AMAraunak harrapatzen zaituenean.
Badira bihotzean betirako gelditzen diren uneak eta gaur bizi izan dut bat. Ez dut zalantzarik gaurkoa bihotzean geratuko denik… betiko ziurrenik.
Kultura ezinbestekoa denaren ustea duten horietakoa naiz, eta hala ere, amatasunak zeharkatu nindutenetik oso tarte gutxi izan ditut “helduei” zuzenduriko kultur ikuskizunak gozatzeko. Gutxiegi. Ordutegia, espazioa, zaintza, egoera emozionala, dirua… tarteko, ez dut tarterik topatzerik izan. Eta orain, hirugarren amatasuneko erditze ostetik gorputza eta burua ateratzen sentitzen ditudan honetan, harra piztu zait. Nire burua topatu dut berriro lanean ari naizenean musika entzuten. “Helduentzat” den musika, alegia. Nire burua topatu dut berriro ispilu aurrean dantzan. Sormen artistikorako harra pizten… eta amatasunek zeharkatzen gaituztenez, nire bi “ni” batuz, lana eta harra, gaur Zirkuola espazioan Amaiur Luluaga eta Oihana Iguaranen arteaz gozatzeko aukera izan dut.
Amentzat programaturiko saio pribatua. Alabentzat. Amatasunak ardatz eta amatasunen inguruko hausnarketa gordin, gazi, gozo, umorezko eta beltzak inguratuta igaro dugu goiza. Magia sortu da. Benetako magia.
Batetik, beraien ikuskizuna izugarria delako. Bestetik, ez-ohiko publikoa zelako gaur. Gaur zetorrenak bazekien amei zuzenduriko saioa zela gaur, behar zuenak apurtzeko aukera zuela, elkar sostengatuko genuela behar bazen, denak ginela berdin, denak ginela desberdin.
Amek ere behar ditugu espazio seguruak. Ez soilik gure titietako minez hitz egiteko tokiak. Espazio seguruak behar ditugu parketan kakaz hitz egiteaz gain, gure beste ni horiek elikatzeko. Espazio seguruak behar ditugu denerako. Haurrak helburu ez dituzten ikuskizunetara, hala nahi badugu, haurrekin joateko espazioak behar ditugu. Gure beste niekin uztartzeko bateragarriak diren ordutegietan programatzea behar dugu.
Ispiluari begiratu nahi ez diogunean, edo ispilu aurrean jartzeko gai ez garenean, alboan egongo den hori behar dugu. Egon. Itxaron. Eta altxatzen hasteko prest gaudela sentitzen dugunean, altxatzen lagunduko diguna. Berriro erortzeko eskubidearekin. Korrika egitera, figuratiboki eta literalki, joango ez den sostengua behar dugu.
Gaur egoteko tartea izan dugu. Batzuk aulkietan, besteak lurrean, besteak zutik. Batzuk geldi, besteak mugituz. Batzuk eroso, besteak deseroso. Bakarrik eta elkarrekin.
Amaraunaren sokak eutsi eta askatzeko gai izan gara. Elkarrekin.
Amatasun libreak nahi baditugu, amatasun normalak ere ezinbestekoak direla ahaztu gabe.
Ama bakar bat zuloan dagoen bitartean, sokak kulunkatu dadin amaraun bihurtu behar ditugulako.
Eskerrik asko Oihana, Amaiur eta atzeko lanetan zabiltzaten guztioi.
Amaraun ama guztiek, alaba guztiek bizi behar duten esperientzia da.
*Nahia Alkortak irailaren 10ean bidalitako testua.
Iruzkinik ez "AMAraunak harrapatzen zaituenean."