharrezko helburua.
Senitarte askotan etxekolanen ardura eta umeen zaintza modu orekatuan partekatzeko lan egiten dugu eta horrek gure bizi kalitatea hobetzeaz gain, gure seme-alabentzako eredu positiboa da. Berauek elkarbizitzan eginbeharrak banatzen direla ikusten badute, ikasiz joango gara. Delirium Tremens taldeak zioen bezala: Ikusi eta ikasi.


Ziurrenik familia askotan umeek bere gauzen ardura hartuz doaz urteak bete ahala. Motxilak prestatu, ohea egin, arropa zikina kuboan sartu, afal ostean platera eta edolontzia jaso…eta primerakoa da txikitandik arduratsu jokatzen jakitea, horrek bere bizitzan zehar emango diren bestelako egoeretan arduratsuki jokatzeko probabilitatea handituko duelako. Bestetik, beraiek berauen ardurak hartzen dituzten heinean, etxeko helduei lan karga pixkat gutxituko digute eta horrek gure denbora beste kontutan emateko aukera eskeiniko digu, eskertuko dugularik.


Lanak partekatzea eta ardurak hartzea ezinbestekoa da jendarte feminista lortu nahi badugu, baina maiz ahaztu egiten dugun elementu bat dago benetako lorpena lortu ahal izateko: zaintza.
Historikoki zaintza lanak emakumeon esku egon dira, bai seme-alabak, bai senitarteko adinduak, baita komunitateko zaintza ere. Emakumeok zaintzaile baina gutxitan zainduak.


Hau aldatzea ezinbestekoa da benetako aldaketa soziala lortu nahi badugu, Gure semeek arduratsu jokatu eta lanak partekatzen ditugulaz ikusteaz gain, besteak zaintzen ikasi behar dut. Baina nola zaindu ahal gaituzte umeek?


Bide anitzak daude besteak zaintzeko, besteak beste, bere gauzetaz arduratzeaz gain besteontzako gauzak egitea, adibidez, nohizean behin familia guztiarentzako afaria prestatzen (prestatzen laguntzen txikiak badira), guztien arropa zikina garbigailuan sartzen, etxeko hautsa eta ez soilik bere gelako hautsa kentzen… Ez da gauza bera niretzako egitea, nire interesa eta onurarako delako, ala guztiontzako egitea, besteekiko elkartasuna eta zaintza delako. Etxeko lanak partekatzea ez da etxeko helduon ardura solik, etxean bizi garenon ardura baizik, bakoitza bere mailari egokitua.


Besteak zaintzeko ezinbesteko beste bidea enpatia eta sostengu emozionala da. Gurasook gure seme-alaben ongizate emozionala ziurtatzen saiatzen gara. Triste daudenean, haserre, amorratuak edo etsituak daudenean bere egoera ulertu eta kudeatzen lagunduko diegu. Polita eta garrantzitsua da guk sostengu hori ematea, baina oso garrantzitsua da beraiek besteon emozioak detektatu eta ulertzea eta horren arabera ingurukoak zaintzea.
Emakumeok besteen sostengu emozionalerako heziak izan gara eta horrek askotan desoreka sortu du eta gu sostengurako makil izan garen bitartean, ez dugu gure oreka lortzeko makilik izan beti, nahiz eta maite gaituzten pertsonak inguruan izan.


Hau aldatzea beharrezkoa dugu benetako jendarte osasuntsua, orekatua, justua eta ondorioz, bizitza duina bermatzen duena berdintasun egoeran bizitzeko.


Beraz, umeak elkarrekiko laguntzan eta emozioen sostengurako hezi ditzagun. Besteak zaintzen dituen jendarteak ez duelako injustiziarik onartuko.