Amatasun feministekin
Emakume CIS, zuria, ez gazte ez zahar (36 urte), heterosexuala, 3 haurren ama, hilabete amaierara larri heldu baina goserik pasa behar ez duena, autonomo prekarioa. Hori guztia eta askoz gehiago naiz. Pribilegioz betea eta zaurgarria.
Feminismoan hezia gurasoengandik eta amonarengandik. Txikitatik buruari buelta asko ematekoa eta sistemaren arrakalek sortzen dizkidaten zauriei batzuetan hazka eta besteetan miazka egiten dioten horietakoa. Ez dut ukatzen sistema heteropatriarkal zuri kapitalista batean jaio, hazi, emakume gisa sozializatua izan nintzela eta bertan bizi naizenik. Ez nago horretaz harro, geroz eta pisu handiagoa sortzen dit. Etengabeko kuestionamendu honetan eta zenbait teorien arabera egozentrismorantz lerratzen hasi beharko nukeen honetan, geroz eta gehiago zeharkatzen eta zauritzen naute sistema honen bazterretan geratzen diren arloek. Arrazismoak, aparofobiak, sexu eta genero arrakalak,
indarkeria ekonomikoak, lan arloko arrakalak, kalitazteko hezkuntza unibertsalak, justizia heteropatriarkalak, osasungintzak, helduzentrismoak, justizia zapaltzaile eta punitibistak, politika zapaltzaileek eta bestelakoek min ematen didate. Barne-barnean min. Eta eskertzen dut horien kontzientzia hartzeko gai izateko txikitatik egindako bidea, baina ze pisua/zama den maiz.
Akaso adin kontua izango da baina kontzientzia hori bereziki garatu dut nik amatasunaren bidez. Haziera eta hezkuntzaren arteko etengabeko kuestionamendu horretan, eta haurrengan jendarteak egiten duen ispiluaren bidez lehen normaltzat jotzen nituen zenbait arlo orain bihotzean krask egiten didatenak bihurtu dira.
Feminismoari esker ikasi nuen gaztetatik nire gorputza nirea zela. Feminismoak eragindako ahalduntzeari esker harreman toxikoak identifikatu eta haietatik irtetea lortu nuen. Nire gorputza eta ongizate emozionala zentroan jartzea (edo saiatzea behintzat) eta plazeretik aritzea baimendu nion gaztetan nire izateari besteek esango edo pentsatuko zutenaren gainetik. Harremanetan nire burua lotu eta askatzeko eskubidea nuela barneratu nuen kontzientzia feministari esker.
Aitortuko dut 13-14 urte nituela Alardearen aferaren inguruan ez nuela ulertzen emakumeen desfilatzeko nahi hori ez nintzelako desfile zalea oinarrian… 16-17rekin ordea argi ikusi nuen afera zein zen… emakume izatea eta erabakiak hartzeko gaitasuna izatea eta argi aldarrikatzea. Garai horretan egin nuen “katakrak” lehen aldiz. Ordura arte neska izateak sortu zizkidan traba askoren kontzientzia ez nuen erabat argia DBH hasieran gelakide nituen mutilen jazarpen “jolasez” gaindi. Orduan konturatu nintzen matxiruloak zirela. Orduan konturatu nintzen gauza askoz. Feminismoak ahalduntzeko gaitasuna eman zidan.
Etorri ziren hurrengo urteak, bizi aldaketa potoloak, krisi uneak eta harreman berriak. Mugak jartzeko eta harreman parekideak eta ekitatiboak sortzeko gai nintzela ikusi nuen.
Desberdintasunak desberdintasun ardurak banatuta eta gozatuz bizi nahi nuela. Bizitza bizigarria helburu argitzat ezarri nuen. “Ez ezetz da” esparru guztietara eraman nuen.
Eta testuinguru horretan, errespetatua, maitatua, desiratua eta ahaldundua sentitzen nintzen une horretan (eta noski, ustezko egonkortasun ekonomiko batean) agertu zen ama izateko desira. Nik oroitzen dudanetik izan dut ama “gazte” izateko nahia -nire etxeko eredua zelako akaso, ez dut uste baina izan liteke- baina desira sentitu nuenean beste dimentsio batean kokatu ninduen. Ordura arte ez nuen inolako esparrutan nahia eta desira desberdinak izan zitezkeenik ere uste… Desira hori bikotekidearekin partekatu eta berarentzat unea ez zela adierazi zidan. Hilabete batzuk geroago berrabiarazi zuen hark gaia. Prest nago, saiatuko gara? Hor abiatu genuen gurasotasuna. Eta hor abiatu zen amatasunaz, haurren beharrez, hazkuntzaz, heziketaz… informazioa bildu, aztertu, prozesatu, gorputzera jaitsi eta kanporatzeko bidea. Lehenengo argi-izpiak ete lehendabiziko itzal sakonak ere bai. Gurasotasun eredu askotarikoekin topo sakonago egitea. Ikerketa, esperientzia, praktika… desberdinak aztertzea eta nire tokia eraikitzeko lehen kuestionamenduei erantzuna ematen hastea.
Lehen erabakia, desira sakon hori haur biologiko bidez asetzen saiatzeko erabakia. Adopzioa eta harrera familien inguruan asko sakondu ostean barneratu eta ulertu nuenegoera horietan subjektua eta zentroa egoera zehatz eta gogor batean dagoen haurrari familia bat ematea zela. Eta horretarako baliabide eta prestakuntza emozional handia behar zela. Nik ez nuen une horretan gure familia haur horiek behar dutena eskaintzeko prest ikusten. Ez zitzaidan iruditzen ama izateko desiratik egin nezakeenik bide hori. Nik haurrak izan nahi banituen ere, zentroa ez baitzen haurra une horretan. Nik ama izateko desioa nuen.
Lehen haurdunaldirako bidean, lehen sorpresak. Ez zen uste genuen bezain erraza izan. Hemen ohartu nintzen nerabezaro osoan zehar haurdun geratzeko beldurra, prebentzioaren ardura eta sexualitateaz gozatzeko limitazioei, informazioa falta izan zitzaiela. Nik ez nekien ezer ugalkortasunaz eta ziklikotasunaz. Nerabezaroan eta ostean “edozein unetan haurdun geratuko zara, kontuz!” mezuaren beldurrean bizi izan nintzen. Erronka berria aurrean; nire gorputza berrezagutu: zikloa, obulazioa… ulertu. Eta zein askatzailea eta zelako ahalduntzea sentitu nuen nire fase desberdinak ulertu eta onartzen ikasi ostean. Zenbat urte nire gorputzarekin eta emozio eztandekin borrokan ezjakintasun hutsagatik!
Lehen haurdunaldi aurrean egin nuen topo amatasun feministen mugimenduekin eta izugarrizko lasaitua sentitu nuen. Baziren emakume asko amatasunean ere gure eskubideen aldeko militantzian. Eta baziren beste esparru askotan entzun ez nituen aldarrikapenak ere. Amatasun erabakiak, ahaldunduak, feministak, gozatuak… Eta hortxe jakin nuen ezagutzen ez nituen indarkeria batzuen berri beraiek mahai gainean jartzen zituztelako. Gurasoen alienazio sindromea, haurren instrumentalizazioa banaketetan, tutoretza kentzeak (eta hor ulertu nuen askoz sakonago harreraren konpromisoa), indarkeria obstetrikoa, indarkeria laborala amen kontra, karga mentala… Sorpresa! Amatasunean ere biziko nituen beste presio batzuk. Eta hauek ez zituzten aurrekoak desagerraraziko… alderantziz, diskriminazioaren festara batzera zetozen. Diskriminazio bikoitza emakumea eta ama izateagatik.
Amatasun gozatuak.
Horrek zeharkatu ninduen. Eta nire desirari dimentsio lurtarra eskaini zion. Nik ez nuenulertzen zergatik sentitzen nuen desira… Ama sufrituaren, guztiaren kargu egin behar duenaren, prekarietatearen eta indarkeria matxistaren zentroetako bat zen amaren iruditeria ere banuelako barnean, eta hori, ez nuen nahi. Nahiz eta ez nintzen halako eszenatokian hazi, nik ere barneratua nuen irudi hori… Amatasun gozatuak. Hori nahi nuen. Ama izan nahi nuen, amatasunaz ere gozatu, amatasun ahaldundua bizi. Horretarako oinarriak etxe barruan zama partekatzea eta ekitatea ziren niretzat. Nik amatasunaz gozatu nahi nuen. Bilaketa horretan haurren beharren inguruan lanketa sakona egin nuen. Jaio berriak oinarrizko beharrak euren kabuz asetzeko gai ez diren pertsona guztiz dependienteak direla ulertu nuen. Garunaren garapena, garapen emozionala, garapen fisikoa, atxikimendua eta harremantzeko gaitasunak, errespetuz haztea, indarkeriarik gabe heztea… Pasio handia sortu zidan gaiak.
Amatasun gozatua nahi nuen eta nire gorputza berrezagutu. Haurraren eta nire beharrak identifikatzeko gai izan nahi nuen eta haurdun geratu aurretik ere banekin bakarrik ezin izango nuela. Lanen banaketa ekitatiboa eta gozatzea helburutzat jarri nuen; mugak ezarri nituen. Haurdun geratu nintzen.
Tamalez, indarkeria obstetrikoaren biktima izan nintzen eta ia erabat suntsitu ninduten. Eta feminismoak salbatu zidan bizitza. Amatasunei loturiko sare feministetan sostengatu ninduten gertatutakoa ulertu eta 10 urte iraun duen prozesu judiziala abiatzeko. Justizia heteropatriarkalak berriro ni suntsitzeko saiakera egin zuenean euren babesak ekidin zuen kolpea. Amatasunei loturiko feministak egon ziren aldamenean, beraiek bideratu ninduten behar nituen tratamendu fisiko eta psikiatrikoetara. Beraiei esker (ere) nago gaur hemen, figuratiboki eta literalki. Beraiek aurrez egin zuten bideari esker lortu nuen nire gorputzarekin bakeak egitea, erruduntasun sentimenduak urruntzea eta haurrarekin bakeak egitea. Bularrak bor-borka izateak eta haurrarekin azala azalarekin egoteak atera gintuen biok zulotik. Gorputzetik aritzeak lagundu zidan niri zulotik ateratzean amatasunaz gozatzeko espazioak izaten eta egunero zirrikitu horiek sortzen saiatzen.
Ezinezkoa zatekeen bikotekide eta etxekoen laguntzarik gabe. Pertsona erabat dependientea bihurtu nintzen haurra jaiotzearekin batera. Fisikoki eta psikologikoki lehertuta utzi ninduen indarkeria esperientzia gogor horretatik atera banintzen (zauriek min ematen dute oraindik maiz), feminismoa eta nire tribuari esker izan zen. Ezertaz ezagutzen ez ninduen tribuak heldu ninduen. Sororitatea parez pare ezagutu nuen, sororitatea gorpuztu zitzaidan aurrean.
Ordutik jarraitu dut kuestionamendu etengabean amatasun feministen inguruan… Ehundaka emakume+amekin hitz egin dut gaiaz, ikusi ditut euren eguneroko praktikak… eta (ia) denetan faktore amankomuneko bat topatu dut: prekarietatea. Amak ez gaitu amatasunak itotzen, sistemak itotzen gaitu. Hori dugu amankomunean denek. Ez dugu nahikoa denborarik kapitalismoak itotzen gaituelako. Desberdintzen gaituzten askotariko praktikak ditugu egunerokoan eta batzuentzat titia ematea askatzailea den bitartean besteentzat biberoia da askatzailea. Eta zoragarria da hori. Une honetan erabaki dezakegulako nola izan ama. Egin ezin duguna da kapitalismotik ihes egin, itotzen gaituen soka hori lepotik kendu.
Ez dut urte hauetan ezagutu amarik esentzialismoa helburu duenik. Bat bera ere ez. Ezagutu ditudan ama guztiek, hazteko eta bizitzeko moduaz gaindi, eskubide eta baliabide falta adierazi didate. Parekidetasun eta ekitate falta. Haurrarentzat eta amarentzat bereziki zaurgarriak diren uneetan bakardadea eta presio izugarriak sentitzen dituzte, ditugu. Babesa behar dugunean jasotzen dugu etengabeko epaia.
Etxetik ihesean atera nahi dutenak edo lanera bueltatu beharrak gaixotzen dituztenak. Denetariko amak. Anbibalentzia etengabean gehienak. Euren gorputzaren alderdi berriak ezagutzearekin batera lotsa eta beldurra ere sentitzen dutenak 70-80ko hamarkadetako psikoanalista misoginoek esandako astakerien zama gainean somatzen dutelako. Titia emateak plazera sor dezakeela entzun eta pederasta bazina bezala begiratzen dizuten pertsonak. Erditzea sexualitatearen parte dela eta masturbazioak edo sexu harremanek izugarri lagun dezaketela esatean nazka aurpegia jartzen dizuten pertsonak. Haurdunaldian zehar inoizko orgasmorik sakonenak sentitu dituzula esatean gaiz aldatzen dizuten pertsonak. Bularra ez emateagatik ama txarra zarela esaten dizutenak. Urteetan gauez etxean geratzea erabakitzeagatik lagunek baztertzen dituzten pertsonak. Parranda egiteagatik ama txarra zarela leporatzen dizuten pertsonak… Ama zarenean egiten duzuna egiten duzula ere, gaizki ari zarela esateko librea dela uste duen jendartean bizi gara. Eta hortik feminismoak ateratzen gaitu. Feminismoak erakusten digu erabakitzeko gai garela, gure gorputzen jabe garela eta albokoa epaitzeko zilegitasunik ez dugula. Amatasun feministen praktikak askotarikoak dira. Eta eskerrak. Bazterretan geratzen dira praktika horiek tamalez. Bazterretatik saiatzen gara ahotsa altxatzen eta sistema arrakalatzen. Bazterretan geratzen dira gure aldarriak guk eta guretzat espezifikoki sortu ez ditugun espazioetatik at. Ghettoetan geratzen gara.
Hegemoniari interesatzen zaizkio amen arteko gerrak; gure artean eztabaidan ari garen bitartean ez diogu-eta minik egingo sistemari. Eta hegemoniak hori sustatzen duen bitartean denonak behar zuketen espazioetan ere deseroso sentitzera heldu gaitezke. Deseroso gaude seguruak behar duten espazioetan.
Pasa den asteburuan burutu dira Emaginen eskutik (ez) amatasunen inguruko jardunaldiak Donostian. Azken topaketa feministetan amatasunek presentziarik izan ezaren kritika eta eskakizunari eutsiz erronka eta apustu ausartari heldu diote: gaiaz hitz egiteko batuko gara. Bi eguneko egitarauan ertz guztiak ukitzea ezinezkoa zela adieraziz egin da jardunaldien zabalkundea; zalantzarik gabe meloi asko biltzen dituen zelaia da eta.
Aitortuko dut jardunaldi aurreko asteak oso gogorrak izan direla niretzat. Ez dira gutxi izan jardunaldien inguruan kezka adieraziz nirekin harremanetan jarri diren emakumeak. Programan hutsune handiak zeudela, izango zuen ildoaz kezka… Gehienak ibilbide feminista argia eta amatasunaren gaiaz publikoki zein esparru pribatuan lanketa oso interesgarriak eta esanguratsuak eginak dituztenak… Badira zuzenean ez joateko hautua egin dutenak. Beste batzuek aldiz azken unera arte erabakia ezin hartu sentitu dute euren burua. Eta beste zenbaitek, beldurra eta urduritasun handiarekin joateko hautua egin dute, dugu.
Aitortuko dut aste osoa pasa dudala nire buruarekin haserre beldurra sentitzeagatik eta ezin izan dudala jardunaldi guztian bertan egon, beraz badaudela entzun ezin izan ditudan zenbait eztabaida eta esparru. Jardunaldiaren hasieran, kritikak dena bukatu ostean egiteko atea zabaldu zenez, hemen nire bizipena, elkarrekin ez ama eta amak barne hartuko dituen Euskal Herri feminista sortzen jarraitzeko asmo argiaz.
Ez nuke hasi nahi eskerrak eman gabe. Zalantzarik gabe honen antolaketaren atzean konpromisoa eta ausardia handia dago eta beharrezkoa zen. Mila esker atzeko lanetan aritu zareten guztioi eta aurpegia eta gorputza jartzea egokitu zaizuenoi; jardunaldi hauek abiapuntua izan daitezela zuek adierazi gisan. Asko ikasi dut, izugarri, eta datozen hilabeteetan etxean lantzeko hari mutur asko koadernoan jasota itzuli naiz.
Egitarauaren antolaketa ez zen erraza izango eta lanketa interesgarria somatzen da. Interesgarria eta eskertzekoa egin zait teoriak, esperientziak eta kultur adierazpenen arteko dantza. Emozio zurrunbiloak baretzeko espazioak eta emozioek zeharkatzekoak uztartuta… lortzea zaila den oreka zuen egitarauak.
Aurrez esan bezala ezin izan dut guztia jarraitu eta ostiralean goizeko atsedenaren osteko dokumental eta erakusketan ezin izan nintzen izan. Arratsaldeko saioez gozatu ostean larunbateko goizeko atseden ostekoetan egoterik ez dudala izan adierazi nahi dut. Beraz, akaso hemen esandako batzuen erantzunak tarte horietan garatu ziren.
“Pertsonala politikoa da” batekin hasi ziren jardunaldiak eta larunbat goizean “pertsonala EZ da politikoa” batekin egin nuen topo oholtzatik. Gaiak sortzen dituen anbibalentziak mahai gaineratzeko moduko kontraesana iruditu zait.
Gustura irakurri ditut prentsako kronikak eta bereziki gustatu zait larunbateko lantaldeetako korapiloen lanketan Berriak egin duen kronika. Korapilo potoloen inguruan egin ziren hausnarketa eta proposamenak oso interesgarriak iruditzen zaizkit.
Lanketa oso interesgarriak garatu dira eredu hegemonikoak deserosotasuna sortzen digunaren bueltan. Prekarietatea, krisi anitzak, presioak eta egoera global heterokapitalista zuria jomugan. Ez dago zalantzarik, etsai komuna dugu.
Zorionez eta bereziki mugimendu feministaren hamarkadetako lanari esker eta kontrazepzio aukera zein abortu aukerei esker gaur egun amatasuna hautatua izan daiteke. Presio sozialak eta desiraren eraikuntza motoreak sisteman kokatzen dira eta hautua egin badaiteke ere, ez-amatasunaren erabakiak estigma suposatzen du gaur egun ere. Arlo honetan ama izatearen hautu askea ere zenbait esparrutan estigma baztertzailea bihurtzen dela adierazi nahiko nuke. Haurrekin kontzienteki zein halabeharrez denetariko espazioak okupatzea erabakitzen dugun ama askok bizi izan dugulako begirada zorrotzen pisua, iruzkin desatseginen bat… erakunde publiko zein pribatuetan eta tamalez, batzuetan segurutzat jotzen ditugun esparruetan ere.
Larunbat goizeko saioan bi urteko haurrarekin zegoen ama bat izan nuen alboan eta hark adierazi zidan asmo onez zaintza gunearen aukeran nahikotxo insistitu zitzaiola eta begirada deserosoak somatzen zituela jardunaldian bertan. Zalantzarik ez dut asmo onez eginiko eskaintzak izan zirela antolakuntzaren eskutik. Begiradek asko kezkatzen naute ordea. Kezkatzen naute egunero bizi dugulako askok. Instituzionalizazio goiztiarrean sinisten ez dugunok eta bi urtetik gorako adina duten haurrekin “eskola ordutan” bizitza publikoa egiten dugunok etengabe azaldu behar dugu ez direla eskolara joaten; etengabe justifikatu behar dugu gure erabakia.
Horren adierazgarri bi egoera bizi izan ziren jardunaldietan. Ostiral goizean ume txiki dexente ikusi genituen eta poz handia hartu nuen. Poza gutxituz joan zen ama horietako gehienek areto kanpoan pasilloan amaitu zutela ikustean. Hor badugu arazo bat, hemegoniaren ezaugarri den jendarte helduzentristaren parte gara sarritan, gure buruak kuestionatu gabe. Askok ospatu zuten sareetan eta jardunaldien informazioaren zabalkundean haurrekin joatea aukera bat zela argi adieraztea. Ni kezkatu ninduen,egia esan. Ez genuke baimenik behar haurrekin espazioak okupatzeko. Baimena behar izateak oraindik ahalduntze eta amatasun askeetatik apur bat urrun egon gaitezkeen susmoa areagotzen dit barren-barrenean.
Ez dut zalantzan jartzen batzuk deseroso sentituko direnik haurrak inguruan “zarata” egiten ari direnean… baina jardunaldietan zeuden pertsona nagusiek duten eskubide ber-bera eta ez kuestionatzea merezi dute haiek baino 60 urte gazteagoak diren pertsonek ere. Honen harira, espazioaren antolamenduari dagokionez uste dut ez zela egokiena izan. Haurrak ongi etorriak direla esateak eurentzat espazio egokia izatea ere ziurtatu behar du (zaintza externalizatuaren guneaz gaindi). Datozen ekitaldietan kontuan izateko gakoetako bat izan daitekeela uste dut. Espazioak bermatu behar du, “bazterretan” bada ere, umeak eta zaintzan daudenak mugitu eta egon ahal izateko espazio zabal eta goxo bat. Prisman burutu ziren ekintzetan zegoen txokotxoak hori apur bat errazten zuen adibidez.
Izugarrizko plazera izan zen niretzat bereziki “(ez) amatasuna ez da irla bat” bizipenen partekatzeko unea. Askotariko esperientzia eta praktikak, presioak, indarkeriak eta sistemaren pisuaren aurpegi desberdinak bata bestearen atzetik entzun ahal izatea gogorra eta oso aberasgarria izan zen. Eskertu nahi dut aniztasun hori adierazteko apustua eta esfortzua. Bertsolariek desiratutako artxipelagoaren ametsarekin geratu nahi nuke.
Amatasuna eraikuntza patriarkala eta amatasun desira neoliberalismoak eraikitakoa dela luze-zabal hitz egin zen. Amatasuna deseraiki eta ama idealaren ideiaren inguruan jira-biraka, ikuspegi maternofobikoaren ertzetan une askotan, edo hala sentitu nuen nik behintzat. Faltan bota nuen amatasunEZ hitz egitea, pluralean… apenas entzun zen halakorik oholtzatik. Amatasunak askotarikoak dira eta askok ez diete erantzuten kristautasunak bereganatu eta sustatu zituen mandatuei (sufritua, etxeko ama-etxeko andre, sumisoa…). Amatasun feministez ez zen apenas hitz egin. Amatasuna eta feminismoa kontrajarrita sentitu nituen une batzuetan.
Gure inguruan gainditutzat jotzen nituen zenbait mezu errepikatu zirenean sorpresa eta tristura sentitu nuen. Nik ikusten dudan amatasun feministen praktiketan desira ez da izan patriarkala, alderantziz, barne eztabaida eta lanketa sakonen ostean askatasun eta arduraz harturiko erabakiari lotu zaio desira hori. Ez dut “bakardadearen aurkako txerto” gisa ama izatea erabaki duenik ezagutu inoiz…
Zalantzarik gabe familia eta zaintza ereduen deszentralizazioa eta birpentsatzea gako garrantzitsuak dira. Tribuak, zaintza sareak… behar ditugu. Amok, ama ez izatea erabaki dutenek, erabakiaren dantzan dabiltzanek eta nahi arren ezin izan dutenek ama izan.
Binkulogramaren kontzeptua izugarri interesgarria iruditzen zait arlo honetan.
Kolektiboki irauli behar dugu prekarietate gordinera kondenatzen gaituen sistema. Baina ezin dugu desira sentitzen duten pertsonen errealitatea ukatu, denak ez badira ere, batzuk badirelako eta hauen ukatzeak bazterrera bidaltzen dituelako. Ezin dugu bizigarria ez den sistema honen arrakalatzea amatasunaren desnaturalizazioan soilik zentratu.
Gustatu edo ez, pertsonak umetokietan sortzen dira eta hori deseraiki nahi izateak merkatu oso arriskutsurako bideak zabaltzen ditu. Hor badugu beste etsai amankomun bat, ugalketa sistemaren merkantilizazio bortitza. Obodonazioaren inguruko hitzartzeak pista batzuk eman zituen eta horren inguruan dagoen kaka, mokordo oso handia da.
Feminismoak gorputzen ezagutzan, fisiologian eta ugalketan lanketa sakona egin behar duela sentitzen dut nik. Aniztasunetik eta zentzurik zabalean baina gorputza ere bagarela kontuan izanik (eta noski, hemen askotariko orientazio, sexualitate, ez binarismoa, transexualitatea… barne hartuta). Kontrazepzio autogestionatua eta ez medikalizatua erraztu eta amatasuna/ez amatasuna erabakitzeko aukera errealak zein diren sakonago ezagutu, merkatuaren tranpetan ez erortzeko eta bide horretan emakume gazteagoak edo prekarioagoak engainu eta/edo desinformazio bidezko ugalketa merkatura ez bultzatzeko.
Maitasun eta edertasun handiz entzun genuen “oraindik ez eta honezkero ez” hori informazio eta erabaki asketik etor dadin benetan.
Parean elkarteak azaldu zuen argi beraien ikerketaren arabera amak sistemak itotzen dituela. Estitxu Fernandez eta Erika Lagomak ere sistemaren azpisistema asko eta oso garrantzitsuak aipatu zituzten eta June Fernandezek amatasun transmaribibolloetan sortzen diren talkak amatasun heteronormatiboen oso antzekoak zirela azaldu zigun. Amekin eta askotariko amatasunekin elkarrizketa eta interakzio zuzena izan duten hiru agente hauek hitzartzeak oso denbora gutxian eta era itogarrian egin behar izan zituzten euren ekarpenak. Niretzat, eta berriro espazioari erreparatuz, oso-oso adierazgarria izan zen larunbateko lehen mahai-inguruko hizlariek euren aulkia, mikro erosoa eta kristalezko basoa izatea eta bigarren txandakoek eskuko mikroa eta publikotik hitz egiteko gonbitea jaso izana.
Beldurtu ninduen, asko, haurrak ekoizteaz hitz egiten entzuteak. Bizitzen merkantilizazio gordina, erabat materiala; erabat kapitalista. Ez dut uste asko okertuko naizenik ama garen gehienoi haurrak ekoitzi ditugula entzuteak min ematen digula esatean. Gehienok ez ditugu umeak izaten produkzioak jarrai dezan, gure jubilazioak ordain ditzaten edo zahartzen edo gaixotzen garenean zaindu gaitzaten. Hori ikuspegi erabat neoliberala eta kapitalista da (eta sinplista ere bai). Amatasun feministen helburua ez da kapitalismoari jaten ematea. Kapitalismoa ito nahiko genuke hark gu itotzen gaituen bezala (edo gehixeago). Alderantziz egiten saiatzen garela esango nuke. Gure egunerokoan haur askeak, kritikoak, feministak… hezten saiatzen gara, eta eguneroko erronka da hori. Etengabeko kuestionamendua. Kontraesanetan erortzen gara etengabe eta ispilu oso deserosoetan begiratzen diegu gure kontraesanei egunero-egunero.
AMATASUNAREN (hetero, kristau, zuri, arrazista, pribilegiatuaren) abolizioaren bidean topo egingo dugu ezbairik gabe. Baina amatasun feministak daudela, egunero sistema arrakalatzen duten ehundaka ama daudela onartzen ez badugu, galduta gaude.
Amatasunak hautatua, desiratua eta gozatua izan behar du edo ez da izango.
Iruzkinik ez "Amatasun feministekin"