Bai, nik ere jasan dut indarkeria obstetrikoa.

Hilabete asko daramatzat gai honi bueltaka; nik bizi izan nuena ea indarkeria izan zen edo, besterik gabe, profesional desatseginen bat edo beste tokatu zitzaidala erabaki ezinda.

Gauza bat da norbere inguruan komentatzea erditze txarra izan duzula, zelako txarto tratatu zintuen emaginak edo zelako mina eman zizun ginekologoak Kristeller-en maniobra egiterakoan. Baina neuk ere ez al nuen zerbait gaizki egingo? Ez baldin bazitzaidan ondo iruditu, zergatik ez nuen ezer esan?

Hirugarren umearen erditzearen ostean, hilabeteetan izan nituen etxean erreklamazio orriak. Aspaldi bota nituen edukiontzi urdinera.

Bikien erditzearen ostean, hori ere ez. Erreklamazio orririk ere ez nuen eskatu.

Nola ba? Eurei esker gaude osasuntsu. Eurei esker gaude bizirik. Laurok.

Baina dena justfikatzen al du horrek?

Bikien erditzean 13 pertsona zeuden erditze gelan. 13. Eta umeen aita, pasiloan utzi zuten. “Jantzi honako hauek eta oraintxe bertan abisatuko dizugu erditzera sartzeko”. Bera ez, beste 13 pertsona zeuden barruan.

Bigarren umeak ez zuen atera nahi eta zesarearen mamua zegoen hor. Bat-batean, ginekologo baten ukondoak izugarrizko mina eman zidan saihetsetan eta, noski, garraxi egin nuen.

“Neri ez atera horrelako zaratarik”.

Hori esan zidan.

Umeak inkubagailura eraman zituzten eta oso ahul nengoenaren aitzakiarekin, hainbat ordutan, ordu gehiegitan, ez zidaten utzi eurengana joaten. Informaziorik ere ez ziguten ematen.

Inkubagailuan zeudela, erizainaren konplizitatarekin hartzen genituen besotan, azala azalaren kontra jartzeko, gaua ospitalean bakarrik pasatzen zuten geure umeei, goxo-goxo abesteko.  Zerbait txarra egiten ariko bagina bezala. Umeei “de usted” hitz egiten zien pediatrari, guri tokatu zitzaigun pediatrari, umeak zer moduz zeuden galdetu eta “usted aprenda a cuidar de sus hijos que yo ya me encargo de cuidarlos” esan zidan pediatrari, ez zitzaiolako gustatzen umeak gurasoen besoetan egotea.

Umeak ospitalean utzita, anemiarekin, etxera bidali ninduten. Egunero, esnatu orduko ospitalera. Goizeko bederatzietatik gaueko hamaiketara ospitalean. Gauero, umeak han utzita, etxera.

Egunen baten beranduxeago helduz gero, biberoia eurek emanda zeukaten.

Inkubagailuen ondoan eserita, begiak itxiz gero, han ezin dela lorik egin entzuteko. Eta abar. Eta abar.

Eta abar, haurdunaldian zehar bizi izandako biolentzia.

Eta abar, erditzean.

Eta abar, inkubagailuan zeuden bitartean.

Eta berriz haurdun. Ze poza. Bakarra dator oraingoan. Zelako ondo, oraingoan beste ospitale batean izan ahalko dugu. Hurbilagokoa dena. Dena lasaiago. Dena errespetatuago.

Hasieran bai. Txanda aldaketan emagina aldatu arte.

“Horrela erdituko zara? Minez?” Mespretxuz igo zidan epiduralaren dosia, goteotik, eta listo. Minik ez. Erditzerik ere ez. Guztia geldituta. 10eko dilatatuta.

Jo genuen txirrina eta esan genion, han jada ez zegoela mugimendurik eta berak ezetz. Zer jakingo genuen guk. Makinak markatzen zuena ez zirela kontrakzioak. Berak ez zekiena zen, guk, zoritxarrez, asko genekiela makina hari buruz.

Eta errua nirea, noski. Horrela jarraitzen banuen, zesarea izango zela.

Eta horrela izan zen, baina ez nire erruagatik, noski (nahiz eta berak horrela adierazi).

Oraingoan ere eta abar. Eta abar.

Hauek nire “anekdotak” dira. Niri gertatuak. Eta abar askorekin.

Eta abar horiek guztiak indarkerria dira.indarkeria obstetrikoa. Ziur.

Guk ez genuen salatzeko indarrik izan. Ospitaletik irtetzean eskatu genituen erreklamazio orriak edukiontzi urdinean daude. Baina zorionez, zenbaitek guk baino indar gehiago izan dute eta jasan duten indarkeria salatu dute Europako epaitegietan eta komunikabideetan zabaldu (https://guraso.eus/author/nalkorta/ https://www.txalaparta.eus/eu/liburu-denda/egileak/estitxu-fernandez-maritxalar.) Horri esker, izena jar diezaiokegu jasan genuenari.

Bide batez, eskerrik asko lehenengo erditzean izan nuen matronari. Eskerrik asko bigarren erditzean zesarea egin zidan ginekologoari. Eskerrik asko erditze-osteetan lagundu ninduten erizainei. Eskerrik asko nire seme-alabek gero izan dituzten pediatrei. Bihotzez, barru-barrutik.

Gutxi batzuk egindako indarkeriak ezin dituelako guztiak saku berdinean sartu. Eskerrik asko goxo artatu(tzen) gaituzuen guztioi.