Argazkia: Jagoba Manterola / FOKU

Jose Luis Garcia psikologia klinikoan doktorea eta sexologian aditua da. Bizitza osoa darama sexualitatearen arloan lanean; bai alderdi klinikoan eta baita ikastaroak eta hitzaldiak ematen ere. Eta zehazki azken lan horietan konturatu zen egungo sexu-heziketa faltaren ondorioak zein larriak diren. Horri aurre egiteko eta gurasoei laguntza emateko helburuz, dagoeneko hamasei liburu eta ehunka artikulu argitaratu ditu.

Gurasoei baliabideak emateko hasi zinen artikuluak idazten?

Nire ideia beti izan da gurasoei eta profesionalei laguntzea, batez ere beren eguneroko lana errazagoa izan dadin. 70eko hamarkadaren amaieran hasi nintzen. “Emaguzu zerbait hasteko, asko kostatzen zaigu gai honi buruz hitz egitea “, esaten zidaten gurasoek. Garai hartan liburu eta bideo batzuekin hasi nintzen, eta ordutik hainbat gai landu ditut. Adibidez, 90eko hamarkadan hirugarren adinari eta sexualitateari buruzko azterlan bat egin genuen, eta urte batzuk beranduago, desgaitasunari eta sexualitateari buruzkoa. 2000. Urtean, berriz, gazteriari eta sexualitateari buruz jardun nuen eta horrek infekzio sexualei buruz hitz egiteko aukera ere eman zidan.

Eta orain pornografia eta horrek eragiten duena lantzen ari zara…

Bai. Azken urteetan –arlo klinikotik erretiratu nintzenetik–, pornografiaren gaia aztertu dut batez ere, eta, jakina, horrek gizartean dituen eraginak ere bai: lau liburu egin ditut. Gabezia bat dagoela sumatu nuen. Gainera, gai tabua da pornografiarena, baina era berean, ideologien polarizazio ikaragarria dago; gaiari buruz idatzitakoan, idazten duzuna idazten duzula, zure kontra agertuko den jendea aurkituko duzu, seguru.

Nolanahi ere, ni osasun ikuspegitik abiatuta aritzen naiz; prebenitu behar dugun osasun-arazo gisa planteatzen dut egun kontsumitzen den pornografia. Ikaragarria da gainera datorkiguna.

Egoera larrian gaude orduan?

Pornografia guztiz normalizatuta dago gure gizartean; ia gazte eta heldu gehienek kontsumitzen dute; askok, egunero. Mendekotasuna sortzen du, eta txarrena da porno bortitza dela. Film porno gehienek emakumearen eta neskatoen aurkako indarkeria-dosiak dituzte. Edozeri buruzko bideoak egiten dira, baita tortura ardatz dutenak ere. Gainera, bideorik bortitzenak eta oldarkorrenak dira, hain zuzen ere, gehien ikusten direnak, eta hori guztia normalizatu duen gizartean bizi gara. 6-8 urterekin hasi, eta haur eta gazteak egunero egoten dira indarkeriaz jositako bideoak ikusten. Eta horrek, jakina, ondorioak ditu.

Eta horri sexu-heziketa eza –edo murritza– ere gehitu behar zaio…

Noski. Gazteekin lan egitean, nik argudioak ematen dizkiet indarkeriazko pornoa ez ikusteko eta, adibidez, horren ordez film erotikoak ikusteko; ez baita gauza bera. Baina sexu-heziketarik ez dagoenez eta ikusten dutena kontrastatu ezin dutenez, bideo bortitz horiek normaltzat jotzen dituzte, eta bertako praktikak onartzen dituzte.  

Nire ustez, gaur egun, gazteek harreman sexualak izateko gida gisa erabiltzen dituzte bideo pornoak, eta ikusten dutena imitatzen saiatzen dira. Ez dira jabetzen indarkeria dela. Eta neskek pairatzen dituzte horren ondorioak batez ere: ez dute plazerik sentitzen eta mutilak nahi duena egitera behartuta sentitzen dira maiz. Ezin dugu ahaztu eredu oso sexista eta matxista batean gaudela murgilduta.

Eta etxean, oro har, hitz egiten da honi buruz?

Normalean ez, eta ezta eskoletan ere. Beno, egia da ikasgela batzuetan kondoiari edo sexu-transmisiozko gaixotasunei buruz hitz egiten dela agian; baina horraino, eta ez da nahikoa. Eta etxe askotan ez da ezertaz hitz egiten, edo behintzat ez gazteei interesatzen ez zaizkien gauzez. Beraz, arazoa da ikusten duten guztiari kontrapisua egiteko gai den sexu-heziketarik ez dagoela, eta horrenbestez, baliozkotu ezin diren gauzak baliozkotzen dituztela.

Ikerketaren bat azpimarratuko zenuke?

Espainiako soziologo batek egin berri duena. Ondorioztatu duenez, zortzi urterekin pornoa ikusten hasten den haur batek hemezortzi urte egiten dituenerako 10.000 ordu eman ditzake pornoa ikusten. Porno bortitza ikusten. Oso gogorra da hori. Eduki bortitzekin kitzikatzen direnez, indarkeria hutsa denari ikaragarrizko balioa ematen diote. Drama bat da.

Eta honen aurrean, zer egin daiteke?

Dagoen formula bakarra –eta nire ustez egokiena– gazteak berehala trebatzea da; kalitatezko heziketa ematea. Ikerketen arabera, sei urterekin hasten dira horrelako edukiak ikusten. Bestetik, gurasoen papera ere oso garrantzitsua da. Ezinbestekoa da etxean sexualitateaz hitz egiten hastea; baina ez obuluaz eta espermatozoideaz, baizik eta sexualitateaz bere osotasunean: sexu-abusuak, sexu-jokabideak…

Horretarako, gurasoak ere formatuta egon beharko dira…

Bai. Ezagutza beharrezkoa da seme-alabei zer esan, nola esan eta noiz esan erabakitzeko. Nik lan egiten dudanean ere gurasoengan pentsatzen dut eta horregatik egiten dut haiei zuzendutako materiala. Prestakuntza funtsezkoa da.

Etiketak: