Dagoeneko 31 urte daramatza Kiki pailazoari bizita ematen, Alain Perez de San Roman nafarrak. Pandemiak ere baldintzatu du euren egunerokoa, baina badirudi aurten iaz baino ikuskizun gehiago izango dituztela eta plazaz plaza jarraitzen dute herrietako eta hirietako haurren artean poztasuna eta zoriontasuna partekatuz.

Zenbat urte daramatzazu pailazo lanetan?

Kiki, Koko, Moko eta Flash pailazoak jaio ziren 1990ean, Bat eginik zirkuan, beraz, 31 urte daramatzagu pailazo bezala.

Herriz herri, plazaz plaza ibili zarete denbora honetan guztian zehar.

Bai, gainera gure sormena izan zen Bat eginik zirkuan, zeren Eusko Jaurlaritzak kontratatu zigun zirku euskaldun bat egiteko. Eta hor ibili izan ginen Kiki, Koko, Moko eta Flash familia bezala; aita, ama, anaia eta ni, Euskal Herri osoan zehar ikuskizun batekin. Hori izan zen gure lehenengo ikuskizuna pailazo bezala. Bukatu genuen bira hori Euskal Herri guztitik, eta orduz geroztik hasi ziren deitzen hirietatik, herrietatik… eta hortik aurrera, Kiki, Koko, Moko eta Flash hasieran, eta gerora gara Kiki, Koko eta Moko, gaur egun Flash ez dago gurekin.

Gainera, euskaraz jardun duzue lanean.

Bai, ni bihotzez euskalduna naiz eta baita taldekideak ere, eta zorionez, emanaldien %95 euskaraz egiten ditugu. Beraz, zoriontsu naiz, honetaz bizi ahal naizelako eta batez ere ikustean zein aberatsak garen guztiok, ez bakarrik pailazoak, benetan maite dugun horretan lan egiteko aukera dugunean.

Ikuskizunetan horrenbeste urtetan zehar zer aldatu da? Ala umeen irribarre aurpegi horien esentzia ez da aldatu?

Batez ere niretzat dago garapen bat, eta geroz eta errazago eta modu sinpleago batean publikoarekin konektatzen dugu, benetan. Zeren ez da erraza konektatzea, bakoitzak bere modua aurkitu behar du. Gure ezaugarria adibidez betidanik izan da publikoaren parte-hartzea bultzatzea, eta horri garrantzia handia eman diogu, izan ere, beti sentitu eta pentsatu izan dugu publikoari gonbidatzen diogunean parte hartzera, gertatzen dela hor zerbait magikoa; potentzia, elkartasuna, intentsitatea eta interesa publikoaren aldetik, guregana ere areagotzen denaa eta batez ere denborarekin, autentikoagoa, egiazkoagoa adierazten duguna, geroz eta hobeto. Esperientziak erakusten du gauza guztietan nola hobetu, eta gure lema da: bizitza osoan hobetzen, infinituraino gehi bat.

Hainbat jai jorratzen dituzue zuen ikuskizunetan.

Lau ikuskizun ditugu: Natura gara, naturari buruzkoa; Txintxilintxin bakea egin, bakeari buruz; Irriparra barra barra, irriaren eta barrearen ingurukoa; eta bestea da, Armonia, non zaude? armoniaren bila jarduten dugu ikuskizun horretan. Guk sortu ditugu gure ikuskizun guztiak, gaiak guk aukeratu ditugu, gure erara jorratu izan ditugu eta hau da gure ale txikia gizarteari eskaintzen dioguna. Asko maite dugu gure lana.

Zer ematen dizu zuri sudur gorriak?

Niri ematen dit nire barneko umearekin konekxioa. Hau da, denon barruan alaitasuna bizi da, baina badirudi umeak garenean alaitasun hori erraz, modu naturalean adierazten dela, baina geroz eta helduagoak izan, badaude arrazoi batzuengatik ume hori edo alaitasun hori azaltzeko, bizitzeko eta batez ere bakoitzak gure emozio horrekin konektatzeko zailago egiten zaigu. Hor sartzen dira lotsak, ridikuluak, beldurrak, zer esango duten… Orduan niretzat sudur gorria jartzea da nire alaitasunarekin konektatu eta hori partekatzea. Hori da pailazoa, barneko umea kanporatzea.

Eta umeak ikusten dituzunean zuen ikuskizunetan, zer sentitzen duzu?

Nik ikuskizun bakoitza bukatzen dudanean bukatzen dut hasten naizenean baino askoz hobeto; beteagoa, alaiagoa, badago zerbait aldatzen zaidana eta batez ere da nire esperientzia eta sentitzen dudana, ze zortea dudan pailazo izaten! Asko maite dut lan hau, niretzat ere opari izugarri bat da. Lan egin eta horrela sentitu, zer gehiago eska diezaioket bizitzari?