Gurutze Arruabarrenak herrihezitzailea.eus atarirako eginiko lehenengo kolaborazioa ekarri dugu guraso.eus era. Gurasoen beldurrek haurrengan duten eragina izan du ardatz bere lehen kolaborazioan

Guraso naizen heinean, beldur naiz. Beldur naiz nire umeek min hartuko duten, etorkizun zoriontsu eta oparoa izango duten, lagunak izango dituzten, etab. luze bat. Beldur naiz ere guraso ona izango naizen, eta beldur guzti hauek gainditu ezin izatearen beldur naiz gainera. Baina ongi asko dakit, nik ditudan beldur guztiak nire umeei transmititzen dizkiedala. Zuhaitzera igotzen hasten badira, urduri oihu egingo diet: JAITSI, MIN HARTUKO DUZUE! Eta noski, konfidantza galdu, eta danbatekoa! Nola ez dira ba beldur izango nik emandako sustoarekin eta hartutako kolpearen ondoren? Baina ni lasai geratu izan banintz, egoera berdina izango al litzateke? Danbatekoak ziur etorriko direla, baina lasaiago letozke. Beldurrak beharrezkoak dira, baina nik beldur arrazional eta irrazional moduan sailkatzen ditut, hau da, biziraupenerako beharrezkoak direnak arrazionalak eta ez direnak justifikatuak besteak. Hik hasiko albiste hau irakurtzea gomendatzen dizuet: Beldurra, bizi osorako bidelaguna

Guk txakurra dugu, eta ongi ikasia dut ume asko txakurren beldur direla. Guraso askok esango dute txikitan umeak txakurren batekin sustoren bat hartu dutela, eta batzuetan, hala da, noski. Baina askotan zuhaitzaren kasuaren pareko egoerak daude oinarrian, nahiz eta ni altueren beldur naizenez zuhaitzera igotzean egiten dudan oihu eta beste guraso batzuk txakurren beldur dira. Goraipatzekoa da, guraso batzuk, txakurren beldur izan arren, beraien umearen beldurra ikusita, txakurrari gerturatzen saiatzen direnean, ez baitute umea beldur horren jabe bihurtu nahi.

Ez dut momentuz errezeta magikorik topatu, trikimailu txiki bat baino ez. Umeak ni beldur naizen gauzaren batean ari badira, alde egiten dut! Hori bigarren semeari esker ikasi dut. Lehenengoarekin beti gainean nengoen, nola ez, guraso arduratsua bainaiz. Bigarrenarekin ezin nire atentzio osoa txikiari eskaini, eta ondorioz, bere kasa ibiltzeko aukera gehiago izan du. Bigarrenak zaharrenak baino beldur gutxiago du, gutxiegi batzuetan… Berezkoa ote? Ez dut uste beldur gutxiago izate hori berezkoa soilik duenik. Azkenaldian urduritzen hasten naizen unean, beste norbait uzten dut beraien kargu, izan aita, beste gurasoren bat, edo inguruan dagoen konfiantzako pertsonaren bat. Noski, arrisku neurtua denean, baina modu honetara, nire muga eta beldurrak ez ditzatela barneratu saiatzen naiz, beldur arrazionalak ez badira bederen.

Eta beldurrak, bizi dugun garai berezi honetan, handitu egin dira gizartean. Indarrak batu beharrean gaudelakoan nago! Hau idazteko informazio bila nebilela duela urte batzuk Ana Elosegik Gaur8-n idatzi zuen testua topatu dut. Pailazoek, kasu honetan Pryscilla eta Kontxitak, ospitaletan umeei egiten dizkieten harrerak aipatzen ditu. Zorionez, asko dira lan horretan dabiltzan pailazo eta laguntzaileak. Umorea bera gure beldurrak uxatzeko zeinen garrantzitsua den! Lasaitasuna, taldearen babesa eta umorea. Ez da errezeta makala beldurrari aurre egiteko!

Bide honi helduz eta Oinherritzean barneratuz, familiaren, lagunen, bizilagunen, auzokideen eta orokorrean herriaren eta taldearen garrantzia azpimarratu nahiko nuke, guraso izate honetan ez baikaude bakarrik. Gaur egungo indibidualizazio honen pean, bakardadean hazten eta hezten ditugu umeak, laguntza eskatzea edo lagundua izatea debekatua egongo balitz bezala. Gogora dezagun gure herriko arma nagusiena elkarlana izan dela, ordainetan deus jasotzea espero gabe egin izan den talde-lan hori, herrilana edo auzolana. Ez al da gaur egungo familietan dugun hutsunea betetzeko gakoetako bat da? Taldean elkarrekin, umorez eta patxadaz beldurrak uxatu egiten dira, eta umeak ere konfiantza horren jabe izanez hazi eta heziko dira, ingurune anizkoitz eta oso batean, non familia, lagunak, auzokideak eta herria gurekin izango dugun. Ikas dezagun laguntzen, eta batez ere laguntza eskatu eta eskainitakoa onartzen.