Indarkeriaren adierazpenak ez dira berriak, baina intentsitate berezia dute gaur egun, ziurrenik bizitza sozialaren konplexutasunak, komunikabideen eztandak eta gizarte liberal batek baimentzen duen adierazpen askatasun handiagoak eraginda.

Hain zuzen ere, nerabeen indarkeria arazo publiko bihurtu da azken hamarkadetan nahiz eta gehienetan gazte horiek gehiago diren biktima egile baino. Gazteen biolentzia adierazpenek motibazio argirik ez izateak kezka areagotu eta helduen ezinegona handitu besterik ez dute egin.

Philippe Jeammet, haur psikiatrian eta psikoanalisian trebatutako profesionala da, eta aditua nerabezaroarekin lotutako praktika klinikoan. Muturreko kasuak artatzen ditu sarri eta egiten duen irakurketa orokorra da indarkeria autodefentsaren lehen mailako mekanismo gisa ulertu behar dela. “Indarkeriaren muina desubjetibizazioa- eta ukapen-prozesuan datza”, azaltzen du. “Hala, harreman zuzena dago indarkeriaren eta barneko segurtasun ezaren artean. Ni-aren kalteberatasun sentimendua, Ni-aren eraikuntzaren mendekotasuna eta nortasuna”.

Nerabezaroa, indarkeriazkoa den aldaketa-prozesua

“Nerabearengan nolabaiteko indarkeria ikusten dugun arren ez dugu nerabezaroa indarkeriarekin lotu behar. Argi dago nerabeak ez direla indarkeriazko jarrerak dituzten bakarrak, eta tentu handiz ibili behar dugu nerabezaroa indarkeriarekin lotzeko helduok dugun joerarekin”, dio. “Dena den, nerabezaroa bada etapa bat bereziki sentsiblea indarkeriazko jarrerei”.

Adituaren esanetan nerabezaroa beti egon da lotuta nolabaiteko indarkeriarekin. Ikusi besterik ez dago aurreko gizarteek zer nolako probak ezartzen zituzten haurtzarotik helduarora igarotzeko puntuan zeuden horiei. “Hastapen-erritu asko bortitzak eta gogorrak izan dira mendeetan, eta gizarte askotan. Garrantzi handikoak ziren gainera”.

Zaila da ziurgabetasun handiak dituen nerabe batentzat halakoei aurre egitea. Nerabeak aldaketak sentitzen ditu, eta ez dago beti prest horiek ulertzeko eta kudeatzeko. Berak ez ditu aldaketa horiek aukeratzen. “Pubertaroa mugagabea den nahasmendua sortzera dator. Bizitza, arrakasta, plazeraren bilaketa… aukera garrantzitsuak dira eta nerabeak menderatzen ez dituen faktoreen mende daude. Hor, batez ere besteen iritzia eta sentimenduak nabarmentzen dira. Plazerak, gainera, helburu bat du eta antsietate larriak eragin ditzake bilaketa horretan behin eta berriz huts egiteak; etengabeko porrotak auto-sabotajeko portaerak eta auto-suntsitze jarrerak eragin ditzake eta nerabezaroko negatibotasunarekiko benetako lilurak eragin handia izan dezake batez ere beren buruaz oso ziur ez dauden gazte asko mehatxatuak sentitu daitezkeelako. Garrantzitsua da portaera horiek agerian uzten dutena: izan badirela berresteko beharra, gurasoek haiengandik espero dutenaren ukapena eta ikusiak izateko behar larria –batez ere gurasoengandik–”.

Zenbatetan ez ote dugu entzun nerabe baten ahotan “Nik ez dut jaiotzea eskatu”?. Adierazpen horren atzean egon daiteke den hori onartzearen zailtasuna, eta aldi berean gurasoak diren hori onartzearen zailtasuna. Nerabeak ez ditu jasotzen helduengandik espero dituen erantzunak eta jarrera suntsitzaileak har ditzake –bere buruarekiko zein gainerakoekiko–.

“Bizitzeko, nerabeek behar dituzte beraien lekua betetzen dakiten gurasoak. Ezinbestekoak eta naturalak diren beharrak asebetetzea behar du gazteak eta premia horretan laguntzen dakiten eta ondo ulertutako autoritatea ezartzen duten helduak behar ditu. Mugak ere bai. Beste ezer baino gehiago nerabeek erreferentziazkoak izango diren helduak behar dituzte; bizitzak bere baitan dituen porrot, sufrimendu eta etsipen saihestezinen gainetik bizitzarekiko interesa eta alaitasuna adieraziko duten helduak”, azaltzen du Jeammetek.

Argazkiaren iturria: rawpixel.com