Haurren autonomia sustatuko duten herri, hiri eta auzoen aldarria egiten dugu askotan. Guraso moduan nola bizi dugu seme alabak kalera bakarrik jolastera irtetzen direnean? zihur sentitzen gara? beldurrik bai? jugar y jugar egitasmoko kideek hausnarketa argitaratu dute gai honen inguruan eta guk hona ekarri dugu.

Agian zortea izan zenuen  eta zure lagun taldearekin kalean helduen begiradarik gabe jolastu ahal izan zenuen. Gaur egungo  haurrek ez dute horrelako aukerarik , gizarte gisa hala izatea onartu dugulako.

Francesco Tonucci pedagogoak, gure erreferente nagusietako batek, jolas  eta autonomiari dagokienez,  egungo haurtzaroak kalitatea galdu duela gurasoek izan zutenarekin  alderatuta.


Noiz irten behar dute bakarrik haurrek?



7 urtetik aurrera parkera edo plazara jolastera bakarrik joan daitezke etxetik gertu. Espazio horretan beste haur eta heldu batzuekin egingo dute topo, eta, zerbait behar izanez gero, heldu horietara joan daitezke.

Jakina, bakarrik irteten  uzteko konfiantza pixkanaka lortzen da, ogia erostera joatea bezalako esperientzia txikien bidez adibidez.


Zergatik laguntzen diegu alde guztietara?



Gurpil zoro bat da; batetik,  haurrak heldugabeak edo ardura gutxikoak ikusten ditugu, eta, bestetik, gure semea edo alaba kalean bakarrik  jolasten ikusten dutenean gu  epaitzeak kezkatzen gaitu.  baina hala egiten ez badu, ezin ditu bizitzarako prestatzeko behar dituen trebetasunak eskuratu.

Kosta egiten zait bakarrik uztea…
Maiz  gertatzen zaiguna zera da;  gu ondoan gaituztenean haiek duten  portaera dela erreferentzia bakartzat duguna. Baina askoz ere arduratsuagoak izaten dira, eta hobeto zaintzen dute beraien burua  bakarrik egonez gero; norbere buruaz arduratzea da kontua. Ez baida berdin helmuga batera iristeko bakarrik gidatzea edo nora joan behar dugun esaten digun norbaitekin joatea?

Kalea segurua al da haurrentzat?


Bai, ez gara bizi arriskutsua den  herrialde batean, jakina, arriskuak daude, baina ziur gaude onargarriagoak direla arrisku hauek  pantailen aurrean egoteak dakartzanak  edo pisu batean giltzapetuta egoteak dakartzanak  baino, errealitatetik urrun baitaude.

Bestalde, lehen ez badiegu autonomo izateko tarterik utzi, ezin diegu esan egun batetik bestera  autonomo direla 12 urterekin. Gure aldetik, ez da bidezkoa haurtzaro eskasa izan duten nerabeak epaitzea, gu geu , helduen komunitatea, izan baikara esperientzia horien erantzule.

Ondorioa


Haurrak jolasten eta kaleak okupatzen nahi baditugu, guztiok bat egin behar dugu, klase politikoak noski, baina baita fruta-dendako saltzaileak, autobuseko gidariak eta familiek ere. Eta kritikatu eta begi txarrez ikusi beharrean, espazio seguruak sortu eta  babesteaz arduratu behar dugu, eta, orduan, irribarre egin eta hunkitu ahal izango gara kalean bakarrik jolasten ari den haur talde baten aurrean.

Tonuccik dioen bezala, “pertsona ahulenei, hau da, haurrei eta aitona-amonei, egokitutako hiri edo herri bat leku hobea da guztiontzat. “