Etxe bat kalitate oneko materialez osatua egon daiteke, egitura zurruna, sendoa izan dezake, ganbara zoragarria eta teilatu zabala; baina bere zimenduak ondo ez badaude, gainean den guztia konturatzerako balantzan jarri eta dena ti-ta batean erori daiteke.

Horixe bera da gure amak psikiatrikoan ingresatu ninduten aurreneko aldi hartan bere gutunean esan nahi zidana, eta nik, duela ia hilabete bat jendeari, eta batez ere nire inguruan gaixo daudenei helarazi nahi nien mezua.

Gure amak etxe baten metafora erabili zuen niri sentitzen zuena adierazteko, pisua hartzea beharrezkoa nuela ulertarazi nahi zidan, baina garai hartan, nire barruko deabruak aingeruak baino indar gehiago zeukan hartan, ez nion zentzu gehiegirik hartu gutun honi.

“Etxe batek ere, ez baditu zimentu egokiak, erori egiten da. Zure zimentuak erabat ahuldurik egotean, ganbararaino kolokan duzu. Zimentua sendotu gabe ezin duzu beste ezer tinko jarri. Gainera zimentu horren ‘itxurak’ badu garrantzia baina bere indarrak eta egonkortasunak gainditzen du garrantzia hori. “ zioen…

Gaixo egon naizen 20 urteetan zehar behin eta berriz errepikatu didaten gauza izan da hau, sendatzeko aurreneko gauza pisu minimo bat hartzea dela, horrela buruak hobeto funtzionatuko duela eta egoerari buelta emateko tresna gehiago izango ditudala. Anorexiaz gaixo dagoen pertsona bati hori esatean, ikaragarrizko beldurra sartzen zaio. Sendatu nahi izanda ere, pisua hartzean suposatzen dion ‘panikoa’ ikaragarria da. Nola sentituko den, nola gorrotatuko duen bere gorputza horraino iristen bada, eta gero goraka hasi eta ezin bada gelditu??

Niregana laguntza eske datorren edozein gaixori ordea hori esaten diet, pisua hartzea oso garrantzitsua dela, nik bizi izan bait dut hori. Eta ez estatistikek dioten pisu minimo hori, hor beti egongo bait gara amildegi ertzean. Gure gorputza oso azkarra da eta badaki ondo zein den sistema osoak ondo funtzionatzeko behar duen pisu-oreka hori. Bertara iristean klik egiten bait dugu eta ganbara zoro hau ordenatzeko bidean jartzeko gai izaten gara. Eta ez, ez gara hortik gora pasatuko, ez gara munstro bihurtuko.

Maratoi batean 32. Kilometro inguruan horma edo harresia deritzon unea iristen omen da, behin hori gaindituta, maratoiak dituen kilometro guztiak bukatzeko gai omen gara.

Anorexiaren kasuan ere antzekotasun bat ikusten dut, sendatu nahi duen gaixoak pisua irabazi behar duela badaki, eta alde batetik nahi du, baina horma horretara gerturatzen ari den unean panikoa sentitzen du, hortxe dago gakoa, hortxe sendabidea, 32. Kilometroko harresi hori bota eta aurrera jarraitzea da behar duguna. Behin helmugan ganbara ondo jartzeko baliabideak eskuratzeko indarra izango dugu eta!

____________________________________________________________

Ikusi hemen