Guraso izateak erronka asko dakartza. Seme-alabak eduki aurretik nekez irudikatu daiteke ondorengo bizipena izango dena.

Erronka edo aldaketa hauetako asko kanpo aldaketak dira, hala nola, etxea antolatu, ordutegiak moldatu, aldi baterako lo ohiturak aldatu, erosketako gurdiak toperaino bete edo eta haurrak  hamaika ekintzetara kotxez eraman. … Baina barne erronkak ere hor daude eta horiek izaten dira benetan gailendu beharreko dragoiak.

Koldo Gilsanz kolaboratzaileak barne erronka hauez idatzi zuen bere azken kolaborazioa. Guk berarekin hitz egin dugu.

Argazkia: aiaraldea.eus

Gure gizartean badago gurasotasunaren irudi ideal bat, urteen poderioz mantendu izan dena. Nola mantendu da? Agian guraso zirenek alderdi positiboak gehiago erakusten zituztelako, agian ezarritako rolak zalantzan jartzeko ezintasunagatik, edo gizakion faltan dagoen hori idealizatzeko joeragatik.

Kontua da badagoela gurasotasunaren ideia erromantiko bat, ondoren agertzen diren zailtasunak onartzen oztopatzen duena. Aurreko hamarkadan hasi ziren ahots batzuk irudi idealizatu hau kolokan jartzen (“Regretting Motherhood”, Orna Donath, 2016. Edo “La metamorfosis de una madre” Ana Acosta, 2020), itzulinguruka ibili gabe amatasunaren ordainsariak aztertzen eta publikoki damua edo ezintasuna adierazten.

Aitatasunaren zama ez da hain nabarmena, gizarteak engainutik libreago uzten ditu aitak. Norberak erabakitzen du, bere sistemaren baimenarekin, noraino sartu behar den/daitekeen. Baina sartzen denak, ere, bere barrenak astinduta sentituko ditu. Nahitaez.

Gurasotasunak barrenak astintzen ditu lorik egin gabe egunerokotasunari aurre egin behar zaionean.  Nekearen muga gainditu eta fisiko zein psikologikoki agortuta zaudela sentitzean. Aldez aurretik prestatu gaitezke hilabete batzuetan gure lo patroiak sakrifikatzeko, baina kasu batzuetan sakrifizioa 3, 4 edo 7 urte luzatu daiteke! Zelako nekea!

Gurasotasunak barrenak astintzen ditu gure seme-alaba lagunengana doanean eta arazoak sortzen direnean: baztertzen dutenean, jotzen dutenean, etengabe agintzen dagoenean edo eta iraintzen dutenean. Bizipen hauek guztiak, normalak baino normalagoak, zailak dira laguntzen, ez baitago ekintza protokolo zehatzik eta haien minak guri are min handiagoa eragin diezagukeelako; zelako mina!

Gurasotasunak barrenak astintzen ditu norberak bere burua nahiko ez lukeen oihuak botatzen  ikusten duenean. Edo nekea eta ezintasuna direla medio gure semeari nahiko genukeena baino indartsuago egiten diogunean. Zelako damua!

Gurasotasunak barrenak astintzen ditu lana edo bestelako konpromisoengatik gure seme alabekin nahi beste denbora pasatzen ez dugunean. Eta zer esanik ez haiengan falta hori sumatzen dugunean edo eta haiek zuzenean adierazten digutenean. Zelako errua!

Gurasotasunak barrenak astintzen ditu gure haurrak eskolako ikaskuntzekin arazoak dituenean, nahiko genukeena baino gehiago kostatzen zaionean gauza berriak ikastea. Zelako beldurra!

Gurasotasunak barrenak astintzen ditu zure haurtxoa hain txikia ez dela ohartzean eta ez zaituela hainbeste behar ikusteak. Zutaz aparte bizitza baduela, eta zure papera bertan geroz eta txikiagoa dela. Zelako pena!

Gurasotasunak barrenak astintzen ditu nerabezaroan, zure seme edo alaba kuttuna zena kasurik egin ez eta kolokan jartzen zaituenean. Soka uneoro tentetzen dabilenean, bere zilborretik haratago ikusi ezinean. Zelako amorrua!

Gurasotasunak barrenak astintzen ditu, bai. Eta hauek guztiak kasu normal eta osasuntsuetan. Zer esanik ez arazo mediko edo psikologikoak agertzen direnean.

Beraz, guraso izateak barne fenomeno hauek kudeatzea eskatuko digu, erronka hauek suposatzen duten emozio desatseginak sentitzera irekitzea. Bakarrik horrela lortu dezakegulako ezberdintzea zer den gurea, zer dagokigun guri, eta zer den gure seme-alabarena, bi istorioak nahastu gabe.

Deskantsatzen ez badut, ezin dut kontenidu. Sozializazioaren nire mamuak proiektatzen baditut, ezingo dut bidelaguna izan. Nire erru sentimenduak eramanda haserreak saihestu edo opari materialekin konpentsatu nahi badut, ezingo dut baleko erreferentzia eman. Beldurrak onartzen ez baditut, ezingo dut egoera bere horretan aztertu eta konponbideak bilatu. Penaz aldentzen banaiz, behar nautenean ezin izango dut egon. Eta amorruak jaten banau, elkarbizitzaren eredu positiboa izateari utzi diezaioket.

Zerrendatutako ekintza hauek konplexuak eta zailak dira, bakardadean burutu ezinezkoak. Akuiluak behar dira, talde parentala osatu, sarea jorratu eta erabili. Higadura handia dudanean, hegazkinetan bezala, oxigeno maskara lehenbizi nire buruari jarri behar diot. Eusten duenak eutsia izan behar du.

Hau ere bada zaintzak erdigunean jartzea, bere argilunekin.

Eta zuk, nola bizi duzu?