Guraso askok partekatzen didate honako adierazpena: ikaragarri baliagarriak dira Komunikazio Ez Bortitzaren tresnak baina nik hainbat momentutan ez dut pazientziarik izan hauek erabiltzeko. Bizi dugun garai honetan ere, guraso dezentek esan didate: “ni gaizki egon naiz, gaindituta sentitu naiz, eta automatikoki nahi ez ditudan jarrerak atera zaizkit. Ondoren, ez naiz ongi sentitzen”.

Amatasun eta aitatasunean murgiltzen garenean, eta batez ere seme alaben beharrei eta beraien erritmoa zaintzeari garrantzia eman nahi diogunean, sarritan lehentasuna seme-alabengan jarri ohi dugu, geure buruak  ahaztuz. Gurasoak ere zainduak izango garen familia eta gizarte ereduak behar ditugu. Helduak ez bagara zaintzen eta gaindituta bagaude, zaintzaile kaxkarrak izango baikara. Hegazkinetako azafatek ematen diguten argibideak asko laguntzen didate hau azaltzeko adibide moduan: oxigeno aparatua erortzen bada, lehendabizi helduak jarri eta ondoren, haurrei ezarri.

Beraz, azterketa polita da behatzea nola zaintzen naizen ni neu. Zein leku uzten diet nire beharrei?Eman eta eman nago, nire premiak alde batera utziaz? Nire espazioa, niretzat pizgarri diren alorrei  lekua eta lehentasuna ematen al diet? Baloratzen dut nire burua egiten dudan guztia eginda? Izan dudan intentzioa aitortzeko gai al naiz, nahiz eta beharbada pazientzia galdu dudan eta neure onetik atera naizen?

Ez du zentzurik autoko salpikaderoan gasolinaren argia pizten zaigunean erregairik bota gabe berau itzali nahian ibiltzeak. Autoak martxan jarraitzea nahi badut, argia pizten denean gasolindegira joatea beharrezkoa izango dut. Eta noski, autoa asko ibiltzen badut, sarri bota beharko diot erregaia. Autoaren argien esanahia ezaguna zaigu, eta  argiren baten esanahia ez badakigu, instrukzio liburua hartu edo laguntza eskatzen dugu.

Eta gure argiekin zer egin ohi dugu? Gure argiak emozioak dira, gure bizi-iraupenerako beharrezkoak ditugun elementuek arreta behar dutela adierazten dutenak. Sentitzen dudan hori sentitzeko baimena izatea, sentitzen dudan hori zer esatera datorkidan entzuten ikastea ezinbestekoa dela deritzot, gure ongizate eta zoriontasunerako bidean. Nire beharrak zeintzuk diren  aztertu  eta zehazteak,  hauek asetzeko ekintzak topatzea erraztuko dit. Horrela, nire egunerokotasunean animo hobean, indar gehiagokin, eta baliabide gehiagorekin aurkitzeko aukerak sortuko ditut.

Gure zaintzarako edo familien laguntzarako sare soziala eraikitzeak, komunitatea bat sortzeak ere biziki lagundu gaitzake. Gure seme-alabak hazteko tribuaren laguntza behar dugu. Kontua da, gaur egungo gizartean asko banandu eta indibidualizatu garela. Askok bizi izan dugu,  batez ere haur txikiak izan ditugunean,  arratsaldeko  7ak aldera ematen den ordu lazgarri hori;  bakarrik, bikotekidea noiz iritsiko den antsiatzen, minutu bat edo hamar minutu atzeratuz gero sutan jartzeko gutxi behar dugula.

Laguntza-ingurune logistikoa, emozionala, haztekoa, partekatzekoa, dibertsiokoa… eraikitzeko garaia da. Eta horretarako familia estentsiboa, lagunak, auzoak, taldeak… erabili ditzakegu. Bisitak berreskuratu. Trukeak. Bizilagunei gatza eskatzera joaten ginenekoa…

Bide honetan, guraso eskolek ere beren zentzua dute, berauetan egiten dugu topo  gure moduan aurkitzen diren gurasoekin. Nire etxean gertatzen diren egoera antzekoak entzuteak, nire arazoa konpontzen ez badu ere, baltsamikoa zaigu sinpatia hau. Hartu/eman eta egoerak beste begirada eta baliabide batzuekin kudeatzeko aukerak barneratzeak laguntzen gaitu.

Guraso bezala ongi egin nahi dugu, esku artean seme alaben etorkizuna eraikitzeko oinarriak jartzen ari garela ikusten dugu eta hau modu perfektuan egin nahi dugu, seme-alaba perfektuak lortzeko. Eta noski, helburu hauek gure espektatibak, autoexijentzi eta autopresiora eramaten gaituzte.

Gure seme alabentzat ama/aitarik onenak gara, egiten duguna eginagatik (nahiz eta beharbada beraiek ez horrela sentitu momentu honetan). Eta era berean, seme-alabak perfektuak dira, guk ere ikasteko dugun hori dosi perfektuan ematen ari baitzaizkigu. Horregatik sarritan ispilu lana modu paregabean egiten digute. Gure arreta beraiek hezitzen soilik jarri ordez, beraiekin batera hezten jarri dezakegu. Seme alabek, guraso askeak eta egiten dutena eginagatik ere, bakean egoten dakitenak nahi dituzte. Hau izan daiteke gure ikasgaia.