Musikaren esanahia ez dago zehatz-mehatz definituta nire buruan, batzuetan hots ordenatuen jarraipena dela esaten badut ere. Ahots, bat, hots bat,  isilune bat, baten batek atzetik sorbaldan ukitzen dizun momentua, lur azpian ur korronte bat igartzen duzunean, edo tentsio altuko kable batek zure buru gainetik pasatzean eragiten dizun buruko karga…  dena musikaren zakuan sartuko nuke nik.

Guzti horrek atentzio puntu bat eskatzen digu eta momentu batean musikaren esentzia sentitzen dugu. Gero guk jolas dezakegu guzti horrekin eta horren araberako abesti eta soinu jarraipenak egin ditzakegu. Batzuetan jarraipenak ez dira berdinak izango, denek ez dugu berdin egingo eta bakoitzak nahi dituen arauak erabil ditzake.
Taldean aritzen bagara denen arteko oreka batera jotzea izango da naturalena, arauak denen artean sortuko ditugu eta komunikazio mota bat sortuko da. Komunikazioa izango da garrantzitsuena, ezberdinen arteko hartu-emana baldin bada helburua behintzat.

Erabil dezagun musika adierazpen gisa. Musika adierazpen bat da; musika, da. Ez gaitezen isiltasunaz ahaztu, ez gaitezen modu jakin batzuetara bakarrik mugatu, ez gaitezen eskala jakin batetara moldatu, ez gaitezen erritmo jakin batzuetara mugatu. Izan gaitezen aske, naturalki musika baitago.  Askatasun honek eramaten gaitu benetako komunikaziora.

Nagusi eta haurren arteko komunikazio hobeago baten bila, espazio edota momentu horiek errespetatzea (ezinbestekoa), eta sortzea (aberasgarria),  nire ustetan aurrera pausua litzateke.
Guzti honetaz irakurtzen eta pentsatzen ari nintzela galdera hau etorri zitzaidan burura:

Belarri txarrak eta arritmikoak; nork izendatzen ditu?

Mireni elkarrizketa